Deze suggestie voor een top 10 komt van Tom Wilcox, nadat hij mijn lijstje had gelezen over 10 goede scenes in slechte films. En het bleek best een uitdaging. Wat maakt een film goed genoeg voor deze lijst? En hoe slecht moet iets zijn? In deze lijst 10 films die over het algemeen zeer goede recensies kregen, maar bijna verpest werden door een acteerprestatie, slecht geschreven scene of ander onheil.
Flagrant racisme – Breakfast At Tiffany’s (1961)
Veel mensen hebben mooie herinneringen aan deze film en het gelijknamige boek. Maar één scene is tamelijk problematisch. Hoofdpersone Holly Golightly heeft een Japanse bovenbuurman. Deze Mr. Yunioshi voldeed aan alle kwaadaardige stereotypen die Amerikanen sinds de tweede wereldoorlog koesterden jegens Japan. Het is een rol van de blanke acteur Mickey Rooney, en in die tijd waren er al wat geluiden dat men misschien iets te ver zou zijn gegaan in deze “karikatuur“. Door de decennia heen is de kritiek hierop niet milder geworden. En terecht. Het personage is hatelijk bedoeld richting een grote groep mensen en haalt je echt uit deze film.
Lois Lane dicht er op los – Superman the Movie (1978)
Er waren hiervoor ook al Superhelden films geweest, maar Superman the Movie was de eerste die het genre op een dergelijke grote schaal naar het witte doek wist te toveren. En ja, tegenwoordig ziet de film er gedateerd uit, maar destijds wist het hordes mensen naar de bioscoop te lokken. Door deze film lag ik met een tafellaken rond mijn nek geknoopt op de tafel, één vuist vooruit, en deed ik alsof ik kon vliegen. Lois Lane mag zelfs met Superman meevliegen, en dat inspireert haar tot een tenenkrommend slecht gedicht. Deze scene gebruik ik altijd even om cola of chips te halen…
Houten Keanu – Bram Stoker’s Dracula (1992)
Voor iedereen me gaat slachten, ik ben een groot fan van Keanu Reeves. Point Break, The Matrix, Bill & Ted en John Wick, allemaal toffe films. Maar zijn rol in Dracula is een goed voorbeeld van, op zijn zachtst gezegd, ongelukkige casting. Als Jonathan Harker dreigt Keanu zijn verloofde kwijt te raken aan de vampier Dracula. Het accent dat Keanu probeert neer te zetten is nog steeds doorspekt met het Whoaahhh toontje dat we zo goed kennen uit Bill & Ted. Hij acteert de hele film door ongemakkelijk en houterig, en je gaat het Dracula steeds meer gunnen dat hij het hart van Mina weet te veroveren.
Goedemorgen Frodo – Lord of the Rings: Return of the King (2003)
De Lord of the Rings trilogie is één van mijn favoriete filmseries. De extended editions staan al jaren prominent in mijn boekenkast. Dat wil niet zeggen dat het allemaal fantastisch is. In Return of the King zijn er twee dingen die ik niet geweldig vond. De cheatcode die Aragorn gebruikt om de Slag van de Velden van Pelennor te winnen. Een onverslaanbaar leger ondoden… ja, zo kan ik het ook. Maar de scene waarin Frodo na zijn avontuur bijkomt in een bed en alle leden van de Fellowship (Behalve Boromir, RIP) in slowmotion binnenwandelen is dramatisch slecht. Sowieso lijkt Frodo vanaf dat moment continue stoned. Zoals hij vertraagd Ghaaannnnndaaaalllffff uitspreekt… Dat stemmetje raakt hij niet meer kwijt, zelfs als hij later afscheid neemt om Middel Aarde voor altijd te verlaten.
Dumbledore heeft issues – Harry Potter and the Goblet of Fire (2005)
In de boeken van Harry Potter is Albus Dumbledore een rustgevende en bijna laconieke persoonlijkheid. Zelfs op momenten dat de jonge tovenaars het verdienen gebruikt Dumbledore vaker een “ik ben niet boos maar teleurgesteld” blik dan dat hij echt pissig wordt. In de eerste twee films zet Richard Harris dat perfect neer. Na diens dood werd de rol over genomen door Michael Gambon, en niet onverdienstelijk. Alleen zijn er een aantal momenten die niet des Dumbledore’s zijn. De manier waarop Dumbledore totaal over de rooie om stilte vraagt als Harry’s naam op mysterieuze wijze uit de vuurbeker komt is al een voorbode. Maar zoals hij later totaal over the top Harry vastgrijpt, tegen een prijzenkast opdrukt en schuimbekkend vraagt of hij zijn naam in de vuurbeker had gestopt… Auw.
