Een paar keer per jaar kom je een film tegen waar helemaal niets op aan te merken is. Alles lijkt te kloppen. Het verhaal zit uitstekend in elkaar, visueel is het prachtig, de acteurs zetten prachtige personages neer en in alle dialogen staat elk woord op de juiste plek. Alles klopt, op de toon en de sfeer valt gewoon helemaal niets aan te merken. The Twilight Samurai van regisseur Yamada is zo’n film waar gewoon helemaal niets op aan te merken is en die je meer dan twee uur lang laat genieten van het beste dat Japanse cinema te bieden heeft.
“I am ashamed to say that over many years of hardship with two daughters, a sick wife and an aged mother, I have lost the desire to wield a sword.”
Japan, ongeveer een eeuw geleden. Het tijdperk van de klassieke samoerai’s loopt tegen zijn einde en de modernisering van de samenleving is overal te merken. Tegen deze achtergrond zien we hoe samoerai Seibei, na de dood van zijn vrouw, zijn twee jonge dochters en zijn dementerende moeder probeert te onderhouden van zijn ondermaatse loon. Wanneer hij zijn jeugdvriendinnetje Tomoe ontmoet, ontstaat er een prille verliefdheid maar Seibei meent haar niet het leven te kunnen bieden dat ze verdient. Ondanks zijn liefde voor haar wijst hij een huwelijksvoorstel af en verlooft Tomoe zich met een ander (jaja, zo snel ging dat in het 19e-eeuwse Japan). Wanneer hij op een opdracht gestuurd wordt om een duel met een plaatselijke samoerai (die het samoeraizwaard als geen ander kan hanteren) uit te vechten, beseft hij dat niet alleen zijn leven, maar ook de kans op ware liefde op het spel staat.
Begin deze eeuw was er een grote opleving van het samoeraigenre wat begon met de instant klassieker Crouching Tiger, Hidden Dragon. Al snel volgde Tarantino’s Kill Bill en Zaitochi van Kitano en, misschien wel de mooiste van het stel, Hero van Zhang. Ook The Last Samurai (waarin hoofdrolspeler Sanada ook speelde) valt wel in deze categorie te plaatsen. Enerzijds valt The Twilight Samurai ook binnen het genre maar anderzijds gaat ze veel dieper dan de meeste samoeraifilms. Het zijn niet zozeer de gevechten die de film karakteriseren (Seibei’s zwaard komt slechts eenmaal uit de schede). Hierdoor staat het zwaardvechten in dienst van het verhaal in plaats van andersom, zoals bij veel andere films helaas het geval is. Fans van veel flitsende zwaardgevechten kunnen dus bedrogen uitkomen.
De gemiddelde filmfan komt echter ruimschoots aan zijn trekken als gevolg van het prachtige verhaal dat met veel intimiteit en menselijkheid wordt verteld. De personages lijken echt te zijn, ja, je hebt het gevoel dat de personages ook leven wanneer ze niet in beeld zijn. De tragische Seibei, zijn lieve dochtertjes, de seniele oma en de schat van een Tomoe, gedurende de film ga je van ze houden, neem dat maar van mij aan. De emoties die de personages voelen (liefde, angst, frustratie, onzekerheid), voel je als kijker ook en zo leef je helemaal mee met de film.
Conclusie
The Twilight Samourai heeft veel prijzen op filmfestivals gewonnen en was zelfs, samen met De Tweeling, in de running voor de Oscar voor beste buitenlandse film (die Les Invasions Barbares voor de Nederlandse en Japanse neuzen wegkaapte). Al deze prijzen en nominaties zijn terecht, zelden is er zo’n sterke samoeraifilm uitgekomen. Met de prachtige cinematografie, een indringend verhaal en acteerwerk van de bovenste plank is The Twilight Samurai een hoogtepunt in de Japanse cinema.
Be the first to comment