Destijds waren we prettig verrast door het eerste seizoen van Mindhunter. Het was voor ons een tussendoortje terwijl we eigenlijk op een andere serie zaten te wachten. Mijn vriendin en ik zijn geen echte bingewatchers, we kijken doorgaans één of twee afleveringen per avond. Toch waren we in no-time door deze serie heen, en zaten we te wachten op meer. Dat heeft even moeten duren, maar nu kunnen we eindelijk weer mee gruwen van de verhalen en nare zaken die Holden, Bill en Wendy analyseren om seriemoordenaars te leren doorgronden.
“Take a victory lap!”
Holden (Jonathan Groff) heeft een soort paniekaanval achter de rug. Door zijn arrogante en zelfstandige houding is er een afstand ontstaan tussen hem en zijn collega’s. Maar dan krijgt de Behavioral Science Unit de wind mee. Een nieuwe baas ziet het helemaal zitten en is erg enthousiast over het werk en potentieel van de unit. Holden krijgt meer mogelijkheden. Wel vraagt de nieuwe baas aan Bill (Holt McCallany) en Wendy (Anna Torv) om Holden in het gareel te houden. Terwijl ze enkele bekende seriemoordenaars mogen interviewen duikt er ook een grote zaak op: een serie raciaal gemotiveerde kindermoorden in Atalanta. Een belangrijke kans voor de unit, maar hun werkwijze ligt onder een bureaucratisch en politiek vergrootglas.
Nare en duistere politieseries zijn er genoeg op Netflix, dus waarom sprong deze er dan voor me uit? Dat heeft deels te maken met het lekkere sfeertje dat men weet te creëren. De kleuren zijn duister, en het tempo is laag, en men nam de tijd om de karakters en hun motivaties te introduceren. Ook in seizoen twee krijgen we meer dan alleen maar een spannend kat en muis spel van een moordenaar en de FBI. Bill’s werkschema gaat ten koste van zijn gezin. Als zijn geadopteerde zoon vervolgens in de problemen komt zorgt dit voor veel onrust. Wendy begint voorzichtig een relatie met een alleenstaande moeder. Maar begin jaren ’80 was uit de kast zijn nog iets heel anders dan tegenwoordig, en een relatie op die manier onderhouden is erg lastig. Holden is ondertussen steeds meer gefrustreerd dat verschillende partijen het onderzoek in Atlanta een bepaalde richting op willen duwen. Niemand lijkt te geloven in zijn ideeën over een mogelijk daderprofiel. Sterker nog, zijn vermoeden dat het om een zwarte dader gaat stuwen de raciale spanningen alleen maar op.
De Atlanta zaak en krijgt dit seizoen ruim baan. Er zijn minder kleine zaken, en zelfs de interviews met de moordenaars komen een beetje op het tweede plan te liggen. Jammer, want juist de mindgames tijdens deze interviews waren wat het eerste seizoen voor mij zo interessant maakte. Wel krijg je een goed beeld van hoe moeilijk het geweest moet zijn om mensen te overtuigen van deze nieuwe onderzoeksmethode. En je snapt ook de frustratie bij Holden en Bill als ze weer tegen een bureaucratisch probleem oplopen of anderen weer op hun teentjes getrapt zijn omdat de uitkomsten van de profilering ze niet aanstaat.
Conclusie
Ook seizoen twee van Mindhunter kan ik weer aanraden. De serie is onderhoudend, spannend en heeft de juiste “nog een aflevering” factor voor bingewatchers. En dat terwijl het tempo laag is en er eigenlijk niet eens zoveel gebeurd. Het einde is zeker niet voor iedereen bevredigend, maar daarin schuilt ook de kracht van de serie. Soms bestaan er geen scenario’s waarin iedereen wint, en zo kan succes zwaar onbevredigend aanvoelen. Een les die ieder lid van de unit op zijn of haar wijze leert. Juist dat tilt dit het niveau van dit seizoen boven zijn voorganger. Het einde zet de deur naar seizoen drie wagenwijd open. Dan hoop ik wel op meer interviews tussen seriemoordenaars en de Unit.
Be the first to comment