Wat krijg je als je het script van een Amerikaans aandoende actiefilm, compleet met wilde achtervolgingen, rake klappen en brute explosies laat belanden in de handen van een jonge regisseur die er al zijn hele leven van droomt een actiefilm te maken? Een jonge hond die het ook nog eens voor elkaar krijgt om een aantal Nederlandse topacteurs en een blik bekende gezichten te charteren? Dan krijg je Vet Hard. Een film die eruit ziet zoals de titel klinkt.
“Je gaat voor mij een opdrachtje doen. Beetje risico. Veel centjes.”
Bennie (Wouterse) staat op het punt om samen met zijn pleegvader Mast (Van Assche) en de crimineel Milo een juwelierszaak te overvallen. Milo en een paar van zijn handlangers zitten achter in de bus, Bennie zit naast zijn pleegvader achter het stuur. In volle vaart raast Bennie op de pui van de winkel af, maar vergeet een betonnen plantenbak te ontwijken, waardoor hij door de voorruit de winkel inschiet. Het alarm gaat af en de ijzeren rolluiken beginnen automatisch te zakken. Bennie probeert nog de winkel uit te komen, maar komt dankzij zijn overgewicht klem te zitten tussen het rolluik en het kozijn. De politie rekent Bennie in, terwijl Mast, Milo en de andere overvallers op de vlucht slaan. Ruim vijf jaar later komt Bennie weer vrij, maar zijn leven is er niet beter op geworden. Zijn patatzaak is vrijwel failliet doordat de klanten wegblijven, Milo wil nog geld zien en zijn pleegvader Mast ligt op sterven.
De patatzaak en Milo zijn Bennie een rotzorg, de verslechterende situatie van Mast gaat hem veel meer aan het hart. De enige manier voor Mast om te overleven is een levertransplantatie. Voor zo’n transplantatie is echter een speciale donor nodig. Het is van groot belang dat de donor dezelfde bloedgroep heeft en om te voorkomen dat het lichaam de lever afstoot, heeft een familielid van de patiënt de voorkeur. Vanuit zijn ziekbed vertelt Mast Bennie dat hij nog een zoon heeft: Koen (Rogiers), verwekt bij een stewardess en nu woonachtig in België. Nou ja, woonachtig. Koen zit vast in een zwaar bewaakte gevangenis in Luik. Al te slim is Bennie niet, maar één plus één is nog altijd twee. Een familielid als donor biedt de meeste overlevingskans voor Mast. Met twee medewerkers uit zijn patatzaak vertrekt Bennie dan ook naar België om zijn ‘broer’ uit de gevangenis te halen.
Met de film Vet Hard, die is gebaseerd op de Deense film Old Men in New Cars, wilde Oliehoek vooral pure entertainment maken. Dat lukt hem aardig, maar een mix van actie en komedie betekent hier klappen en explosies als grap. Actie in dienst van komedie, dus. Om dit te bereiken heeft Oliehoek de actie volledig in het absurde doorgetrokken. Terwijl het nergens voor nodig is, rijdt Bennie met zijn bus allerlei plantenbakken van de muur, rijdt hij dwars door een bloemenstalletje en knalt hij een invalidenwagentje overhoop. De actie is bot en bruut, maar tegelijkertijd zo absurd dat het op je lachspieren werkt. Vet Hard is een film waarin het actie-element niet al te serieus wordt genomen, wat resulteert in een soort slapstickachtige scènes vol met veel bloed en gebroken ledematen. Je moet hier wel een beetje van houden om erom te kunnen lachen.
Zoals gezegd, is Vet Hard een remake. Oliehoek zegt zelf dat de personages in zijn film meer diepgang kennen, waardoor je als kijker van de karakters zou gaan houden. Dit ben ik niet met hem eens. Door de slapstickachtige humor worden de personages ook een soort karikaturen waar je jezelf niet meer zo makkelijk mee kunt identificeren. Jack Wouterse, als veel te dikke lomperik die ondanks al zijn streken toch zielsveel van zijn pleegvader houdt, en Kürt Rogiers, als zieke moordenaar die toch voor het meisje valt, zijn hooguit vertederend. Echt serieus kunnen de karakters en het verhaal niet genomen worden. Toch is Vet Hard met zijn 90 minuten (meer hadden het er niet moeten zijn) een zeer vermakelijke film geworden die het goed doet met een grote bak chips en een koud biertje. Niet te serieus, gewoon lachen om domme grappen.
Conclusie
Vet Hard is een vet harde film geworden. De actie is zo lomp, bot en bruut dat het onvermijdelijk op je lachspieren werkt. De karakters in de film lijken allemaal te denken: het mag niet, maar ik doe het lekker toch. Deze kwajongensinstelling is, als je beschikt over een redelijk sterke maag, zeer vermakelijk om 90 minuten naar te kijken, maar levert geen briljante film op. Geen probleem! Oliehoek maakte deze film destijds om mensen te vermaken, niets meer of minder.
Be the first to comment