De Beentjes van Sint Hildegard

Nu de piek van Corona voorbij lijkt (wie weet lees je deze recensie een half jaar later en weet je inmiddels wel beter) zijn de bioscopen weer open. Het aanbod valt me vooralsnog tegen: films die al een tijdje geleden draaiden en kleinere films waar niemand ook maar enige crap om geeft. Daarom deze film maar gekeken, een onwaarschijnlijk samenwerkingsverband tussen Herman Finkers en Johan “Verliefd op Ibiza “Nijenhuis”.

“Zit je wel makkelijk? Hier, da’s veel fijner.”

Jan (Herman Finkers) en Gedda (Johanna ter Steege) zijn al 35 jaar getrouwd. Op een dag haalt de vader van Gedda zijn ezeltje uit de stal en begint aan een soort pelgrimage. Bij Bad Bentheim bezwijkt hij en komt hij te overlijden. Niemand weet waarom de man aan deze tocht begon. Jan ziet toe hoe de laatste wensen van zijn schoonvader worden genegeerd door zijn schoonmoeder en vrouw omdat de dames beter lijken te weten wat praktisch en goed is. Jan ziet hierin een metafoor voor zijn eigen relatie. Elke keer als hij iets wil komt Gedda met een ander en in haar ogen beter voorstel. Jan voelt zich bemoederd en beperkt en besluit tot radicale stappen om de controle over zijn leven terug te krijgen. Hij simuleert dat hij aan alzheimer leidt om zo opgenomen te worden en afstand te kunnen nemen van zijn vrouw. Ondertussen worstelt de dochter van Jan met een jaloerse en stalkende partner.

Johan Nijenhuis is niet mijn meest geliefde Nederlandse filmmaker. Verliefd op Cuba was vorig jaar het slechtste dat ik in de bioscoop zag. Eerder dit jaar noemde ik Onze Jongens in Miami het dieptepunt in zijn carrière. Nijenhuis werkt meestal samen met Soapies en Bn-ers van een hoog RTL Boulevard gehalte om snelle hap-slik-weg films te maken. Het was dan ook verfrissend om hem EINDELIJK eens iets anders te zien proberen. Herman Finkers baseerde het script op de mij onbekende Tsjechische film Teorie Tygra en zorgde er vervolgens voor dat er een schat aan tukkers talent werd gecast. Dat maakt deze film een soort streekproduct. De film kreeg vanwege het gebruikte Twentse Dialect zelfs ondertiteling. Opgegroeid in Drenthe en met familie in de Achterhoek leek me dat wat overdreven, maar ik begreep al snel dat veel Randstedelingen dit toch wel nodig hadden.

De humor in de film is typisch Finkers, droog en vol kleine slimmigheidjes. Mooi voorbeeld is deze zin uit een begrafenis speech: “Opa Barend, je bent 63 jaar getrouwd geweest met Oma, maar nou heb je rust“. Ook de manier waarop Gedda Jan routineus blijft bemoederen is gekmakend doeltreffend in beeld gebracht.  Misschien zelfs wel herkenbaar voor sommigen onder ons. Waarom Jan niet gewoon wat zegt of voor zichzelf opkomt is de kijker ook lang een raadsel. En dat hij zulke groteske oplossingen bedenkt om maar een beetje tijd voor zichzelf te krijgen is wel heel ver gezocht… toch? Het is goed dat Finkers dit soort dingen gedurende de film langzaam uit de doeken doet.

Minder goed kabbelt het verhaal als geheel. Er zitten nogal wat losse flodders in die niet allemaal even goed worden uitgewerkt. Een geheimzinnige fotografe (Daphne Bunskoek) fotografeert Jan als hij stiekem de laatste wensen van zijn schoonvader vervult. Dit lijkt een belangrijk plotpunt te kunnen worden, maar er gebeurd weinig mee. Ook Jan’s truc om zich op te laten nemen in een bejaardentehuis overstijgt het kluchtige niet en is al snel weer achter de rug. Daarbij krijgen we wel erg veel Jan te zien, iets meer innerlijke strijd van Gedda was wellicht ook interessant geweest. Pas tegen het einde krijgen we iets meer een inkijkje in wat haar beweegt. En het plot rond Jan’s dochter heeft ook niet veel om het lijf. Haar man is duidelijk een onzekere engerd, en een gedurende de film komt ze ook tot die conclusie. Hier had het allemaal ook wat subtieler gemogen.

Conclusie
Johan Nijenhuis en Herman Finkers hebben hier en daar wel een paar kleine scherpe kantjes in het script gegooid, maar verder blijft het vooral een kabbelend filmpje. Daar is op zichzelf niets mis mee. Menig kijker zal zich prima vermaken en na afloop tevreden de bioscoop verlaten. De film is wat mij betreft het beste uit het oeuvre van Nijenhuis, en laten we hopen dat het een inspiratie voor hem is gebleken om eens wat vaker andere wegen in te slaan.

 

Be the first to comment

Leave a Reply

Your email address will not be published.


*