Gevecht rond the Burrow – Harry Potter and the Half-Blood Prince (2009)
Deze film was ook tegelijk mijn favoriete Harry Potter boek, en het deed me pijn dat regisseur David Yates zoveel wegliet van wat het boek zo leuk maakte. In plaats daarvan krijgen we een totaal nodeloze scene in het midden van de film die niet in het originele verhaal voorkomt. Harry en Ginny raken in gevecht met enkele death-eaters in de zompige omgeving van het Weasley huis, the Burrow. Waarom the Burrow ineens in een soort struikerig moeras staat IPV in een bosrijke omgeving zoals in eerdere films is me sowieso een raadsel. Waarschijnlijk wilde Yates enige vrijheid om zich te onderscheiden van de boeken. Maar deze zinloze scene toevoegen terwijl men enkele belangrijke en best wel essentiële momenten wegliet… onvergefelijk. Het strikken van de veters van Harry door Ginny zal ik dan nog maar even door de vingers zien.
Samuel Bass – 12 Years A Slave (2013)
Misschien niet eens een heel erg slechte scene… als de casting beter was geweest. Een cameo of klein bijrolletje van een bekende persoon in een film kan soms heel erg afleiden. In deze kleine scene komt de protagonist Soloman Northup (Chiwetel Ejiofor) in aanraking met timmerman Samuel Bass, gespeeld door Brad Pitt. Het gaat om een cameo van ongeveer acht minuten. Omdat zo’n kleine rol in zo’n korte tijd veel aandacht krijgt valt het al op, en dan wordt hij ook nog eens neergezet door Brad Pitt, toch wel een van de meest herkenbare gezichten van Hollywood. De scene lijkt gewoon niet te passen in het geheel. Dat Pitt het er lekker dik bovenop legt helpt niet.
Wie is the Mandarin? – Iron Man 3 (2013)
In de trailers werden de MCU fans warm gemaakt voor een intimiderende nieuwe tegenstander van Tony Stark: the Mandarin. Ben Kingsley zette op uiterst intimiderende wijze een ogenschijnlijk oppermachtige terrorist neer. Nadat twee derde van de film een geweldige opbouw leek voor dit personage volgde een soort scheet in het gezicht van de kijker. De Mandarin bleek niet echt: hij was slechts een acteur die een personage neerzette. Om het nog erger te maken blijkt Aldrich Killian de ware schurk van de film, en hij is net zo saai als groeiend gras. Jammer, want Iron Man 3 was verder een prima veel met potentie om een zeer goede film te worden… Tot dat moment.
Een torso teveel – Star Wars: The Last Jedi (2017)
De meningen zijn ietwat verdeeld of The Last Jedi onder de noemer “prima film” valt. Ik vond dit achtste hoofdstuk in de Star Wars saga erg tof. Met Rey had de serie een prima protagoniste, en vrienden Poe en Finn hadden ook genoeg potentie als karakters. Over de Darth Vader wannabe Kylo Ren was is een stuk minder zeker. Adam Driver is een prima acteur, maar geen moment vond ik hem ook maar een beetje dreigend overkomen. De chemistry tussen hem en Rey gedurende de serie voelde geforceerd aan. Dieptepunt is de scene waarin Kylo Ren zijn pak uit doet en half naakt met Rey converseert via een soort Jedi mind link: het ziet er vooral ridicuul uit. Was het een poging om sexy te zijn?
Een zinloze verhaallijn – Star Wars: The Last Jedi (2017)
Nog een minder onderdeel van deze film (en toch is ie tof) op mijn lijst: de Canto Bight missie van Finn en Rose. De laatste keer dat ik voorzichtig aangaf dit zinloze schermvulling te vinden werd ik meteen voor racist en seksist uitgemaakt. De karakters zouden namelijk de nodige diversiteit toevoegen aan de film. En hoewel ik diversiteit toejuich vond ik dit een voorbeeld van lui schrijfwerk en matig inzetten van acteurs. De Star Wars fans richten vervolgens hun blinde haat op het karakter Rose, iets wat mijn inziens de mindere kanten van fandom laat zien. Men gaf het karakter geen nieuwe kans, in de volgende film werd ze gereduceerd tot een paar luttele minuten schermtijd.
Be the first to comment