Back to the Noughties: Shaun of the Dead

We schrijven 2004. De remake van Dawn of the Dead is nog maar net uit de bioscoop of de nieuwste zombiesensatie stond alweer voor de deur: Shaun of the Dead. Was die titel toeval? Natuurlijk niet, in deze horrorkomedie wordt vooral flink geknipoogd naar de succesvolle zombiefilm met de nagenoeg zelfde titel, maar dan het origineel uit de jaren ‘70. Wat kan je als kijker verwachten? Een hoofdrolspeler met de naam Shaun (Pegg), zombies en andere helden om het verhaal compleet te maken. Ga achterover leunen in je stoel en geniet.

Any zombies out there?

Shaun is een beetje een loser. Hij heeft een saaie baan, een huis waar die al jaren woont met dezelfde huisgenoten en gaat daarnaast elke avond naar zijn vaste pub the Winchester. Zijn vriendin Liz (Ashfield) is het zat om alsmaar in dezelfde pub rond te hanger zonder  zicht op een echte toekomst . Ze verbreekt de relatie. Shaun zit er nogal mee en merkt niet dat de wereld ondertussen wordt overgenomen door Zombies. Hij doet zijn dagelijkse ding en het ontgaat hem totaal dat de eigenaar van zijn vaste winkel ook al is veranderd in een Zombie. Als het kwartje eindelijk valt bedenkt hij samen met zijn vriend Ed (Frost) een plan: schuilen in hun favoriete kroeg. Maar natuurlijk wel eerst even Shaun’s ex en moeder ophalen.

Het briljante van Shaun of the Dead zit hem dan ook in het eerste uur. Als Shaun een beetje zappend naar de TV kijkt leren wij als kijker dat er iets goed mis in de wereld en dat de doden weer opstaan om de mensheid verder de verrotting in te helpen. Maar Shaun heeft niks door en zapt vrolijk verder. Na zijn breuk met Liz gaan hij en Ed naar de pub om zich ladderzat te drinken. Ze verdenken een strompelende voorbijganger er van net zo ladderzat te zijn, maar wij weten als kijker al beter. En dat maakt de film ongelooflijk grappig, en de knipogen naar Dawn of the Dead zijn duidelijk.

Het is dan ook zeer jammer dat de vaart, en ook de meeste grappen na het eerste uur voorbij zijn. De parodie op het zombiegenre lijkt dan bijna plaats te gaan maken voor een toch wat serieuzere zombiefilm (en dat willen we dus niet). Het is natuurlijk ook moeilijk om een goede parodie van A tot Z vol te houden, maar Edgar Wright slaagt daar toch bijna in. Na het de mindere tweede helft van de film komt Wright met een verrassende wending aan het einde en dat kunnen we zeer waarderen.

Conclusie
Shaun of the Dead is voor een groot deel genieten geblazen met een flinke dosis aan botte humor. Het sentiment had van mij best wat meer achterwege gelaten mogen worden, maar ja daar is dan toch voor gekozen. En dat zijn juist de meest voortkabbelende en wat saaie momenten. Gelukkig dat er daarna alweer gauw een grap te verwachten valt. Shaun of the Dead is zeer de moeite waard, ook al heb je Dawn of the Dead niet gezien. Je mist misschien een paar knipogen, maar de meeste grappen zijn bedoeld voor iedereen. Shaun of the Dead is een van de betere parodieën van de laatste paar jaar.