Er zijn (met de de Fantastic Beasts erbij) inmiddels tien Harry Potter films voorbij gekomen. Onlangs heb ik alle originele films weer eens gezien. Voor de grap ben ik ze toen op volgorde gaan zetten. Wat zijn eigenlijk de beste Harry Potter films? En welke vond ik minder geslaagd? Laten we vooraf één ding duidelijk stellen. Ik ben een groot fan van de boeken, maar in deze lijst beoordelen we de films puur als film. Let’s dive in.
10) Fantastic Beasts: The Crimes of Grindelwald
Mijn minst favoriete Harry Potter film? Daar was ik vrij snel uit. De tweede film uit de Fantastic Beasts serie was voor menig fan een teleurstelling. Regisseur Yates en de producenten zijn duidelijk meer bezig geweest met het creëren van een nieuwe franchise, en te weinig met het afleveren van een goede film. Voor de doorgewinterde Harry Potter kenner is er genoeg te beleven. Er is zelfs een belangrijke twist waarvan de gevolgen mogelijk ook je blik op de boeken zal beïnvloeden. Maar ik zie deze film vooral als een noodzakelijk kwaad om de vervolgfilms op de rails te kunnen zetten.
9) Harry Potter and the Deathly Hallows: Part 1
Yates is duidelijk niet mijn favoriete Harry Potter regisseur. Wat mij betreft slaagt hij er niet in om de magie tot leven te doen komen, en is hij vooral gek op het idee dat elke vervolgfilm nog duisterder moet zijn. Dat zie je nog het beste terug in zijn weergave van the Burrow. Stond het in vorige Harry Potter films nog in een pittoresk groene omgeving, nu wonen de Weasley’s kennelijk in een soort drassig grasland. Hij krijgt ruim vijf uur de tijd om het laatste boek te verfilmen, en weet toch geen diepgang te creëren of de juiste verhaalelementen te benadrukken. De film heeft een paar juweeltjes: de dansscène tussen Harry en Hermione is verrassend intiem en gevoelig, en de eenzaamheid van de drie vrienden komt goed naar voren. Helaas is de film vooral een voorafje voor part 2.
8) Harry Potter and The Half Blood Prince
Dit is mijn favoriete boek van de serie, vooral vanwege de inkijkjes in het vroegere leven van magie-nazi Voldemort en de ontluikende hormonen bij Harry en Ron. Jammer genoeg is de toverwereld van Yates ook hier weer een stukje grauwer en fletser dan dat van zijn voorgangers, en sta ik niet helemaal achter enkele keuzes die schrijvers en regie hebben gemaakt voor het verfilmen van dit boek. Men heeft heel stoer geprobeerd de boel niet te letterlijk te verfilmen. We laten wat stukkies weg, en we voegen wat dingen toe die er niet inzitten. Geen Dursley-familie, minder spannende Voldemort flashbacks, geen gevecht aan het einde, maar wel een aanval op het Weasley Huis. De scène is an sich niet slecht, maar voegt geheel niks toe aan de film. Er zullen vanuit de schrijvers allemaal argumenten zijn geweest om deze aanval erin te doen, maar ik had liever de gevechten zoals die in het boek stonden willen zien. Ook kiezen de schrijvers er af en toe voor om een scène net iets anders te vertellen, maar pakken deze keuzes soms wat ongelukkig uit. Met name de romance tussen Ginny en Harry komt er wat bekaaid vanaf. Daar staat wel een hilarische scene waarin Harry een geluksdrankje tot zich neemt tegenover.
7) Harry Potter and the Chamber of Secrets
Voor mij was dit de eerste Harry Potter film die ik ooit zag. Mijn toenmalige vriendin had net een persvoorstelling van deel drie bij mogen wonen en was dolenthousiast. Ze had snel deel 1 en 2 gehuurd (ja, toen huurde je nog films in de videotheek) en ik besloot deel 2 mee te kijken. Regisseur Columbus is misschien niet de meest inventieve regisseur uit de Harry Potter serie. Hij houdt zich slaafs aan de boeken en alles ziet er een beetje Disney degelijk uit. Toch valt er genoeg te genieten, en we zien hoe de cast (kinderen en volwassenen) steeds beter in de rollen weten te groeien. De film heeft met een hilarische bijrol van Kenneth Branagh als de ijdele professor Lockhart genoeg humor in huis.
6) Harry Potter and the Deathly Hallows: Part 2
Het eerste deel van dit laatste boek was voor mij een lichte teleurstelling, en ik was dan ook bang dat de serie als een nachtkaars uit zou gaan. Regisseur Yates weet echter net op tijd de juiste toon te vinden. De battle of Hogwarts kent enkele heftige momenten en alle karakters waar we de afgelopen jaren mee zijn opgegroeid krijgen hun moment om te shinen. Hoewel Yates ook hier aan het einde weer wat keuzes maakt die in het boek zoveel beter waren (Het eindgevecht met Voldemort valt tegen) valt er gelukkig meer dan genoeg te genieten. Aan alles komt een eind, en de Harry Potter serie weet toch vrij behoorlijk af te sluiten.
