Woody Allen, je hebt helemaal niets met deze enorme neuroot, of je vindt ‘m geweldig. Hoewel ik moet erkennen dat Allen verantwoordelijk is voor enkele grote filmklassiekers ben niet de grootste fan van zijn werk. Zijn affaire en latere huwelijk met zijn geadopteerde dochter deed zijn reputatie weinig goed. De laatste jaren is hij natuurlijk door #MeToo verder onder vuur komen te liggen. Desondanks blijft de man met enige regelmaat films uitbrengen. Match Point was in 2005 een behoorlijk succes voor hem.
“The man who said “I’d rather be lucky than good” saw deeply into life.”
Match Point vergelijkt de keerpunten in het leven met een tennisbal die tijdens een wedstrijd de netrand raakt. Valt de bal er net over, en ben je een winnaar, of valt de bal terug in jouw nadeel? Chris (Jonathan Rhys Meyers), een Tennisser, heeft net het profwereldje vaarwel gezegd om fulltime tennisleraar te worden. Het werk is echter saai en biedt Chris te weinig uitdaging. Met één van zijn leerlingen, de rijke miljonairszoon Tom (Matthew Goode), bouwt hij een vriendschap op. Tom nodigt hem regelmatig uit op het landgoed van zijn ouders, waar Chris een relatie krijgt met de nette en lieve dochter des huizes, Chloe (Emily Mortimer). Chloe is meer dan zomaar een vriendin, via haar worden deuren geopend die voor Chris altijd gesloten bleven. Via Chloe’s vader krijgt Chris een goede baan, betrekken ze een riant appartement, en lijkt zijn toekomst als welgesteld man veilig. Het probleem is echter dat Chris als een blok valt voor Nola (Scarlett Johansson), de vriendin van Tom. Er is een onontkoombare chemistry tussen Chris en Nola, en Chris lijkt bereid alles op het spel te zetten om haar te krijgen. Maar als Nola er op aandringt dat Chris een beslissing moet nemen begint hij te twijfelen. Het balletje is bij elk keerpunt tot nu gunstig voor hem gevallen, maar of dat deze keer ook gebeurt?
Één van de eerste dingen die je opvalt aan Match Point is het feit dat de hoofdrol speler nu eens niet (zoals gebruikelijk in Allen films) een eeuwig twijfelende neuroot is. Chris is een jongen die aanvankelijk weet wat hij wil, en op de momenten dat hij twijfelt, schuift hij beslissingen voor zich uit of neemt hij juist drastische maatregelen. Alle karakters in de film worden rustig neergezet, en hoewel de familieweelde van Chloe zo zijn voordelen heeft snap je waarom Chris ook hier niet geheel gelukkig is. De rijkdommen komen hem min of meer aanwaaien, en hoewel de bal elke keer gelukkig voor hem valt lijkt hij bijna te wensen dat het eens een keertje verkeert afloopt. Maar zoals het spreekwoord al zegt: “Wees voorzichtig met wat je wenst…“.
De chemistry tussen Rhys-Meyers en Johansson is duidelijk aanwezig. De ene keer zien we ongetemde passie, het andere moment getergde blikken of totale radeloze twijfel. Johansson was zelden zo sexy in een film, en weet zowel de kijker als Chris voor zich te winnen. Het radicale besluit dat Chris dan ook neemt om een uitweg uit deze situatie te vinden komt dan ook een beetje onverwacht, en op de één of andere manier voelt het niet helemaal ‘on par‘ met de rest van de film. Het thema van het balletje op de netrand wordt echter op de nieuwe ontstaande situatie consequent doorgevoerd.
Conclusie
Match Point was als Woody Allen film een redelijke verrassing. Het uitgangspunt is misschien niet het meest originele, maar de film ademt wel absoluut vakmanschap uit. Bovendien stapt hij eindelijk weer eens af van zijn eeuwige trucjes die elke film leken terug te komen. Weg zijn de uitgekauwde neuroten, de vervelende langdradige plotjes en de altijd maar gezochte dialogen. Hier is een film over buitenechtelijke relaties en keuzes in het leven waarbij de kijker lang kan meegaan in de psyche van Chris. Zijn besluit om op de situatie op een dergelijk radicale manier op te lossen voelde aan als glas water in mijn gezicht, en ik ben dan ook benieuwd hoe u dit zal ervaren. Match Point is dan geen klassieker, maar zeker de moeite van het kijken waard.
Be the first to comment