Cats (2019)

Laat ik maar direct met de deur in huis vallen. Alles wat je tot nu toe over Cats op het internet las is waar. Wat een verwarrend slechte film is dit geworden! Eigenlijk komt ik met deze recensie net een week of twee te laat. Ik zat vorig jaar enorm te puzzelen met mijn slechtste film van het jaar lijstje. Cats had zich moeiteloos bij de slechtste drie kunnen scharen. Maar er zijn vele vormen van slecht. Soms vind ik films slecht omdat het in potentie zoveel beter had moeten zijn. Soms is iets zo slecht dat het weer leuk is. En soms… is iets gewoon slecht. Waar hebben we het met Cats precies over qua slechtheid?

“I judge a cat by its soul. “

Als katje Victoria (Francesca Hayward) op straat gedumpt wordt komt ze in aanraking met de Jellicle katten. Deze beesten leggen vervolgens in veel zang en dans uit wie ze zijn, en waar ze zoal mee bezig zijn. Dit betreft een soort talentenjacht waarbij de winnaar een enkele reis wedergeboorte krijgt. De jury bestaat uit de voorname kat Old Deuteronomy (Judi Dench). Alle katten hebben zo hun talenten en hopen uitverkoren te worden. Maar in de schaduwen wacht de gemene kat Macavity (Idris Elba) zijn kans af. Via vals spel probeert hij de begeerde prijs in de wacht te slepen. En dan is er nog de aan lager wal geraakte Grizabella (Jennifer Hudson). Haar associatie met Macavity deed deze ooit grootse kat belanden in de goot. Ze kan goed zingen, maar de andere katten misgunnen haar de prijs. Kan ze haar reputatie nog redden?

Ik probeerde zo goed en kwaad als het gaat het verhaaltje van Cats uit te leggen. Het is in een feite een onsamenhangende verzameling van kattengedichten van de dichter T.S. Elliot waar men een musical omheen gebrouwen heeft. De Musical is al decennia een doorslaand succes, dus de filmversie lijkt… kat in het bakkie. Regisseur Tom Hooper heeft zichzelf allang bewezen als een vakman, dus er leek weinig mis te kunnen gaan bij dit project. Toch vliegt de film vanaf moment één enorm uit de bocht. Voor men goed en wel in een bioscoopstoeltje zit worden we overweldigt door snelle montage, menselijk ogende katten en een onsamenhangend lied over wat nou precies Jellicle katten zijn. Ook volgen we een protagoniste die geen moment enige diepgang meekrijgt. Ze is wit, ze kijkt voortdurend verbaasd of lief en ze kan sierlijk dansen. Meer karaktereigenschappen of motivatie krijgt ze niet mee.

De snelle montage en donkere kleuren werken enorm desoriënterend. Lastig, want de teksten van de liedjes zijn nog willekeuriger dan een songtekst van Blof. Ik weet niet wat Tom Hooper in gedachten had toen hij deze film probeerde te maken, maar de kijker in alle rust introduceren in de wereld van Cats was er niet één van. Het is niet makkelijk om precies te begrijpen waar die katten nou eigenlijk over zingen, maar helemaal ongemakkelijk zijn de katten zelf. Een CGI hybride van kat en mens die er op zijn best gezegd onaf uitziet. Ik moest af en toe denken aan de tekenfilm Shark Tale, of een slecht uitgevoerde deep-fake. Verder zijn de bewegingen van de katten vaak vreemd seksueel, en dat maakt het kijken al niet makkelijker.

De film was me definitief kwijt toen Idris Elba als Kat zijn kleding af gooide en in zijn CGI kattenlijfje rond paradeerde. Mijn god, waar zit ik in hemelsnaam naar te kijken? En dat Jennifer Hudson’s kat in de put zit snap ik ook nog wel, maar de hoeveelheid digitale snot die voortdurend uit haar kattensnoetje lijkt te druipen is ietwat overdreven. Tenslotte ben ik helemaal klaar met actrice Rebel Wilson die in deze film Jennyanydots speelt. Zelfs in een musical over katten krijgt ze de kans om exact het zelfde te doen wat ze in andere films doet: Rebel Wilson zijn. Ze heeft precies één trucje in haar acteerrepertoire, en ik ben er wel een beetje klaar mee. Dat gaat ook op voor James Corden. Je staat als kijker bijna te juichen als zijn karakter door Macavity op een zijspoor wordt gezet.

Conclusie
Over Cats kan ik heel kort zijn: dit is gewoon heel slecht. De film is niet open een leuke manier slecht, want ondanks de beschaafde speelduur was het mij allemaal veel te langdradig. De film is vooral fascinerend slecht. Bij alle visuele beslissingen die zijn genomen door regie en special effects teams denk ik alleen maar: dit is een miljoenenproject. Er moet toch iemand zijn geweest die inzag dat dit alles er erbarmelijk en overdreven druk uitzag? Een musical mag van mij een dun verhaaltje hebben zolang de stijl maar compenseert voor de inhoud. Dat is dus niet het geval. De volgende keer dat ik deze katten in de buurt tegenkom laat ik de hond los.