In Nederland zijn we kennelijk nog niet klaar met enorm afgezaagde romcoms. Met enige bombarie kondigde Netflix aan dat ze deze maand een Nederlandse film zouden gaan aanbieden, en in de hoofdrol niemand minder dan Yolanthe. Deze film is in opzet de perfecte storm van slechtheid: een actrice die nooit heeft laten zien dat ze een film kan dragen, regie zonder visie, soap schrijvers zonder originele ideeën, onvermijdelijke matige bijrolacteurs en natuurlijk (hij had vast niks beters te doen) Jim Bakkum.
“Hij mag wel in mijn rivier dippen”
Lotte (Yolanthe Cabau) is een muurbloempje die een aardige baan heeft bij tv-zender Regio Fun. Ze heeft zich net verloofd met presentator en gladjakker Alex (Juvat Westendorp), maar die krijgt koude voeten. Alex dumpt Lotte per ongeluk live op televisie. Om het allemaal nog pijnlijker te maken krijgt Lotte’s zus Estelle (Noortje Herlaar) een relatie met John (Edwin Jonker), de baas van Lotte. Estelle is een zelfingenomen influencer die vooral talent lijkt te hebben voor met zichzelf bezig zijn. Lotte wil Alex terugwinnen. Hiervoor krijgt ze hulp uit onverwachte hoek; kersverse collega Chris (Jim Bakkum) helpt haar met een visuele en amoureuze make-over.
Eind jaren ’90 waren er een aantal romantische comedy’s rond het My Fair Lady thema: van een ogenschijnlijk niksig en oncharmant meisje een mooie dame maken. Denk hierbij bijvoorbeeld aan She’s all That, Miss Congeniality, the Hottie and the Nottie en My Big Fat Greek Wedding. Het ironische van deze voorbeelden is dat je je afvraagt of iedereen in die films simpel of blind was. De “onaantrekkelijke” dames zijn duidelijk aantrekkelijk. Het filmidee van niksig en onaantrekkelijk is vaak je haar in een staart en wat saaie kleding aan. De make-over behelst vaak wat lipstick, een nieuw kapsel en wat nieuwe kleren. Dit idee werd al genadeloos geridiculiseerd in Not Another Teen Movie. Je zou zeggen dat we anno 2021 wel iets verder zijn. Helaas is dat met Just Say Yes niet het geval. De moraal van deze film: gooi gewoon overboord wie je bent, kleed je een beetje slutty en de liefde zal komen.
De wereld rond Lotte zit vol onaardige mensen die haar als voetveeg misbruiken. Estelle is zo verschrikkelijk wanstaltig als influencer en slechte zus dat het de film in de weg staat. De verhouding tussen de zussen ontwikkelt zich volgens de genre-wetten. Tegenpolen, onderlinge wrijving, een moment dat alles even kapot lijkt te gaan, en dan excuses en verzoening rond gedeelde smart. Tegen het einde van de film komt er een moment dat we sympathie voor Estelle zouden moeten krijgen, maar daar doet het script verder niets voor. De schrijvers hebben zo’n lol gehad met het neerzetten van vervelende mensen dan ze vergeten zijn dat er ook nog een hart in de film moet. Waarom Lotte Alex überhaupt terug wil is ook een raadsel, behalve talentloos is de man ook nog eens een opportunist die Lotte’s ideeën steelt. En dan is er nog collega Fritz (Huub Smit) die de nare en ongepaste collega moet spelen. Net als alles in deze film is ook dit weer veel te dik aangezet, je vraagt je af waarom Fritz nog geen ontslag voor ongewenst gedrag heeft gekregen.
De liefde in deze film moet natuurlijk opbloeien tussen Lotte en Chris. Het helpt niet dat Jim en Yolanthe verder geen enkele chemistry hebben. Ook hier volgt het script alle stappen van andere (betere) romcoms, en toch werkt het niet. Op de juiste momenten krijgen we een montage te zien waarin de twee vrolijk samenwerken, of een onderling lolletje hebben, maar het is allemaal te geforceerd. Het helpt niet Chris vooral is wat het script van hem vraagt. Het ene moment begrijpend, het andere moment een tikje arrogant. Een echte persoonlijkheid ontbreekt. Het enige personage wat een beetje sympathie bij me opriep was Lotte’s baas John. Hoe het kan dat hij met Estelle wil trouwen is mij een raadsel. Een nog groter raadsel: hoe John’s Tv-zender Regio Fun nog steeds kan functioneren met zoveel slechte medewerkers.
Conclusie:
Je hoeft geen Nostradamus te zijn om te kunnen stellen dat deze film hoge ogen gaat gooien op mijn slechtste film van 2021 lijstje. Het blijkt maar weer dat simpelweg de geijkte genre-formules afraffelen niet automatisch een genietbare film oplevert. Het helpt ook niet dat Yolanthe totaal op de automatische piloot door de film heen banjert. Haar voice-overs, haar bozig of wanhopig bedoelde blikken, het is allemaal slap en ongeïnspireerd. Het beste wat ik over de film kan zeggen is dat het allemaal maar 97 minuten duurt. Maar ook dat voelde zo lang dat het me niet lukte de film in één keer af te kijken. Na drie martelende zittingen van steeds een half uur was ik het spuugzat. Stream alsjeblieft iets anders op Netflix en bespaar je deze rommel.
Be the first to comment