Democratie is een begrip dat vaak door de westerse maatschappij wordt gebruikt als onderscheidende kwaliteit ten opzichte van andere landen en culturen. Vrijheid van meningsuiting, democratische rechten en verkiezingen zijn elementen waarom deze landen zich vaak moreel superieur wanen ten opzichte van andere (niet vriendelijk gezinde) landen. Maar dat democratie ook in Amerika een wankel begrip is laat regisseur en schrijver Aaron Sorkin zijn in zijn nieuwste Netflix-film.
“That’s right, we’re not goin’ to jail because of what we did, we’re goin’ to jail because of who we are!”
Tijdens de 1968 Democratic National Convention in Chicago lijkt het er op dat de democraten een gematigde kandidaat naar voren gaan schuiven. Diverse groeperingen die tegen de Vietnamoorlog protesteren nemen hier geen genoegen mee. Het plan is om tijdens de conventie een groot protest te organiseren. Het stadsbestuur en de democraten zijn hier niet blij mee en proberen het protest te laten verbieden. De acties gaan toch door en lopen, mede door keihard politieoptreden, volledig uit de hand. Naderhand worden protest leiders Abbie Hoffman, Jerry Rubin, Tom Hayden, Rennie Davis, David Dellinger, Lee Weiner en John Froines aangeklaagd voor het aanzetten tot rellen. Ook een voorman van de Black Panther beweging, Bobby Seale (Yahya Abdul-Mateen II), wordt aangeklaagd. Rechter Julius Hoffman (Frank Langella) toont vanaf het begin een duidelijke aversie tegen de verdachten en hun advocaat (Mark Rylance).
Ik heb op deze site vaker geklaagd over het niveau en de urgentie van NETFLIX films. Te vaak voelde het aan als een tussendoortje van de makers, een paycheck in plaats van passie voor het project. Deze Aaron Sorkin film komt echter precies op het juiste moment. Vrijheid, recht en democratie zijn waarden die volgens veel politici Amerika symboliseren. Momenteel staan die waarden rond de verkiezingen van 2020 onder enorme druk. Deze film laat pijnlijk duidelijk zien dat dit helaas niet iets van deze tijd is. Machtsmisbruik en politieke onderdrukking van vrijheid van meningsuiting zijn belangrijke thema’s. De film stelt enkele vragen over protesteren die vandaag de dag extra relevant lijken. Kies je voor de inhoud en verbinding of gooi je de knuppel in het hoenderhok om zo gehoord te worden?
De cast is een prachtig ensemble van uiteenlopende talenten. Oscarwinnaars als Eddie Redmayne en Mark Rylance bijvoorbeeld. Grote namen als Frank Langella, Jospeh Gordon-Levitt en Michael Keaton. En een onverwacht uitermate gebalanceerde acteerprestatie van Sacha Baron-Cohen, die steeds meer laat zien dat hij meer in zijn mars heeft dan Ali G en Borat. Ik blijf het jammer vinden dat we zijn visie voor Freddy Mercury nooit te zien hebben gekregen. Frank Langella is geweldig op dreef als vermoeiend hooghartige en kleinerende rechter on a power trip. Mark Rylance biedt prachtig tegenspel als bevlogen en verbijsterde advocaat. Keaton heeft slechts een scene of twee, maar weet deze twee scenes moeiteloos te stelen. Karakteracteurs Jeremy Strong en John Carroll Lynch zorgen ervoor dat hun karakters mensen van vlees en bloed worden. Eindelijk een Netflix film waar alle acteurs er vol voor gaan!
Het script van Sorkin is zoals altijd weer uiterst scherp. Misschien wel iets te scherp. De verbale vaardigheden van bijna alle karakters zijn hoogstaand. De dialogen zijn scherp, snel en spitsvondig. Je moet continue op je qui-vive zijn om geen belangrijke informatie te missen. Voor een film die ook een stukje geschiedenis wil neerzetten is het wellicht allemaal iets te glad en te scherp. Zelfs als mensen zoeken naar de juiste argumenten zijn ze zo eloquent als wat. Ik ben een enorme fan van Sorkin, maar soms mag iemand ook gewoon minder ad rem zijn in zijn films.
Conclusie
Als je eenmaal gewend bent aan het tempo van de film, dan krijg je daar een hoop voor terug. Het is knap hoeveel informatie en ontwikkelingen Sorkin in twee uur weet te proppen. De film loopt als een klok, en er zitten leuke stijltrucjes in. In plaats van een saaie voice over bij de flashbacks zien we een stuk stand-up van Abbie Hoffman waarin hij zijn publiek vertelt wat er gebeurde. Het is een glad gemaakte film over een wat minder bekend (Maar daarmee niet minder belangrijk) stukje Amerikaanse geschiedenis. Een rafelrandje meer had de film best kunnen gebruiken. Maar de film heeft belangrijke thema’s die stof voor napraten opleveren.
Be the first to comment