Aan alles komt een eind, of toch niet? Midden jaren ’80 leek de trilogie der film trilogieën ten einde. De keizer was verslagen, Darth Vader’s zielenheil was gered en Luke, Leia en Han leefden nog lang… Inmiddels hebben deel 7 en 8 duidelijk gemaakt dat er voor de Skywalkers daarna ook weer een hoop nieuwe ellende was. Slaagt de serie erin om te eindigen on a high note?
“Taking one last look, sir. At my friends.”
Nadat Luke (Mark Hamill) met zijn zelfopoffering de laatste rebellen hielp te ontsnappen is er een gevaar bijgekomen. Keizer Palpatine (Ian McDiarmid) blijkt niet alleen springlevend, hij is bereid om Kylo Ren (Adam Driver) en zijn First Order te voorzien van een enorme vloot aan Star Destroyers en ander materieel. Het enige dat hij er voor terug lijkt te vragen is Rey (Daisy Ridley). Rey wordt ondertussen getraind door Generaal Leia (Carrie Fisher). Maar voor ze haar Jedi-training kan voltooien moet ze samen met Finn (John Boyega) en Poe (Oscar Isaac) weer op missie. Een geheimzinnige informant binnen de First Order waarschuwt voor naderend onheil. Rey moet proberen de keizer tegen te houden. Ook hoopt ze nog steeds Ren terug te transformeren in de man die hij ooit was: Ben Solo, de zoon van Han en Leia.
The last Jedi was tot mijn grote verbazing een film die de kijkers verdeelde. Ik had me er als Star Wars fan prima mee vermaakt. Ik vond het mooi om te zien hoe Luke Skywalker zijn bad-ass momentje kreeg, maar dat de film ook duidelijk maakte dat met het verstrijken van tijd verandering onontkoombaar is. Verandering is een natuurlijke gang van zaken. Helaas maakte de film bij veel mensen het slechtste los. Boosaardige hardcore Star War fans waren woest over de nieuwe richting die hier en daar was in geslagen, en ook maakten enkele nieuwe karakters de tongen los. Over Rose Tico bleek veel te doen. Er leken in de discussie over dit personage maar twee kampen te bestaan: of je was een kwaadaardige racistische boze blanke man, of je was een zeurende linkse gutmensch met een vermeende LGBT agenda. (dit zijn niet mijn bewoordingen, zo leken beide tegenpolen elkaar te willen zien.) Einde van het liedje was dat actrice Kelly Marie Tran zo’n hoop vuiligheid en narigheid over zich heen kreeg dat ze geen andere optie zag dan haar Instagram account op te zeggen. In Star Wars spelen was voor haar dus niet bepaald een pretje.
Disney was duidelijk geschrokken van alle roering en maakt daarom met The Rise of Skywalker een inschattingsfout. Het pad van vernieuwing en verandering werd wat naar achteren gedrukt. J.J. Abrams krijgt ruim baan om te doen wat hij met The Force Awakens eigenlijk ook al deed: fan-service, knipogen naar vorige Star Wars films en vooral op veilig spelen. The Rise of Skywalker probeert eigenlijk iedereen tevreden te houden. Rose Tico’s rol werd gemarginaliseerd, enkele oude bekenden uit de originele films keren terug en eerder gebruikte verhaalelementen uit de originele trilogie komen ook nu weer naar voren. Aan de andere kant heeft men het nog steeds over verandering, is er een vluchtige kus tussen twee vrouwen zichtbaar en zijn er vrouwen in een heldenrol. Over eieren lopen om iedereen tevreden te houden werkt naar mijn mening vaak erg slecht. Ik had het interessanter gevonden als men de gedurfde toon uit The Last Jedi had volgehouden, maar dan wel met een iets beter geschreven plot en minder nutteloze side-quests. Nog steeds geen idee wat de missie van Rose en Finn toevoegde aan de vorige film.
Het grootste probleem van The Rise of Skywalker is dat men met de herboren Palpatine ineens een nieuw element aan een lopend verhaal lijkt toe te voegen. Het eerste uur van de film schiet van actiescène naar actiescène. Er zit geen natuurlijk verloop in het verhaal, er had zo ook iets compleet anders kunnen gebeuren. De originele trilogie en zelfs de prequels hadden een uitgedachte verhaallijn die naar een duidelijk doel toewerkte. Nu is dat niet het geval. Ik merkte tot mijn irritatie dat ik na anderhalf uur nog steeds niet het gevoel had naar een coherente film te zitten kijken. Het was rommelig, afgeraffeld en op sommige momenten ook te makkelijk. Het gaat allemaal erg snel, en verhaalelementen die een film op zichzelf hadden kunnen beslaan zijn in een scene of drie opgelost. Pas in de tweede helft komt de film in een bepaalde flow en heb je als kijker een beeld waar het naar toe lijkt te gaan. Dat geeft rust, en nou kon ik eindelijk een beetje van de film genieten.
Conclusie
The Rise of Skywalker weet met name door het laatste uur de serie nog aardig of te sluiten. De actie is dan toch wel weer vet, er zijn een paar mooie lichtzwaardgevechten en de diverse werelden zien er mooi uit. Dat is voor mij echter niet genoeg. Een Star Wars film hoort van mij een hoogtepunt van een filmjaar te zijn, een bijzonder bioscoopbezoek waarin ik me onderdompel in een fantasiewereld waar alles mogelijk lijkt. Deze film lijkt echter niet op de visie van een filmmaker die graag een verhaal wilde vertellen, maar van een filmmaatschappij die een franchise wil uitventen. Iets meer lef, durf en schijt aan de diverse meningen had de film veel goed kunnen doen. Wat blijft is een kleurrijk spektakel dat niet zo slecht is als sommigen je willen doen geloven, maar ook weer niet zo goed als de serie had verdiend.
Be the first to comment