Nu de ergste fase van Corona achter de rug lijkt zouden we voorzichtig weer naar de bios kunnen. Het aanbod valt echter vooralsnog wat tegen, en daarom dook ik met mijn vriendin achter de TV voor een zoektocht op Pathe Thuis. The Lighthouse kon eind 2019 op veel positieve aandacht rekenen, maar helaas was ik nooit in de gelegenheid om ‘m in de bios te zien. Daarom besloten we deze film een online herkansing te geven.
“He believed that there was some enchantment in the light. Went mad, he did.”
Ephraim Winslow (Robert Pattinson) heeft een baantje aanvaard als vuurtorenwachter. Samen met de oudere en ervaren Thomas Wake (Willem Dafoe) vertrekt hij naar een afgelegen en desolaat eilandje voor de kust van New England. De eerste nacht vindt Winslow een beeldje van een zeemeermin in zijn bed. Vanaf dan zit de stemming er goed in. Wake lijkt een oude, drankverliefde zonderling met een kapitein Ahab syndroom. Winslow begint visioenen te krijgen van tentakels, aanvallende meeuwen, zeemeerminnen en spoken uit het verleden.
Pattinson is hard bezig om zijn tieneridool imago af te breken. De tijden van Harry Potter en Twilight liggen alweer een flink tijdje achter hem. In deze eigenaardige psychologische thriller leveren Pattinson en Dafoe allebei een puike prestatie qua acteerwerk. De grauwe zwart-wit beelden en de ouderwetse beeldverhouding dragen bij aan de van god verlaten sfeer rond de vuurtoren. Het is moeilijk te zeggen wie er gekker is. Winslow is min of meer onze waarnemer in de film. Maar wat hij zegt en ervaart lijkt niet helemaal te stroken met de realiteit, zelfs zijn eigen naam en achtergrond niet. Maar ook Wake lijkt zichzelf vaak tegen te spreken en komt af en toe zo irrationeel en rigide uit de hoek dat we er van overtuigd zijn dat de man knettergek is.
De zaak escaleert als er een zware storm opsteekt, niet toevallig nadat Winslow uit frustratie een meeuw heeft doodgeslagen. Wake waarschuwde hem nog die beesten met rust te laten. Door de storm laat de aflossing op zich wachten. De beide mannen storten zich op de drank, en verliezen zichzelf. De film vliegt vervolgens alle kanten op. Griekse mythologie, zeemansverhalen, een licht homo-erotische ondertoon en waanzin vieren hoogtij. Rede en logica delven het onderspit, en de kijker zit op de eerste rang.
Conclusie
Dit is een film die werkt als je besluit je er helemaal aan over te geven. Kijk dit niet op je laptopje of telefoon. Hoe groter het scherm en hoe imposanter het geluid, hoe beter. Dafoe en Pattinson begrijpen wat regisseur Eggers van ze verlangt en geven zich helemaal aan het proces over. Het resultaat is een film die lastig na te vertellen valt, maar zeker een beleving is. De vuurtoren en het gammele eiland zijn net zo goed hoofdrolspelers, het is makkelijk voor te stellen dat hier de waanzin toeslaat. Een prachtfilm.
Be the first to comment