De laatste jaren is representatie in Hollywood steeds meer een hot item geworden. En hoewel er natuurlijk al LBGTQ films waren begin je dit nu ook eindelijk meer in in mainstreamfilms te zien. Het zijn voorzichtige stapjes, maar het valt alleen maar toe te juichen. Happiest Season is een mainstream-kerstfilm met als belangrijkste twist dat het gelukkige centrale koppel bestaat uit twee vrouwen.
“Do you remember this summer when I came out to my parents and told them we were together and they took it really well? Okay, well that wasn’t entirely accurate.”
Abbey (Kristen Steward) en Harper (Mackenzie Davis) lijken de kerst gescheiden door te gaan brengen. Abbey is sinds het overlijden van haar ouders geen fan van kerst. Harper is juist helemaal vol van alle lichtjes en gelukzaligheid en staat op het punt af te reizen naar het ouderlijk huis. In een romantisch moment probeert ze Abby over te halen mee te gaan. Abby kent haar schoonouders nog niet en twijfelt. Uiteindelijk zegt ze een dag later toe. Harper schrikt hiervan, ze had eigenlijk geen “ja” verwacht. Hierdoor moet ze met de billen bloot: ze is nog niet “uit de kast” en haar ouders weten niet dat ze een relatie met een vrouw heeft. Harper’s politiek actieve vader heeft een verkiezing voor de boeg, en daarom wil Harper liever niet dat haar ouders en politieke vrienden horen dat haar vader een lesbische dochter heeft. En dus wordt Abbey geïntroduceerd als een eenzame huisgenoot…
Een romantische kerstcomedy heeft natuurlijk een paar vinkjes die gezet moeten worden. De schoonfamilie heeft zo zijn excentrieke leden, er is een “beste vriend” die voor de komische noot moet zorgen, en natuurlijk is er een personage met een lichte weerstand tegen kerst, een weerstand die uiteindelijk overwonnen gaat worden. Verder is er natuurlijk een moment dat de hoofdpersonen te overstaande van heel veel mensen worden geconfronteerd met hetgeen dat ze verborgen houden. In Love Actually zag een aula vol ouders en schoolkinderen de Britse Premier die zijn assistente hartstochtelijk zoende. In Happiest Season is het geheim dat bewaard wordt een stuk persoonlijker: een coming out is voor veel mensen een spannend moment in het leven.
De film kreeg veel positieve aandacht omdat regisseuse Clea Duvall (zelf een open lesbische regisseuse en actrice) het lef had om een een LBGTQ touch te geven aan het genre dat gedomineerd wordt door blanke heteroseksuele verhaallijnen. Dit zal enkele recensenten waarschijnlijk ook hebben bewogen wat milder te zijn voor deze productie. Ik las veel positieve recensies voor wat eigenlijk een doorsnee kerstfilm is met enkele karakters die niet helemaal werken. Mary Steenburgen en Victor Garber zijn als onwetende ouders vooral met imago bezig en komen weinig sympathiek over. Harper’s zus Sloane (Alison Brie) baalt dat mensen haar door gebrek aan carrière niet voor vol aanzien. Haar continue jaloersheid en kwade blik helpen niet om ook maar een beetje mee te leven met dit karakter. En dan is er nog de doorgedraaide zus Jane (Mary Holland) die met haar onaangepastheid voor de komische noot had moeten zorgen. In plaats daarvan is ze voornamelijk vervelend en hoop je al snel op minder scenes met haar.
Het grootste probleem is echter het gedrag van Harper richting haar partner. Dat ze heeft gelogen over haar coming out is nog tot daar aan toe. Dat ze Abbey vervolgens vraagt mee te doen aan deze leugen is ook niet direct sympathiek, maar ik had dit nog kunnen accepteren als noodzakelijk plotelement… mits Harper daarna wat sympathieker was geweest. Maar haar gedraag richting Abbey is daarna afstandelijk, koud en hier en daar ronduit asociaal. Halverwege de film ontmoeten we een ex van Harper, Riley (Aubery Plaza). Riley werd destijds vrij hard gedumpt, ook toen durfde Harper niet uit de kast te komen en koos voor de weg van de minste weerstand. Riley en Abbey trekken door gedeelde ervaringen naar elkaar toe. Harper is ondertussen zo onsympathiek dat ik halverwege de film begon te hopen op iets meer tussen Riley en Abbey. Helaas, de schrijvers van Happiest Season kiezen voor een veilig zoetsappig kersteinde.
Een ander karakter dat niet uit de verf komt is John (Daniel Levy), de beste vriend van Abbey. Hij moet dus voor de komische noot zorgen, en dat lukt hier en daar een beetje. Deze film zou een comedy moeten zijn, en hij is de enige die een echt lachje uit me wist te lokken. Opvallend is dat hij verder aan alle gay-stereotypen van Hollywood voldoet. Hij is snel afgeleid, heeft een seksueel vrij leven, is overmatig geïnteresseerd in ook maar elke aantrekkelijke man die maar een beetje in zijn buurt staat en komt bijna voortdurend met vermoeiend grappige of confronterende opmerkingen. Dat juist hij met een korte en gevoelige speech komt als Abbey diep in de put zit past niet bij wat we tot nu toe van hem gezien hebben. Wat een verschil met bijvoorbeeld Rupert Everett’s rol in My Best Friends wedding. Dat een personage Gay is hoeft niet automatisch te betekenen dat hij zo’n stereotype moet worden.
Conclusie
Ik zie Happiest Season vooral als een serie van gemiste kansen. Kirsten Steward en Aubery Plaza zetten twee redelijk sympathieke rollen neer in een verder vervelende en voorspelbare productie. Geen moment hoopte ik op een goede afloop voor Harper, en dat lijkt me voor een romcom wel een beetje een probleem. Als de schrijvers iets meer lef hadden gehad, en een LBGTQ verhaal hadden willen vertellen in plaats van het te behandelen als een gimmick, dan had deze film veel beter kunnen zijn. Nu is het slechts een doorsnee film waarin de onsympathieke mensen worden vergeven door Abbey, simpelweg omdat dit het gevolg is van het genre waarin we ons bevinden.
Be the first to comment