Begin deze eeuw was Marvel Comics hard bezig om zijn gehele wereldje te vertalen naar het witte doek. Dit was allemaal nog voor het enorme succes van het MCU. X-Men, Spider-Man, Punisher, Daredevil, Fantastic Four, Elektra en de Hulk hadden inmiddels allemaal met wisselend succes een film gekregen. Ghost Rider was in Nederland misschien wat minder bekend, en het was dus ook zeer de vraag of de film buiten Amerika wel kon scoren. Hoofdrolspeler en Oscarwinnaar Nicolas Cage was ondertussen bezig aan zijn spectaculaire gang naar B-films en uitzinnige optredens.
“Any man that’s got the guts to sell his soul for love has got the power to change the world.”
Johnny Blaze (Cage) maakte ooit een pact met de duivel (Fonda) om zijn vader te genezen van kanker. De duivel is echter niet te vertrouwen en dus komt de genezen vader domweg om bij een ongeluk tijdens een motorstunt. Blaze probeert de jaren daarna te vergeten dat hij zijn ziel heeft verkocht en wordt om zijn vader te eren de beste stuntman op twee wielen. Zijn verleden haalt hem echter op twee manieren in. Eerst is daar zijn jeugdvriendinnetje Roxanne (Mendes) die hem een kans op een gewoner leventje kan bieden. Maar dan duikt ook de duivel weer op en is het moment voor Johnny aangebroken om zich aan zijn deel van de deal te houden.
De regie werd verzorgd door Mark Steven Johnson, en de goede man was niet onbekend met het comicgenre. Eerder was hij al verantwoordelijk voor Daredevil en (deels) Elektra. Naast de regie schrijft en produceert hij er voor deze films ook lustig op los. Bovendien had hij destijds salaris ingeleverd om een voor hem belangrijke scène in deze film te krijgen. Iemand waarvan je dus zou kunnen zeggen dat hij hart voor de zaak heeft. Daarom is het ook extra jammer om te constateren dat Ghost Rider dezelfde problemen heeft als Daredevil en Elektra. Het ziet er allemaal visueel erg mooi uit, maar het verhaal is te weinig verrassend en de dialogen zijn soms zo ongelooflijk houterig en standaard dat je er niet goed van wordt.
Nicholas Cage is een wisselvallig acteur. Hij speelde ooit toprollen in films als Leaving Las Vegas, Adaptation, The Weather man en Lord of War. Hij maakte lekkere actiefilms zoals The Rock, Gone in 60 seconds en Face/Off. Helaas is hij echter ook te zien in veel te veel middelmaat films zoals Family Man, Windtalkers en Captain Corelli’s Mandolin. Ironisch genoeg hebben de meeste van zijn middelmaatfilms wel gemeen dat ze er visueel goed uit zien en er duidelijk meer dan genoeg geld tegenaan is gesmeten. Helaas valt Ghost Rider in dat laatste rijtje. Dat zou hem allemaal nog vergeven kunnen worden. Maar helaas maakt hij de laatste jaren vooral ongelooflijke troep, en lijkt zijn carrière vooral een lachertje geworden. Qua acteren is Ghost Rider niet zo dramatisch als wat we de laatste 10 jaar van hem zagen, maar echt inventief is het ook weer niet. Als hij bij herhaling stoer kijkend naar de schurken loopt te wijzen (een keer of tien in de hele film), dan wordt het allemaal al snel een beetje suf.
Naast Cage zien we Eva Mendes in een rolletje dat een beetje symptomatisch is voor haar hele carrière: het liefje van de hoofdpersoon. Dit deed ze al veel te vaak, en het is ook treurig om te zien dat ze hier niet beter in is geworden. Het enige geloofwaardige aan het feit dat Cage op haart valt is haar fraaie boezem. En wat zij in haar rol nou precies in Cage ziet wordt ook nooit duidelijk. Peter Fonda als de duivel is een leuke vondst, zeker omdat het motorenthema in Ghost Rider natuurlijk iets gemeen heeft met Easy Rider (1969). Schrijver Johnson vult de rest van de rollen net zo saai in als hij in zijn andere comicverfilmingen heeft gedaan: saaie bijschurken die vooral dienen als kanonnenvoer en een wijze man die probeert het onwillige hoofdfiguur op de juiste weg te helpen. Als je een coole vent als Sam Elliott niet goed weet te gebruiken in je film, dan doe je iets niet goed.
Conclusie
Ghost Rider en Johnson zijn er wel in geslaagd om de kijker fraaie plaatjes voor te schotelen. Op het gebied van stijl, kleur, edit en camerashots verstaat Johnson zeker zijn vak. Het is vooral het saaie en suffe script dat hem bij de meeste van zijn films de das om doet. En dat is jammer, want de prima visuele stijl geeft aan hoe leuk Ghost Rider had kunnen zijn. Nu is het een matige comicverfilming geworden met een zeer houterige Nicolas Cage, zwakke bijfiguren en een enorm gebrek aan charisma. Desondanks kwam er nog een overbodig tweede deel.
Be the first to comment