Of het nou door Corona komt of niet, maar ik zie de laatste tijd veel films die de premisse van Groundhog Day lijken te lenen: een personage die elke dag dezelfde dag herbeleeft en dus ook in staat is om daardoor zijn dag en leven te optimaliseren. De laatste tijd zag ik een een tienercomedy met dit idee voorbij komen, en natuurlijk waren er nog niet zolang geleden een Wayans comedy (Naked) en de geweldige actiefilm Edge of Tomorrow. Wat kan Boss Level hieraan toevoegen?
“This might have been fun for a while. Once the shock wore off, once I realized what the hell was happening, after nearly a hundred and forty times, it just fucking got annoying. And I want it to stop. But I know it won’t.”
Roy (Frank Grillo) wordt elke morgen wakker in dezelfde situatie: een mooie en onbekende dame in zijn bed en een man die hem probeert te vermoorden met een machete. Dit is duidelijk niet de eerste keer, want Roy staat relaxt op, weert de aanvallen moeiteloos af en neemt een kopje koffie. Het is net alsof hij elke actie van zijn tegenstander voorziet. Hij voorziet ook de helikopter die voor zijn raam opduikt en het hele appartement aan gort schiet. Roy neemt ons mee op een dag die al heel veel keer eerder heeft doorgemaakt. Een dag waarop iedereen hem lijkt te willen vermoorden. Maar waarom precies? Elke keer lijkt Roy een stapje langer te overleven en ontdekt hij weer een nieuw stukje van de puzzel. Maar hij wordt er in groeiende mate ook moedeloos van.
Frank Grillo speelde de schurk Crossbones in enkele Marvelfilms. En hoewel het geen grote rol was slaagde hij er toch in om in positieve zin op te vallen. Daarna was er een Netflix actiefilm hier en een serie daar. En nu dus deze actiefilm waar hij de hoofdrol op zich neemt en zijn sardonische grijns de film draagt. Frank is als Roy geen gladde onkwetsbare actieheld. We zien hem ontelbare keren doodgaan en het vervolgens maar weer opnieuw proberen. Soms is zijn dood onverwacht, en soms zie je het van verre aankomen waardoor het weer komisch wordt. Grillo is een perfecte cast voor deze film: zeer geloofwaardig als hardcore actieheld, maar ook met genoeg zelfspot voor de meer komische en onzinnige kanten van dit verhaal.
Elke actiefilm heeft een schurk nodig, en dat is in dit geval Clive Ventor, een oud huurling en ondernemer waarin we een flink bebaarde Mel Gibson herkennen. Gibson zou in zijn jonge jaren waarschijnlijk zelf een prima keuze voor de rol van Roy geweest zijn. Vandaag de dag speelt hij met veel lol de rol van nare schurk. Helaas krijgt hij behalve een paar monologen niet veel te doen. Roy’s ex-vrouw Jemma (Naomi Watts) doet een geheimzinnig onderzoek en is in dienst van Clive. Haar werk is de sleutel tot Roy’s situatie. Ondertussen heeft Roy ook nog gewetensnood: hij heeft met Jemma een zoon die hij door de jaren heen heeft verwaarloosd. Door het herbeleven van de tijd krijgt hij de kans zijn zoon te leren kennen.
Conclusie:
Boss Level heeft goed door dat het slechts popcornvermaak is. Een vlotte actiefilm met een liefdevolle knipoog naar videogames. Ik moest heel erg denken aan populaire Battle Royale computerspellen zoals Fortnite en PUBG, met name door de kolderieke personages die op Roy jagen. De film heeft voor dit genre de ideale speelduur van anderhalf uur. De actiescènes zijn mooi weergegeven en de humor werkt. Iets minder geslaagd is het plot rond Jemma. Haar beweegredenen voor haar verregaande project en waarom ze voor een engerd als Clive werkt blijven vaag. De momenten dat ze in beeld is halen de vaart uit de film. Gelukkig krijgen we als kijkers dan vaak net op tijd een broodkruimel aan informatie toegeworpen die niet alleen Roy, maar ook ons dichter bij de conclusie brengt. Op internet blijkt dat de film inmiddels drie verschillende eindes heeft. Het einde van de film was voor mij een lichte anticlimax, de weg er naartoe is prima entertainment.
Be the first to comment