Steven Soderbergh en ik zijn geen vrienden. Niet dat ik de illusie heb dat de goede man hiervan wakker ligt, hij heeft uiteraard nog nooit van me gehoord. Hoewel hij echt wel een paar juweeltjes op zijn naam heeft staan ben ik zijn werk door Erin Brockovich, Solaris, Full Frontal en The Good German echt gaan haten. Pretentieus kleurgedoe, onnodig schuddende camera’s en toch gewoon Hollywoodmateriaal maken. Dankzij de tweede Ocean’s film had hij ook bij het grote publiek zeker wat goed te maken, en dus kwam hij rap met deel drie op de proppen…
“Okay, this is me offering you an olive basket. And this is you spitting in my face.”
Danny Ocean (Clooney), Rusty Ryan (Pitt) en zijn handige vrienden komen nog maar eens bijeen als hotelbaas Willie Bank (Pacino) hun vriend Reuben een loer draait. Reuben’s droom is een eigen casino, en Willie weet hem die droom op slinkse wijze te ontnemen. Reuben krijgt hierop een hartaanval, en is een geestelijk en lichamelijk wrak. Danny en Rusty besluiten dat ze Bank koste wat het kost ten gronde moeten zien te krijgen. Aangezien Bank zijn casino echter met het nieuwste van het nieuwste aan beveiliging heeft uitgerust zullen ze deze keer van extreem goede huize moeten komen. Ze zijn echter bereid heel ver te gaan, ze schromen zelfs niet om de hulp van een wel heel onverwacht iemand in te roepen…
Op een bijrol van veterane Barkin na geen grote rol voor de dames deze keer. De afwezigheid van Julia Roberts en Zeta-Jones wordt “handig” opgelost: voor deze klus zijn de dames niet nodig. Daarom zit Roberts gewoon thuis de huisvrouw te wezen. Aangezien la Roberts nogal eens de neiging heeft om zelfs de scènes waarin ze geen grote rol heeft koste wat het kost naar zich toe te trekken is haar afwezigheid een zegen. Maar het feit dat deze belangrijke karakters uit de vorige films nu gewoon zijn afgeschreven is toch een beetje vreemd. De cast en crew doen hun stinkende best om de kijker duidelijk te maken dat het deze keer niet om een leuk tussendoor projectje gaat: men wil het publiek weer net zo pleasen als met de eerste film.
Ondanks dat er weer een waar blik aan steracteurs en bekende koppen is opengetrokken kan ook dit derde film toch weer niet de magie van het eerste deel terughalen. Het verhaal schiet van het ene vlot gemaakte shot met snelle dialoog in het andere, zonder dat de kijker nou echt een uitgewerkt verhaal voorgezet krijgt. Dat het weer vlot en trendy moet begrijp ik, maar nu proberen ze toch iets té vlot te zijn. Als men echter eindelijk begint met de daadwerkelijke kraak begint de boel eindelijk een beetje te lopen. Door deze vlotte en veel te vluchtige vertelstijl blijft de film verstoken van elke vorm van spanning. Er is simpelweg geen tijd voor suspense en je afvragen of het allemaal wel gaat lukken.
Conclusie
Wederom irriteer ik me als Soderberg artistieke trillende camerastandpunten afwisselt met gewoon gelikte Hollywoodbeelden. Ja Steven, we weten dat je eigenlijk diep in je hart een art-house filmman wilt zijn, je hoeft je niet te verantwoorden jongen! Hou je nou maar gewoon bezig met de film. Hoewel de film leuke grapjes en aardige types heeft kon het mij niet bekoren. Ik voelde geen enkele spanning gedurende de hele film. Aangezien het allemaal rond een riskante oplichtersactie in een zwaarbewaakt casino draait is dat toch wel een beetje een misser. Voor de echte Ocean’s fans wellicht weer spekkie naar hun bekkie, maar ik vond het allemaal maar middelmatig. Krappe voldoende.
Be the first to comment