Het is al jarenlang mijn ultieme kerstfilm… In de jaren nadat de film uitkwam keek ik ‘m het hele jaar door. Zelfs een keer met director’s commentary, met als gevolg dat iedereen met wie ik samen keek, slachtoffer werd van mijn love actually “fun facts”. De afgelopen jaren heb ik m niet meer (zo vaak) gekeken, maar in mijn hoofd was/is het nog steeds de ultieme feelgood-kerstfilm.
“Mijn innerlijke eind-tiener kwam gelijk in opstand, grr, waarom moeten films ook allemaal politiek correct zijn…”
Tot ik door een feministische podcast werd geattendeerd op een aantal redenen waarom deze film anno 2020 (uitspreken als twintigtwintig) eigenlijk niet meer kan. Mijn innerlijke eind-tiener kwam gelijk in opstand, grr, waarom moeten films ook allemaal politiek correct zijn… moppermopper, mogen we dan ook nergens meer gewoon van genieten. Maar na een paar dagen bezinning kon ik er toch niet meer onderuit. Love actually is problematisch.
De bechdeltest, een maatstaf waaraan je de representatie van vrouwen in fictie kunt leggen, is genadeloos. Love actually slaagt voor de bechdeltest omdat Emma Thompson’s personage een gesprek heeft met haar dochter over de rol van kreeft in het kerstverhaal. Flinterdun met de kerstsloffen over de sloot dus. De grote verhaallijnen zijn vanuit het mannelijk perspectief, en de vrouwen zijn hieraan ondergeschikt.
Het enige vrouwelijke karakter met enige character development is ‘toevallig’ ook de enige verhaallijn die niet met een happily ever after eindigt. En zo zijn er nog wat punten te benoemen, wat van deze tijdloze klassieker, toch wel een gedateerd plaatje oplevert. Blijft het mijn favoriete kerstfilm? Jazeker. Hoop ik op een toekomstige sequel met meer emancipatie, inclusiviteit en meer dialoog voor sterke vrouwelijke personages mét een happy ever after? Actually, yes.
Be the first to comment