Melissa McCarthy brak keihard door met haar hilarische rol in Bridesmaides waarin ze een stevige, ranzige en sociaal compleet onaangepaste dame neerzette. Sindsdien heeft ze een carrière opgebouwd met tientallen films waarin ze dat nog eens dunnetjes overdeed. Normaliter geef ik voor dit soort typecasting de schuld aan Hollywood, stevige dames zijn bijna altijd veroordeeld tot de komische noot en onzalig gedrag. Denk maar aan Rebel Wilson. Maar in dit geval is ze deels zelf verantwoordelijk, veel van die films maakt ze samen met haar echtgenoot Ben Falcone. Dat is in Thunder Force niet anders.
“You know, killing people’s not a recognized hobby!”
Door ruimtestraling krijgen psychopaten buitengewone krachten. Deze boosaardige superschurken krijgen al snel de bijnaam Miscreants en zorgen voor dood en verderf. De ouders van de geniale Emily Stanton worden gedood. Emily zweert dat ze een manier zal vinden om gewone mensen ook sterk te maken en zo deze psychopaten te stoppen. Op school is ze een nerd en al snel het mikpunt van spot, maar gelukkig is daar Lydia. Deze onaangepaste rockliefhebber stompt met liefde de pestkoppen op hun neus. Na een lange hechte vriendschap groeien de twee door totaal uiteenlopende ambities weer uit elkaar. Jaren later heeft Emily eindelijk een middel om superkrachten bij gewone mensen los te maken. Uiteraard komt precies op dat moment Lydia weer eens langs, en krijgt deze per ongeluk superkracht. Emily dient zichzelf ook een serum toe en krijgt de kracht van onzichtbaarheid.
De hoofdrollen zijn dus voor Melissa McCarthy en Octavia Spencer, en als je de synopsis goed las, dan weet je direct wie welke rol heeft. Ook deze film vraagt niets nieuws van McCarthy en je vraagt je af waarom ze dit soort rollen blijft aannemen. Het is zo voorspelbaar dat het aan artistieke luiheid grenst. Ik had al snel weinig sympathie voor beide karakters. Lydia is een trainwreck die meer kapot maakt dan goed voor haar is en Emily is voornamelijk heel arrogant en neemt weinig verantwoording voor dingen die misgaan in haar leven. De eerste keer dat ze zich vervreemd van Lydia heeft als oorzaak dat ze zich verslaapt voor een belangrijke test. Lekker makkelijk legt ze de schuld bij Lydia. Dit is een patroon dat zich nog een paar keer herhaalt. Lydia is ondertussen zo’n asociale impulsieve klungel dat je je afvraagt wie in godsnaam zoveel tijd met haar zou willen doorbrengen.
Zoals men in Mission: Impossible 2 al zei: “every hero needs a villain“. Naast wat straattuig moeten er wat psychopaten met bovennatuurlijke krachten zijn om te bevechten. Zo is daar The Crab (Jason Bateman), een crimineel met… krabbenarmen. Dat blijkt net zo nutteloos als het klinkt. Dan is er nog Laser (Pom Klementieff ) en zij kan… gecontroleerde laserstralen afschieten. De leider is de flink opgepompte politicus The King (Bobby Cannavale) die het geweld van de Miscreants aanwakkert in de hoop verkozen te worden tot burgemeester. Maar eigenlijk maken de schurken niet uit, de hoofdrol in deze film is voor de lastige vriendschap van Lydia en Emily, het superheldengegeven is slechts achtergrond voor flauwe slapstick.
Conclusie:
Regisseur Ben Falcone moet god op zijn blote knietjes danken dat Melissa McCarthy zijn vrouw is. Haar aanwezigheid in deze films is waarschijnlijk de enige reden dat hij er budget voor kan vinden en dat mensen ‘m überhaupt gaan zien. Wat hij probeert met deze film is me vrij onduidelijk. Wilde hij een soort parodie op het genre maken? Zoiets deed zijn vrouw al eens met Paul Feig voor het spionagegenre (Spy, 2015) en dat was een stuk beter. Het hele idee voor deze film had in een korte sketch voor SNL gevangen kunnen worden. Twee stevige vriendinnen trekken te strakke superheldenpakjes aan en kruipen in een te krappe sportauto. De rest is bijzaak, en dat is op zijn minst problematisch.
Be the first to comment