The Nest

Ik heb de bioscoop een beetje vermeden dit jaar, door Corona leek me dat gewoon niet handig. Maar na een maand of zes was het weer zo ver, ik bezocht met mijn vriendin het Forum in Groningen, eindelijk ging ik kennismaken met de bios die het door mij geliefde Camera gebouw moest doen vergeten. Ik liet mijn vriendin de film kiezen, als filmfan kijk ik bijna alles wel mee. Het werd The Nest, van regisseur Sean Durkin.

“It’s perfect, it’s what we always wanted.”

Op het eerste gezicht hebben investeringsbankier Rory (Jude Law) en zijn vrouw Allison (Carrie Coon) een idyllisch jaren ’80 leventje. Een mooi huis nabij New York, een zwembad, twee kinderen en alles gaat ogenschijnlijk zijn gangetje. Maar op een ochtend verbreekt Rory het ochtendritueel meet de opmerking dat hij graag naar Engeland wil verhuizen, er heeft zich daar een voor hem interessante carrièremogelijkheid voorgedaan. Allison staat niet te trappelen, maar omdat het gezin grotendeels afhankelijk is van Rory’s inkomen gaat ze overstag. Bij aankomst blijkt Rory een oud landhuis te hebben gehuurd. Hij belooft zijn vrouw Allison een manege te laten bouwen, paait zijn stiefdochter Samantha (Oona Roche) met een nieuwe stereotoren en regelt voor zijn zoon Ben (Charlie Shotwell) de beste school mogelijk. Al snel blijkt echter niet alles zo perfect als het lijkt, en beetje bij beetje valt het gezin uiteen.

Films waarin we een hecht gezin uiteen zien vallen zijn niet nieuw. Een schreeuwerige eettafel scene hier, wat vreemdgaan daar, hup klaar. Meestal is één van de gezinsleden de hoofdschuldige, en leven we mee met de bedrogen vrouw, het verwaarloosde kind of de verlaten man. In The Nest kan je aardig discussiëren over de schuldvraag. Is het Rory, die meer bezig is met het ophouden van de schone schijn en het maken van die ene financiële klapper? Of Allison die wel onraad ruikt, maar ondanks alle voortekenen haar hoofd in het zand lijkt te steken? Haar dochter verliest zich niet simpelweg in tienerrebellie, ze houdt haar moeder op bijtende wijze een spiegel voor door haar te verwijten dat ze alles maar voor zich laat beslissen. Ondertussen bekommert niemand zich om zoon Ben die steeds ongelukkiger lijkt te worden.

Ondanks het feit dat we hier met een een psychologisch familiedrama te maken hebben bekruipt je af en toe het gevoel dat je naar een heel ander genre zit te kijken. Het landhuis is in deze film een personage op zichzelf. Groot, donker en vol matig verlichte gangen bekruipt je als kijker het gevoel dat wij niet de enige zijn die de familie in de gaten houdt. Zoon Ben is duidelijk geen fan van alleen door de gangen lopen, maar hij is dan ook nog een kind. Maar ook Allison voelt zich duidelijk niet op haar gemak. Het is uiterst slim hoe regisseur Durkin de spanning gaandeweg steeds meer opvoert. De naargeestigheid van het huis doet de familiedynamiek geen goed.

Rory werkt zich ondertussen steeds meer in de nesten. Hij is een hongerige wolf die even heeft mogen ruiken hoe het is om rijk te zijn, en nu hij het allemaal kwijt lijkt te raken wil hij meer. In plaats van de mensen om hem heen in vertrouwen te nemen blijft hij de meest fantastische leugens verspreiden. Wat aanvankelijk nog als charmant gezien wordt veranderd langzaam aan in een gênante vertoning. Iedereen lijkt steeds makkelijke door zijn verhalen heen te prikken, maar in plaats van een pas op de plaats te maken doet hij er nog een schepje bovenop. Het mooiste moment van de film is als Rory zich in een taxi tegen de bestuurder klaagt over zijn lot. Hij ziet zich als een goede vader omdat hij voorziet in een dak boven het hoofd, eten op tafel en een goede school. Het antwoord van de chauffeur: “That’s the bare minimum you should do, mate“.

De film is echter vooral een showcase voor de talenten van Carrie Coon. Ze zet Allison op grootse wijze neer als een intelligente vrouw die zichzelf in een ondergeschikte rol heeft geplaatst. Ze gaat waar haar man gaat. Zolang ze zich maar met paardrijden kan bezig houden maakt het haar verder allemaal niet zoveel uit. De verhuizing naar Engeland vindt plaats omdat Rory door zijn oude baas zou zijn gevraagd om terug te keren. Het moment dat Allison zich realiseert dat Rory vooral zichzelf heeft uitgenodigd om terug te keren is een verbluffend staaltje subtiel acteren. Zonder tekst of overdreven grote emotionele uitdrukkingen gebeurt er van alles in het gezicht van Allison. Verraad, verdriet en woede strijden allemaal onder de oppervlakte. Het zijn de eerste zetjes die Allison nodig heeft om eindelijk in beweging te komen en iets van haar individualisme terug te pakken. Maar ondertussen is ze net als Rory schuldig aan gebrek aan aandacht voor haar kinderen.

Conclusie
The Nest een kundig geschoten en geacteerde film die pijnlijk duidelijk laat zien hoe kleine scheurtjes in een familie kunnen uitgroeien tot grote onoverbrugbare kloven. Er zijn momenten dat deze film traag aandoet. Dit is zeker geen film voor mensen die vaart nodig hebben. Kan je je echter overgeven aan deze film, dan krijg je daar als kijker een indringend drama met prima acteerprestaties voor terug. Een heerlijke film om later met je medekijkers uit te pluizen en van jouw inzichten te voorzien.

Be the first to comment

Leave a Reply

Your email address will not be published.


*