Destijds was ik behoorlijk opgetogen over After Life. De serie was mij door iedereen aangeraden, van vrienden tot bekende Nederlanders en gerespecteerde recensenten. Ik vond dat Ricky Gervais een mooie balans wist te vinden tussen zijn bekende scherpe, bijtende humor en gevoelige momenten. Eigenlijk was het voor mij zo’n serie die met één seizoen wel had mogen eindigen, dan blijft het voor altijd een geweldig eindresultaat. Toch kwam er een seizoen twee, eens kijken of men dit hoge niveau weet vast te houden.
“I was trying to be all British and not burden you with my… troubles.”
Tony (Rick Gervais) probeert toch de draad weer op te pakken na de dood van zijn vrouw Lisa (Kerry Godliman). Minder cynisch en genadeloos dan voorheen ziet hij mensen meer voor wat ze zijn: eenzaam, gelukkig of knettergek. Hij begint zelfs zijn postbode te helpen bij het oppikken van diens leven. Oppervlakkig gezien lijkt hij zich open te stellen voor de wereld om zich heen. Maar elke keer als hij probeert te luisteren naar de problemen van anderen of de hoogtepunten van vrienden beseft Tony weer hoe goed hij het had met Lisa. Al snel komen zijn depressie en suïcidale gedachten weer naar de oppervlakte. Zijn voorzichtig opbloeiende gevoelens voor de verpleegster van zijn vader helpen niet. Zij ziet dat Tony nog te vol is van zijn overleden vrouw, en wil niet “de andere vrouw zijn”. Ondertussen leeft zijn baas en zwager Matt (Tom Basden) voor onbepaalde tijd gescheiden van zijn gezin.
Seizoen één was een knap geschreven revelatie. Zware materie als suïcide, kanker, dood, eenzaamheid en depressie succesvol afwisselen met bijtende humor en hilariteit is niet iedereen gegeven. In seizoen twee gaat men meer de serieuze kant op. Hoewel Tony nog steeds lomp uit de hoek kan komen is hij nu een stuk meer begripvol. Na de eerste aflevering waren mijn vriendin en ik een beetje teleurgesteld: het wel heel erg depressief allemaal. De toon verandert gedurende de episodes die volgen: de karakters om Tony heen krijgen meer invulling dan in seizoen één. Samen met Tony ontdekken we dat ook deze mensen hun angsten, twijfels en verlangens hebben. Zien hoe Tony deze mensen wil helpen is mooi, maar we zien hoe ook hoe hij meer en meer vervalt in een depressie. Anderen helpen is mooi, maar wat heb je er aan als je jezelf niet één kan helpen?
Ricky Gervais laat zien dat hij als acteur steeds meer groeit. Te vaak speelde hij typetjes die hij in essentie als stand up comedian ook is. Cynisch, scherp en confronterend. Maar als Tony laat hij ook een andere kant van zijn acteervaardigheden zien. Tijdens een gesprek is hij aanvankelijk begripvol en opbeurend, om vervolgens emotioneel te worden en weg te zakken in zijn eigen verlies. De subtiliteit waarmee hij dat doet is niet alle acteurs gegeven. De verhalen die hij over zijn vrouw vertelt zouden in de handen van een mindere acteur sentimenteel zijn, nu voelen ze recht uit het hart.
Conclusie
After Life is nog steeds een goede serie, maar het loopt iets stroever dan seizoen één. De geslaagde mix van drama en comedy slaat flink over naar drama. Enkele bijfiguren zoals de waardeloze psychiater en een wel heel vreemde theaterregisseur zijn zelfs zo grotesk dat je het gevoel krijgt dat men niet goed wist wat men met deze verhaalonderdelen aanmoest. Daar staan lieve en enkele zwaar emotionele momenten tegenover. Het is allemaal wat donkerder in Tony’s leven, en het kan zijn dat niet alle fans van het eerste seizoen dat trekken. Ik vond het in elk geval een knap stukje acteerwerk.
Be the first to comment