2012

Laten we het in deze recensie nou eens niet over de waarheid achter 2012 hebben. Of de wereld echt vergaat in 2012 zoals de Maya’s zouden hebben voorspeld is vast heel interessant voor diverse bloggers, maar ik wil het gewoon over de film hebben. Roland Emmerich heeft met 2012 namelijk de ultieme popcornproductie geleverd.

Redden wie zich redden kan
De film in het kort: diverse onderzoekers over de hele wereld zien dat de kern van de aarde in rap tempo opwarmt door activiteit op de zon. Het einde van de wereld nadert, en de regeringen over de hele wereld beginnen als een gek met een project om futuristische reddingsvoertuigen te bouwen. Er is echter maar beperkt plaats. Om de mensheid niet gek te laten worden van paniek houdt men het naderende einde geheim voor de gewone man. Jackson (Cusack) is zo’n gewone man. Maar als de wereld uiteen begint te vallen probeert hij zijn kinderen, ex-vrouw en (vooruit dan maar) haar suffe nieuwe vriend te redden. Maar waar vlucht je heen als alles naar de filistijnen gaat?

Bot vermaak
Deze film heeft alle standaard ingrediënten voor een rampenfilm. Eerst moeten we door het obligate eerste half uur heen. Hier krijgen we de semiwetenschappelijke uitleg waarom de wereld vergaat. Ook leren we de mensen met het plan kennen, en de nog onwetende held met wie wij ons als kijker moeten gaan identificeren. Deze heeft natuurlijk een disfunctioneel gezin dat geen respect voor hem heeft, maar dat zal tijdens deze film gaan veranderen. Daarna breekt de hel los, en krijgen we anderhalf uur lang de meest ongelofelijke en heerlijk ongeloofwaardige ontsnappingen en ‘near misses’ die je ooit op het witte doek zult zien. Een paar voorspelbare mensen gaan dood, en een paar niet. Uiteindelijk is er in het laatste uur nog een race of twee tegen de klok, en moeten er nog een paar heldendaden verricht worden voor iedereen een gewenst einde krijgt. Verwacht geen verrassingen of levenslessen, dit is gewoon heerlijk bot vermaak.

Macaber gevoel voor detail
De special effect zijn fantastisch, en de rampspoed wordt met een heerlijk macaber gevoel voor detail in beeld gebracht. Waar ontploffingen en openscheurende aarde in andere films meestal wat van een afstand in beeld gebracht word zit je er in 2012 midden in. Je ziet tot in de kleinste hoekjes van het scherm mensen worstelen voor hun leven. Dat middelste blok van de film, waarin het ene gebouw na de andere ineenstort en hele steden verzwolgen worden is een must-see in de bioscoop. Ik kan niet anders zeggen dan dat ik hier enorm van heb lopen genieten. Neem de rampspoed uit “The Day After Tomorrow”, pomp het vol doping, laat het uit zijn dak gaan in Las Vegas of Disney Land en dan nog eens keer… honderd, en je hebt 2012.

Conclusie
De film heeft maar 1 minpunt. Het laatste uur is net zo’n mosterd na de maaltijd als de metroscene in Speed. Je hebt al zoveel sensatie gehad, dat het voorspelbare laatste stukje niet alleen weinig spectaculair is, het is ook nergens spannend. Je weet al wat er gaat gebeuren, en een grootse finale blijf uit. De film is absoluut geen aanrader voor mensen die niet van dit genre houden. Ben je echter een popcorn fan, of wil je gewoon een ongecompliceerd begin van een toffe avond uit, dan is 2012 een absolute aanrader. In tijden niet zo gelachen om al dat heerlijke natuurgeweld. Emmerich verslaat qua sensatie en overkill al zijn vorige producties met gemak.