Er was ooit, in een grijs verleden, een tijd dat Matthew McConaughey niet in romantische komedies speelde. In films als ‘A Time to Kill’ en EdTV gaf hij aan naast een voor vrouwen prettig smoeltje ook nog over een beetje talent te beschikken. Sinds de eeuwwisseling zien we eigenlijk maar één soort film van de goede man: romcom’s of actie romcom’s. Kennelijk heeft hij er nog geen genoeg van, want ook in deze film brengt hij weer fictieve hartjes op hol.
Een ontspannen weekend vol sex
Connor Mead (McConaughey) is topfotograaf en rokkenjager eerste klas. Z’n leven bestaat uit het fotograferen van halfnaakte supermodellen en zangeresjes en het afbreken van zijn kortstondige relaties via webcam, liefst drie tegelijk. Waarden als liefde en trouw staan niet al te hoog in zijn prioriteitenlijstje, en hij maakt er ook geen geheim van. Als hij een weekend afreist naar het voormalig ouderlijk huis voor het huwelijk van zijn broer (Meyer) ziet hij zijn oude jeugdliefde Jenny (Garner) terug. Connor besluit dat zijn levensstijl beter is dan een relatie met Jenny, en richt zich op een weekend van bruidsmeisjes neuken. Maar dan verschijnt de geest van leermeester en oudoom Wayne (Douglas). Deze verteld dat Connor bezoek gaat krijgen van drie geesten die Connor een spiegel gaan voorhouden en hopelijk een levenslesje leren.
Zwijmelend het bedje in
GOGP is weer een typische McConaughey romcom. De kijker moet zonder omhaal direct accepteren dat McConaughey qua uiterlijk Gods gift aan vrouwen is, en wat hij ook tegen ze zegt, ze kruipen allemaal zwijmelend zijn bedje in. Deze film is natuurlijk een vette knipoog naar ‘A Christmas Carol”. Aangezien de film ook nog eens in een sneeuwrijk landschap speelt ga je je afvragen waarom ze ‘m niet gewoon rond de kerst uitbrengen. De film zit vol met Amerikaanse waarden zoals het belang van familie, het huwelijk en ware liefde, en met de mooie sneeuw op de achtergrond het dat deze film best gepast in een decemberrelease.
En botte zak
Net als in A Christmas Carol krijgen we te maken met een weinig sympathieke hoofdpersoon die via een voorgehouden spiegel gered moet worden van zichzelf. De schrijvers hebben duidelijk veel lol gehad in het neerzetten van de onsympathieke kanten van Connor. Zoveel lol dat ze de lat onnodig hoog leggen. Connor is namelijk zo ongelofelijke botte en domme zak, het lijkt onmogelijk om hem in één weekend een spoedcursus family-values te geven. En dat lukt dus ook niet. Gedurende de film probeert de film er ons van te overtuigen dat Connor de zin van liefde en trouw in gaat zien, maar ik vraag me af of ook maar iemand echt overtuigd is. Daarvoor is de onsympathieke kant te overtuigend en zijn de levenslesjes te doorsnee en weinig verrassend.
Slap excuus
Het aller-aller-aller ergste is echter de verklaring voor Connors gedrag. Iedere Amerikaanse film of Tv-serie heeft wel een onverbeterlijke rokkenjager die het excuus van koude voeten gebruikt. Je weet wel “Ik was bang voor al die emoties en ging op de vlucht uit angst voor een teleurstelling”. Dat soort crap. In de meeste films een wel heel doorzichtige manier om jezelf in te dekken, maar hier met droge ogen bloedserieus opgevoerd. En iedereen trapt er nog in ook, Connor zelf ook. Het enige karakter dat kan overtuigen is de geest van Oom Wayne. Douglas is erg grappig als opvoeder zonder moraal. Dat Douglas in het echt ook een flinke rokkenjagers is zal ook niet toevallig zijn.
Conclusie
GOGP is niet de allerslechtste romcom, en heeft een paar grappige momentjes. De beweegredenen van de karakters en de karakterontwikkeling van Connor, toch het centrale punt van deze film, overtuigen echter nauwelijks. Hierdoor is de film weinig romantisch, en wekken aldus bedoelde scènes aan het einde vooral braakneigingen op. Als pure komedie zijn er wel een paar aardige scènes en dialogen te vinden.
Be the first to comment