Soms heb je zo’n avond dat je een beetje door Netflix aan het springen bent in de hoop een idee te krijgen voor een onderhoudende filmavond. Uiteindelijk kwamen mijn vriendin en ik uit bij deze film uit 1989. Ik had eigenlijk vooral over Glory gehoord omdat de film destijds drie Oscars meepikte, waaronder die van Denzel Washington voor beste mannelijke bijrol. In een tijd dat Oscars voor donkere acteurs op één hand te tellen waren was dat natuurlijk wel opmerkelijk.
“Let me tell you something, boy. You can march like the white man, you can talk like him. You can sing his songs, you can even wear his suits. But, you ain’t NEVER gonna be nothing to him.”
Tijdens de Amerikaanse burgeroorlog raakt kapitein Robert Shaw (Matthew Broderick) gewond. Tijdens zijn medisch verlof krijgt hij onverwacht een interessante commissie. Hij wordt bevorderd tot kolonel van het eerste donkere regiment in het noordelijke leger. Hij komt er al snel achter dat behalve zijn nieuwe manschappen niemand dit regiment echt serieus neemt. Aanvankelijk lukt het Shaw niet zijn stempel op het regiment te drukken. Zijn mannen zijn gefrustreerd door het gebrek aan respect dat ze krijgen en gedesillusioneerd door het aanhoudende racisme. Als Shaw de opstandige soldaat Trip (Washington) vanwege zijn wangedrag laat geselen lijkt de maat vol.
Deze film heeft drie grote vormen van thematiek: racisme, wederzijdse acceptatie en moed. Op middelbare scholen leren we dat het noorden vocht voor afschaffing van de slavernij tegen het slavenhoudende zuiden. Glory laat zien dat dit ietwat genuanceerder ligt. Noordelijke soldaten en officieren blijken ook gewoon racistisch, het afschaffen van de slavernij zou voor het zuiden economisch slecht uitpakken, en om deze populistische reden zien veel noordelijken er wel brood in. Desondanks krijgen de mannen van Shaw’s regiment weinig respect en zelfs niet eens afdoende kleding en materiaal. Hierdoor nemen de donkere soldaten Shaw ook niet serieus, hij is voor hen alleen maar de volgende arrogante blanke in hun leven.
Shaw maakt in deze film een belangrijke transitie door. Aanvankelijk ontmoeten we hem als een jonge, ietwat naïeve officier die faalt tijdens één van zijn eerste gevechten. Gefrustreerd en onzeker neemt hij de leiding van het regiment op zich, en wil hij zich bewijzen door de mannen hard te laten trainen. Maar al snel leert hij dat als hij het beste uit deze mensen wil halen hij niet boven maar naast ze moet gaan staan. In een tijd waarin donkere mensen door blanken als derderangs worden gezien is dat nogal een stap. De film kreeg door de jaren heen dan ook kritiek dat het te veel focuste op de persoonlijke groei van de blanke protagonist om echt iets relevants te zeggen over de emancipatie van afro amerikanen. Maar Shaw slaagt erin het vertrouwen van zijn mannen te winnen en de moraal op te krikken. En onderweg ontdekt hij ook de kracht die nodig is om te vechten op het slagveld.
Matthew Broderick was in de jaren ’80 een van de bekendere jonge gezichten in Hollywood. Hij zet een prima rol neer, maar de show wordt gestolen door Denzel Washington die hier al flitsen van zijn enorme acteertalent laat zien. Trip is ogenschijnlijk arrogant en onuitstaanbaar, maar daaronder gaat een beschadigde jongeman schuil. Morgan Freeman is zoals altijd een betrouwbare, bijna vaderlijke aanwezigheid die met zijn stem en uitstraling elke scene naar een hoger plan tilt. Cary Elwes is vermakelijk als vertrouweling en vriend van Shaw die steeds meer in het project begint te geloven.
Conclusie
De film is verder Oscar-bait op een niet vervelende manier. De speeches, dialogen en blikken zijn soms wat voorspelbaar voor dit genre. Het feit dat veel zaken in deze film op ware gebeurtenissen zijn gebaseerd vind ik altijd een leuke bonus. En ondanks het feit dat er zoals altijd hier en daar wat flexibel met waarheid is omgegaan voelt de film (mede door het einde) verbazend authentiek aan. Verrassend is de film nooit, en het men gaat braaf de verwachte plotelementen van een film als deze langs. Door de prima cast, prachtige aankleding en fraaie cinematografie vergeet je dat al snel. Zoek je een keer een wat oudere film voor een filmavondje thuis, dan is Glory een prima keuze.
Be the first to comment