Een bijna onmogelijke klus is het uitkiezen van een geschikte film die ik met mijn vriendin, vader en stiefmoeder kan kijken. Hoewel onze smaken niet belachelijk ver uiteen liggen zijn er genoeg facetten om rekening mee te houden. Net als in het echte leven denk ik dan altijd: als je iedereen tevreden probeert te houden eindigt uiteindelijk niemand echt tevreden. Na wat speuren op Pathe Thuis kwam ik uiteindelijk op Hope Gap uit: een filmhuis-achtig echtscheidingsdrama.
“It’s not really… working. Is it?”
Grace (Annette Bening) en docent Edward (Bill Nighy) wonen in het pittoreske Seaford en zijn 29 jaar getrouwd. Hun huwelijk is er één van dagelijkse gewoontes: kopje thee inschenken, commentaar leveren op elkaars bezigheden, half luisteren en hopen dat zoonlief Jamie (Josh O’Connor) weer eens langskomt. Grace pusht Edward om zich te uiten, terwijl die zich daardoor meer in zichzelf lijkt terug te trekken. Tijdens een bezoek van Jamie legt Edward een bom onder het huwelijk. Hij heeft een affaire met een moeder van één van zijn leerlingen en wil Grace verlaten. Grace ziet van de ene op de andere dag 29 jaar huwelijk eindigen en gaat door verschillende fases van verwerking.
Deze toneelbewerking van William Nicholson heeft in eerste instantie alles mee. Annette Bening en Bill Nighy zijn acteerzwaargewichten die perfect gecast lijken. Alleen Benings Engelse accent vertoont af en toe wat kuren. Met Josh O’Connor heeft de film ook nog een reizende ster in huis, zijn rol in the Crown is velen ook niet onopgemerkt gebleven. Het script is duidelijk voor het toneel geschreven. Ondanks de prachtige buitenlocaties van een Engels kustplaatsje kan je bijna de toneelsetting waar de diverse gesprekken plaatsvinden voor je zien. Bening, Nighy en O’Connor zitten goed in het materiaal, en het uiteenvallen van de relatie en de bijkomende emoties voelen volstrekt realistisch aan.
Waarom gaat de film dan voor mij niet helemaal leven? Dat komt omdat er verder eigenlijk weinig gebeurt. Man wil na jaren van niet tevreden zijn met zijn huwelijk een andere vrouw. Ex-vrouw blijft verbijsterd, verdrietig en boos achter. Zoon wordt door ouders continue in het midden van de schermutselingen geplaatst en uiteindelijk moeten ze het alle drie een plek geven. Einde. De film probeert de kijker niet aan te zetten om partij te kiezen, te doen reflecteren of te hopen dat er toch nog “iets” goedkomt. We zijn toeschouwer van een wedstrijd waarbij de uitslag al vrij snel duidelijk is. We observeren slechts hoe die uitslag tot stand komt.
Conclusie:
Hope Gap is zeker geen slechte film. Voor een verpozende filmavond met mijn familie was het een prima en veilige keuze. Alleen is “veilig” wellicht niet het woord dat op voorhand past bij een echtscheidingsdrama. De scene die me eigenlijk het meest raakt is niet één van de scheidende echtelieden, maar een mooi beeld van zoon Jamie die zich herinnert hoe hij als klein jongetje tussen zijn ouders naar het strand liep. Dat veilige gezinsleven leek al ver achter hem te liggen, maar is nu echt voorbij. Waren zijn ouders toen al ongelukkig? Was zijn jeugd wel echt? Het uitdiepen van dit soort vragen had de film wat meer diepgang kunnen geven. Nu is het een aardig tussendoortje.
Be the first to comment