Ik word altijd wat weemoedig als ik aan de 90s terugdenk. Het was mijn tienertijd. Het waren de tijden van SEGA en Nintendo, Ajax dat de Europacup won, TMF en MTV, Nirvana… En Michael Jordan. Ook al was ik geen grote NBA volger, natuurlijk wist ik wie Michael Jordan, Scottie Pippen en Dennis Rodman waren. De Chicago Bulls waren overal in de 90s popcultuur. Zes titels pakken in acht jaar is ook niet iedereen gegeven. En nu is daar de documentaire over het laatste jaar van de Bulls, het laatste jaar voor het team door leeftijd, zakelijke belangen en een ingrijpende manager uit elkaar zou vallen.
“Michael Jordan is the only player that could ever turn it on and off, and he never freakin’ turned it off.”
The Last Dance is een soort raamvertelling. Rode draad is het laatste seizoen waarin Michael Jordan nog één keer probeert zichzelf en zijn team tot het uiterste te motiveren om de titel te pakken. Maar we gaan ook steeds terug in de tijd. Terug naar de roots van de jonge spelers. Het zijn de tijden waarin de NBA nog niet de internationale melkkoe is die we nu kennen. De Bulls zijn een middelmatig basketbalteam dat net de jonge talentvolle Michael Jordan heeft gecontracteerd. Wie is die Michael Jordan? The Last Dance laat zien in welke omstandigheden niet alleen hij, maar ook medespelers als Pippen, Rodman en Steve Kerr opgroeiden. Daarna zien we de eerste successen, de titels van 91, 92 en 93… De eerste keer dat Jordan leek te stoppen, de comeback… en uiteindelijk de ontknoping met de play-offs van dat laatste seizoen.
Het is best pittig om een sportdocumentaire waarvan de uitslagen al vaststaan toch spannend te maken. Elke held heeft een schurk nodig, elk topteam een aartsrivaal. Men neemt de tijd om tegenstanders te introduceren en uit te leggen wat ze zo goed maakte. Spannende muziek, flitsende beelden en een enorme energie zorgen er vervolgens voor dat je meegezogen wordt in de wereld van 90s basketbal. De Celtics, de Pistons, Utah Jazz… alle grote teams en namen komen voorbij. Mijn enige puntje van kritiek hierop is dat (en dit is een Netflix euvel), men op een gegeven moment dezelfde verhalen lijkt te vertellen. Het team komt een flinke tegenstander tegen, de winst gaat toch niet zo makkelijk als gedacht, een iets te positieve tegenstander maakt een onhandig arrogante opmerking en Jordan gebruikt dat om zichzelf te motiveren. Het is een boodschap die we een keer of dertig krijgen voorgeschoteld, in plaats daarvan had ik wel wat meer willen horen over de andere mensen in het team. Daar staat tegenover dat het ook wel indrukwekkend is als je ziet wat er door de jaren heen voor aandacht op Jordan afkwam. De momenten dat hij tijdens het vertellen even stilvalt en bijna volschiet zijn veelzeggend.
Zoals het een populaire en goede documentaire betaamt is er ook enige controverse. Naar verluid zou Scottie Pippen niet heel blij zijn met hoe hij is neergezet. In het laatste seizoen claimt hij vrij lang geblesseerd te zijn omdat hij ontevreden is met zijn contract. Daar heeft hij een punt, Pippen stond bekend als schandalig onderbetaald ten opzichte van de andere topbasketballers. Het feit dat hij een deel van het seizoen niet in actie komt kan op kritiek van onder andere Michael Jordan rekenen, en dat zou Pippen in het verkeerde keelgat geschoten zijn. Verder is er nog ex teamgenoot Horace Grant die er van beschuldigt wordt kleedkamergeheimen te hebben doorgespeeld. Ook wijzen mensen er op dat de producenten van de serie vertrouwelingen zijn van Jordan. Dit zou een zuivere weergaven van feiten in de weg staan.
Conclusie
Ondanks de kanttekeningen blijft één ding als een paal boven water staan: The Last Dance is een puik stukje vertelwerk. Ik werd er vanaf aflevering één helemaal ingezogen, en ondanks het gebrek aan Basketbal kennis bleven mijn vriendin en ik geboeid. Mijn vriendin was me overigens wel iets te onder de indruk van de mooie zware stem van Scotty Pippen. Basketbal is een energieke sport, maar door een slimme montage weet men dit naar een nog hoger level te tillen. Het is ook bizar om te zien wat Pippen en Jordan allemaal van capriolen weten uit te halen. Ik kon vroeger met mijn 1,94 toch net niet dunken, en als je Jordan naar de basket ziet zweven en vlak voor de dunk de bal in zijn andere hand ziet pakken om nog even een tegenstander te slim af te zijn… The Last Dance zit vol met dit soort sensationele momenten en is een heerlijk retourtje 90s nostalgie.
Be the first to comment