Bombshell

Het aan de kaak stellen van seksuele intimidatie staat de laatste jaren hoog op de agenda. Niet alleen binnen Hollywood, maar ook in de Amerikaanse politiek en journalistiek leek er een beerput open te gaan. De hoeveelheid voorbeelden bleek helaas eindeloos, en het was dan ook een kwestie van tijd voordat er een speelfilm hierover zou komen.

“It says you’re too sexy to be smart, but not smart enough to be sexy. “

Wanneer Gretchen Carlson (Nicole Kidman) bij Fox News op een zijspoor wordt gezet klaagt ze oprichter Roger Ailes (John Lithgow) aan voor seksuele intimidatie. Een ander vooraanstaand gezicht van Fox is Megyn Kelly (Charlize Theron). Als ze tijdens een debat met presidentskandidaat Trump kritische vragen stelt over diens vrouwonvriendelijke uitlatingen krijgt ze een behoorlijke lading seksisme en haat over zich heen. Ailes lijkt haar te steunen, maar niet zozeer uit loyaliteit als wel om de aandacht die Fox hiermee krijgt. En dan is er nog groentje Kayla Pospisil (Margot Robbie), een vrouw met ambitie die denkt de kans van haar leven te krijgen als ze Roger Ailes op diens kamer mag bezoeken. Als meer vrouwen meldingen van seksueel wangedrag beginnen te maken komt Megyn Kelly voor een morele keuze te staan. Kiest ze voor veiligheid of zal ze haar eigen ervaringen met Ailes uit de doeken doen?

Ietwat neerbuigend hoor ik veel mensen over deze film praten als de boze #Metoo film. Ik heb het gevoel dat je daarmee zowel de #Metoo beweging als de makers van deze film tekort doet. Hierdoor lijkt alsof we een momentopname te zien krijgen, en de film niks meer te vertellen heeft. De film laat echter een dynamiek tussen mannelijke werkgevers en vrouwelijke werknemers zien die al veel te lang voortduurt. Elke keer als een vrouw na jaren de stap neemt om te vertellen wat haar is overkomen, dan hoor je dezelfde schampere opmerkingen. “Waarom komt ze er nu pas mee?” Mensen die zich dat afvragen krijgen via deze film een duidelijk antwoord. Er staat nogal wat voor deze dames op het spel. Het machtsspel op de burelen van Fox News lijkt soms wel op 1984, een seksistische Big Brother blijkt altijd aanwezig.

Charlize Theron graaft diep om zoveel mogelijk Megyn Kelly te zijn. De stem, de blik, alles lijkt te kloppen. Haar verhaal is ook de ruggengraat van de film. Helaas zien we wel duidelijk wat haar overkomt, maar waarom ze bepaalde keuzes maakt blijft ietwat op de achtergrond. Hetzelfde geld een beetje voor Kidman. Haar karakter is de vrouw die de aanklachtenstroom tegen Ailes aan het rollen brengt. In één of twee scenes wordt ons uitgelegd dat haar kansen ook afhankelijk zijn van anderen die diezelfde moed durven te tonen. Maar we zien verder weinig meer van haar tijdens de film. Ze zit op de reservebank te wachten tot meer schapen de dam overgaan. Margot Robbie is het archetype “vers van de bus” meisje dat in de klauwen van Ailes terecht komt. In een hartverscheurende scene loopt ze emotioneel richting het kantoor van Ailes, wetende wat er daar waarschijnlijk gaat gebeuren. De scene die daarop volgt is ongemakkelijk, naar en een knap stukje acteerwerk van Robbie en Lithgow.

Conclusie
De film heeft ervoor gekozen de verhalen van vier personages (Carlson, Kelly, Pospisil en Ailes) door elkaar te laten lopen. Helaas blijkt dat te veel. Hierdoor blijft één en ander oppervlakkiger dan je zou verwachten voor een film met deze inhoud. De makers lijken niet echt te weten wat ze met Carlson’s verhaal aanmoeten. Ook de beweegredenen van Kelly blijven soms een enigma voor de kijker. Wat de film wel goed uitlegt is de angstcultuur op de werkvloer waardoor vrouwen niet snel naar buiten durven te treden. Alleen al daarom is deze film het waard om gezien te worden.