5) Fantastic Beasts and Where to Find Them
Meer Harry Potter films? Ik zag het wel zitten. Helaas koos men voor Yates als drijvende kracht achter een nieuwe serie, en zoals ik al zei, hij is niet mijn favoriet. Het was een goede zet om een tijdvak te kiezen ver genoeg van de originele Harry Potter films. Natuurlijk kunnen we hier en daar wat kleine knikjes naar bekende namen ontdekken. Zo zat de held van dit verhaal, Newt, uiteraard ooit op Hogwarts en heeft hij les gehad van Dumbledore. Maar verder was er een relatief schone lei voor Rowling om samen met de producenten een opzichzelfstaand verhaal te schrijven. En regisseur Yates geniet ook zichtbaar van het feit dat hij los kan gaan in een relatief nieuwe tovenaarswereld. Niet langer gaat hij gebukt onder de erfenis van diverse andere regisseurs en gedetailleerde boeken. Vond ik veel van zijn Harry Potter films wat flets, hier grossiert hij in spektakel en fantasie.
4) Harry potter and the Philosopher’s Stone
De eerste film uit de serie was net als het gelijknamige boek in korte tijd een internationaal fenomeen. Een startpunt vanwaaruit een enorm succes geboren werd. En hoewel Columbus ook hier niet de meest inventieve regisseur blijkt valt er meer dan genoeg te genieten. Wat een cast heeft men bijeen weten te krijgen! Zelfs kleine bijrollen zitten opgevuld met bekende Engelse acteurs. Daniel Radcliffe, Rupert Grint en Emma Watson blijken een gouden greep. Kindacteurs casten is altijd een lastige aangelegenheid, maar we zouden nu niemand anders meer in die rol kunnen zien. Een frisse combinatie van actie, avontuur en kinderlijke onschuld die deed denken aan de Spielberg films van de jaren ’80.
3) Harry Potter and the Order of the Phoenix
David Yates debuut als Harry Potter regisseur was hoopvol. Order of the Phoenix is een behoorlijk dikke pil, en het is een prestatie dat hij dit allemaal in één film heeft weten te gieten. Als uitgangspunt koos hij duidelijk voor het kleurenpalet van Azkaban voorganger Alfonso Cuarón. De film scoort vooral door de schurk. Niet Voldemort, maar docente Dolores Umbridge (Imelda Staunton) blijkt een nachtmerrie die het leven op Hogwarts bijzonder onaangenaam weet te maken. Niet langer beleven we enkel spannende avonturen in een magische wereld; Harry krijgt te maken met politieke tegenstanders en de keiharde realiteit van alledag. Ook gaan de puberhormoontjes een rol spelen; Harry lijkt voortdurend boos dan wel hopeloos verliefd.
2) Harry Potter and the Goblet of Fire
De eerste Harry Potter film die ik in de bioscoop zag. Harry Potter and the Goblet of Fire is de hele film door een lust voor het oog; je komt qua decors zeer zeker aan je trekken. Wie de boeken kent zit natuurlijk op de finale van de film te smachten, en terecht, want het is het wachten waard. Hier en daar zijn wat subtiliteiten uit het boek geschrapt om de film overzichtelijk te houden. De diverse opdrachten die Harry tijdens een groot toernooi moet doorstaan zijn spectaculair in beeld gebracht, hoewel veel mensen niet heel blij waren met het labyrint in de derde opdracht. Regisseur Mike Newell maakte er een kleurrijk spektakel van dat mij definitief over de streep trok: hierna ben ik in rap tempo de boeken gaan lezen.
1) Harry Potter and the Prisoner of Azkaban
Hoe groot is het stempel dat een regisseur kan drukken op een filmreeks waarvan de opbrengsten in de miljarden lopen? Alfonso Cuarón nam de serie over van Columbus, en sloeg direct een wat donkerder richting in. Nog steeds is de tovenaarswereld er eentje vol fantasie, maar we zien nu de keerzijde: er is ook een duistere kant in de magische wereld. En die duistere kant wordt perfect weergegeven via de angstwekkende Dementors: bewakers van de tovenaarsgevangenis Azkaban die met hun lange duistere gestalte behoorlijk imponerend zijn. Maar het zijn de diverse subtiele momentjes die de film een extra zet geven. De jaargetijden die elkaar visueel opvolgen via de Whomping Willow, de prachtige cinematografie en de manier waarop Cuarón een net iets diepzinniger sfeertje weet te creëren tillen dit boven de franchise uit en maken het een topfilm!
Be the first to comment