Het einde van de Harry Potter cyclus nadert. Tien jaar lang speelden Radcliffe, Watson en Grint de bekende tovenaarsleerlingen die via boeken en films lezers en filmliefhebbers voor zich wisten te winnen. De laatste twee producties zijn inmiddels gefilmd, en de fans kunnen niet wachten om het eindresultaat van regisseur Yates te bewonderen. Een recordopbrengst in de eerste nacht, kom er maar eens om.
Vriendschap en vertouwen
Harry, Hermione en Ron staan voor een groots avontuur. Na jaren Hogwarts moeten ze nu de wijde wereld in op zoek naar de Horcruxes, voorwerpen die stukjes van de ziel van Voldemort bevatten. Alleen door alle Horcruxes te vinden en te vernietigen kan Voldemort worden verslagen. Maar de overleden Albus Dumbledore heeft Harry ogenschijnlijk weinig aanwijzingen gegeven om deze enorme taak tot een goed einde te brengen. Niet alleen het vertrouwen in Dumbledore, maar ook de onderlinge vriendschappen komen onder druk te staan. Ook hier blijkt: three is a crowd.
De PotterVisie van David Yates
Ik ben geen fan van de richting die David Yates de filmserie in heeft geduwd. Het is duidelijk dat hij zijn inspiratie haalde uit het fenomenale Prisoner of Azkaban van Alfonso Cuarón. Maar Cuarón wist stijl met een vlot lopend script te verbinden. En Dat leek Yates met name in The Half-Blood Prince niet te lukken. Daarnaast kon Cuarón zijn duistere toon wel met de magische romatisch-engelse uitstraling van de Potter-wereld te combineren. Bij Yates staat grauwheid gewoon voor kale decors en desolate landschappen die je in de boeken niet vaak tegenkomt. Dit is helaas ook het geval in The Deadly Hallows.
Hoewel de film de grote lijnen van het boek probeert te volgen probeert Yates kleine dingen te veranderen. Op deze manier krijgt de lezer ook nog iets nieuws te zien. Het is alleen jammer dat in juist die details qua boek vaak veel belangrijke verhaalelementen zaten. Daar aan gaan morrelen is gevaarlijk, en levert nu al veel plotgaten en gewoon slordige fouten op die in de laatste film moeilijk te herstellen zullen zijn. Verder zitten er gewoon rare momenten in. Als Harry en zijn vrienden opgepakt worden door de zgn Snatchers voegt Yates daar een nutteloze achtervolging aan toe. Waarom als tovenaar wegrennen als je ook kan ontkomen door te “Apparaten” (een soort teleporteren).
Verder wil Yates ons graag laten zien dat het allemaal kommer en kwel is in de magische wereld. Alle landschappen zijn kaal, dor, door god verlaten en grauw. Prima, maar dat is niet altijd de indruk die je kreeg uit de boeken. En vergelijk het huis van de Weasley’s uit film twee en vier eens met het huis in film zes en zeven. Leuk dat Yates visuele elementen wil gebruiken om een grote boze wereld tevoorschijn te toveren, maar dit is gewoon afbreuk doen aan de wereld die de regisseurs voor hem hebben geschapen. Een scène die wel erg goed werkt is het prachtige schimmenspel waarmee het verhaal van “de drie broers” verteld word.
Conclusie
Deze zevende film is wat mij betreft de zwakste uit de serie. Yates slaagt er niet in om de magie tot leven te doen komen, en lijkt vooral mensen die boeken niet hebben gelezen te negeren. Hij krijgt ruim vijf uur de tijd om het laatste boek te verfilmen, en weet toch geen diepgang te creëren of de juiste verhaalelementen te benadrukken. Gelukkig kan hij een hoop van wat ik hier matig vind nog goedmaken met de laatste film. Want de serie verdient een einde met luide knal, niet een nachtkaars. HP is als popcornvermaak met de boeken in je achterhoofd, redelijk, maar ook niet meer dan dat. De neutrale kijker gaat een hoop niet snappen.
Be the first to comment