Kennelijk mis ik tegenwoordig een hoop in boekenland. De hele Twilight-gekte was geheel aan mij voorbij gegaan tot ik de film te zien kreeg. Hetzelfde geld voor de Millenium-serie van de in 2004 overleden Stieg Larsson. Overal lees ik dat de reeks waanzinnig populair is, maar ik had er nog nooit van gehoord. Dat zegt natuurlijk helemaal niks, en ik kan deze Zweedse film bekijken zonder aan het eind van dit stukje zinnetjes als “het boek was beter” te schrijven.
Moord en haat
Journalist Mikael Blomkvist wordt vanwege vermeende laster jegens een industrieel veroordeeld tot een flinke boete en een paar maandjes brommen. In afwachting van zijn straf neemt hij een opdracht aan. Een miljonair wil graag weten wie decennia geleden zijn geliefde nichtje heeft laten verdwijnen, en kijkt daarbij niet op een paar centen meer of minder. Mikael krijgt hulp van Lisbeth, een punk-hacker met een moeilijk verleden. Samen stuiten ze op familiegeheimen, nazisme, occulte moorden en vrouwenhaat. Niet iedereen is blij met het speurwerk van Mikael en Lisbeth, en al snel volgt harde tegenwerking.
Het verhaal begint als een ouderwetse whodunit, compleet met een stuk of wat uiteenlopende excentrieke verdachten. Als Mikael als enige het onderzoek zou doen zou het wellicht een redelijk onderhoudende maar ietwat oubollige film zijn geweest. Het vuurwerk komt van Lisbeth, een interessant karakter waar je als kijker graag meer van wilt weten. Gedurende de film krijgen we dan ook mondjesmaat achtergronden te zien. Ook krijgen we via dit karakter kleine scheutjes maatschappijkritiek te zien, en worden traditionele waarden in misdaadfilms als goed en kwaad, misdaad en straf, voorzien van een grijs gebied. De scene waar Lisbeth wraak neemt op een verkrachter is ijzingwekkend te noemen.
Het whodunit gedeelte is aardig, maar een flinke clou wordt al vrij snel in het begin gegeven. De clou is zo groot dat je je kan afvragen waarom de miljonair deze al die jaren niet heeft ingezien. Ook Mikael heeft tot het einde van de film nodig om een verklaring te vinden, iets wat me gezien zijn repuatie van onderzoeksjournalist erg onwaarschijnlijk lijkt. Naast zijn onderzoek doet hij nog enkele bizarre ontdekkingen, want zoals het een echte whodunit betaamt zijn er de nodige rookgordijnen en afleidingsmanoeuvres, is niet alles wat het lijkt en komen er nog meer skeletten uit de kast dan voorzien.
Conclusie
Millennium 1: Mannen die Vrouwen Haten is een behoorlijk onderhoudende thriller/whodunit. De boel zit redelijk vakkundig in elkaar, en is prettig kijkvoer. De meerwaarde komt zoals gezegd van het karakter Lisbeth. De film geeft aan het einde een flinke voorzet voor meer delen. Of die de bios gaan halen is nog niet helemaal duidelijk. In elk geval is dit deel goed te bekijken zonder enige kennis van de boeken. Ik wist niet wat ik hiervan moest verwachten en kan niet anders dan toegeven dat het een prettige verrassing was.
Be the first to comment