Ooit was er een leuke NBC sketch over de onwaarschijnlijke situatie waarin Tottenham Hotspurs een American Football coach inschakelde om manager te worden. De sketches haalden vooral hun humor door de verschillen tussen voetbal en Football Americano, en de ongecompliceerde mid-western attitude van de Manager: Ted Lasso. Apple TV+ zag er brood in, en benaderde Brendan Hunt, Joe Kelly, Bill Lawrence en Jason Sudeikis om een complete serie uit de grond te stampen. Maar is een korte sketch genoeg voor tien complete afleveringen aan materiaal?
“You know, I always thought that tea was going to taste like hot brown water, and you know what? I was right. It’s horrible. No thank you”
Clubeigenaresse Rebecca Welton (Hannah Waddingham) heeft een bijzonder plan. Na een vrij publieke en vernederende echtscheiding met haar puissant rijke en overspelige ex-man (Anthony Head) heeft ze diens voetbalclub Richmond AFC in bezit gekregen. Haar grootste wens is om haar man terug te pakken voor zijn continue ontrouw. Haar plan: de voetbalclub volledig de grond in boren. Ze stelt een verrassende nieuwe trainer aan: de amerikaan Ted Lasso (Jason Sudeikis), een American Football coach zonder enige kennis of ervaring met voetbal. Samen met zijn trouwe assistent Beard (Brendan Hunt) begint Ted vol enthousiasme aan een onmogelijke klus: Richmond behoeden voor degradatie.
Gezien de sketch waarop de serie is gebaseerd had ik niet veel verwachtingen van deze serie. Flauwe grappen over het verschil tussen American Football en ons voetbal, de verschillen tussen Yanks en Britten, en wat onrealistische voetbalscenes. Maar Ted Lasso verrast me al vanaf aflevering één. Makkelijke humor is niet de drijvende kracht achter deze serie. Hoewel ik tussendoor vaak genoeg hard zat te lachen is de grapdichtheid niet per se heel hoog. Ik kan de serie nog het beste vergelijken met After Life van Ricky Gervais. In After Life zien we de hoofdpersoon de wereld uiterst zwartgallig tegemoet treden, en zijn we getuige van het effect op zijn omgeving. In Ted Lasso is juist een grenzeloze aardigheid en toegankelijkheid van Ted die de serie drijft. Hiermee wint Ted de aanvankelijk afwijzende spelers, supporters en uiteindelijk ook de kijker voor zich. Wat de serie ook heerlijk maakt om naar te kijken is de prima soundtrack. Mooie nummers luisteren deze serie op, ik zat direct te kijken of ik er een spotify playlist van kon vinden.
Jason Sudeikis is een sympathieke aanwezigheid in Hollywood, maar hij wist zich nooit echt voor me te winnen als leading man. Daar komt met deze serie verandering in. Het zou makkelijk zijn geweest om van Ted een eindeloze bron van naïeve positiviteit te maken. Maar achter dat kenmerkende snorretje en blije blik gaat heel veel schuil. Zelfreflectie, empathie en de wil om het beste uit anderen en zichzelf te halen. En de pijn van onvervulde verlangens. Het is een kwaliteit van Sudeikis en het script dat dit er niet te dik bovenop ligt. Ted Lasso merkt tijdens een potje darts op dat mensen hem continue lijken te onderschatten, en dat hij zich altijd afvroeg waarom dat was. Het antwoord op die vraag is in feite ook een beetje het antwoord waarom sommige recensenten deze serie onderschatten: gebrek aan nieuwsgierigheid. Men ziet alleen wat men wil zien, en kijkt niet verder. Veel recensenten hadden vooral veel grappen en humor verwacht, en rekenden de serie daar volkomen onterecht op af toen bleek dat Ted Lasso iets anders probeerde te doen. Toen Ted een belangrijke keuze over zijn huwelijk moest nemen wist de serie me zelfs even te raken.
In de bijrollen duiken een paar juweeltjes op. Assistent-coach Bear is de trouwe rots in de branding waar Ted altijd op kan terugvallen. Materiaalman Nathe (Nick Mohammed) blijkt ondanks zijn bescheidenheid een geheim wapen door zijn kennis van voetbal. Clubeigenaar Rebecca Welton merkt tot haar eigen frustratie dat ze sympathie voor de blije trainer begint te voelen. Hannah Waddingham maakt de verhaallijn van Rebecca door haar spel geloofwaardig, in de handen van een mindere actrice was het slechts een karikatuur geweest. Sterspeler Jamie (Phil Dunster) is zo’n douchebag dat het knap is van de schrijvers dat je soms toch wat sympathie voor hem gaat voelen. Aanvoerder Roy Kent is een soort knipoog naar Roy Keane, de keiharde aanvoerder die zich aan alles en iedereen lijkt te ergeren. Door deze wereld manoeuvreert zich Keeley Jones (Juno Temple), een dame die al snel meer in haar mars blijkt te hebben dan haar CV van spelersvrouw en instagram-model doet vermoeden. En de scene met de aanstekelijke blijheid van Mexicaans talent Dani Rojas is er eentje die ik op Youtube al een paar keer terugzag.
Conclusie
Ted Lasso is misschien niet de dijenkletser die veel recensenten en kijkers van te voren hadden verwacht, dat wil niet zeggen dat de serie niet goed is. Sterker nog, het is de eerste keer dat ik een heel seizoen van een serie in 24 uur doorgekeken had! De serie voelt vooral als een warm bad waar je al snel begint te voelen voor de karakters. Je kan je als kijker voorstellen dat je even deel zou willen zijn van hun wereld. In een tijd waarin Netflix en ander streamservices de ene na de andere “getormenteerde detective” serie eruit gooien, en we de massaslachtingen van Game of Thrones gewend zijn is een serie over een super-sympathieke Amerikaanse coach met een voorliefde voor tegeltjeswijsheden misschien juist dat ene verfrissende waar je als kijker op zat te wachten. Ik in elk geval wel.
Be the first to comment