De laatste jaren van zijn leven doen velen soms vergeten de grootheid die Marlon Brando vroeger was. Hij staat bekend als misschien wel de beste acteur allertijden en heeft vele onvergetelijke filmrollen op zijn naam staan. In zijn privé-leven kende hij vele dieptepunten, waarvan zijn overgewicht en de moord van Brando’s zoon op de vriend van Brando’s dochter de beroemdste voorbeelden zijn. Als er van iemand gezegd kan worden dat hij een bewogen leven leidde, is het wel van Marlon Brando. Een kleine special over een groot acteur.
Stellaaaaaaa!!!
Marlon Brando werd in 1924 in Omaha geboren. Zijn ouders waren, om met zijn eigen woorden te spreken, ‘grote zuipschuiten’, en hij ging naar New York om daar acteerlessen te volgen. Al snel zag hij dat de film hem meer kansen bood en vertrok naar Hollywood, waar hij in 1950 debuteerde in The Men. Aan de hand van één van de meest beroemde regisseurs werd Brando een wereldster. In 1951 kwam A Streetcar Named Desire van Elia Kazan uit, waarin Brando de rol van de stoere Stanley Kowalski speelde. Door zijn beroemde gemumble en emotievolle ‘Stellaaaaaa!!!!!’ werd Brando in één klap wereldberoemd en werd hij genomineerd voor een Oscar. Drie jaar later schitterde hij in On the Waterfront, opnieuw onder de regisserende hand van Kazan, waar hij zijn eerste Oscar voor zou ontvangen.
Acteertechniek
Na deze twee films werd hij opgehemeld vanwege zijn beroemde acteertechniek, het Method-acting (niet net doen alsof je het personage bent, maar het zó inleven dat je het personage ‘wordt’), dat tot op de dag van vandaag de belangrijkste acteermethode is. Zijn naam en gezicht gingen de hele wereld over en hij werd (met James Dean) hét sekssymbool van de jaren ‘50. Dit enorme succes had echter een grote negatieve invloed op Brando’s persoonlijkheid. Hij werd enorm arrogant en recalcitrant en gedroeg zich ook zo, wat resulteerde in een zeer wisselvallige periode in de jaren ‘60. Maar in de jaren ‘70 keerde het tij. Even onverwacht als memorabel, bleek dit het decennium van Brando.
Peetvader
Tijdens de voorbereidingen op Francis Ford Coppola’s verfilming van Mario Puzo’s The Godfather bleek dat het een grote film zou worden. Coppola stond bekend om zijn eigenzinnigheid, met name in zijn keuzes voor acteurs. (Zo koos hij de toen nog onbekende Al Pacino voor de hoofdrol.) Brando was Coppola’s nummer 1 keuze voor de rol van Don Corleone, maar de studio, Paramount Pictures, was angstig om met de grillige en veeleisende acteur in zee te gaan. Uiteindelijk ging de Paramount overstag en zo werd de baan gelegd voor een artistieke heropleving van Brando’s acteercarrière. The Godfather werd een enorm succes en staat nog altijd te boek als een van de beste films ooit, mede door de onvergetelijke vertolking van zijn terecht met een Oscar bekroonde Don Corleone.
Last Tango in Paris
Hierna speelde Brando de hoofdrol in Bernardo Bertolucci’s Last Tango in Paris, door velen geroemd om zijn uitgesproken openheid wat betreft seks, door anderen afgedaan als de meest vulgaire film allertijden. Aan het einde van de jaren 70 volgde een ander hoogtepunt in Brando’s carrière: Apocalypse Now, wederom van Coppola. In deze hallucinerende Vietnamfilm zette hij een angstaanjagende kolonel Kurtz op de planken. Je ziet hem alleen in het donker, enkele contouren, en je hoort hem met een diepe stem mompelen. Pas later werd bekend dat dit kwam omdat dit voor Coppola de enige manier was om met Brando te werken. Brando was namelijk 40 kilo te zwaar, kende geen woord van zijn tekst en was continu dronken.
De koek was op
Het succes van de jaren 70 kreeg echter geen vervolg, Brando had al zijn kruit verschoten. De afgelopen twintig jaar acteerde hij in weinig films. Af en toe verscheen er nog een enkele film met Brando, waarvan Don Juan DeMarco (1995) en The Score (2001) ons misschien het beste zullen bijblijven, maar de laatste decennia stonden vooral in het teken van een aantal grote artistieke missers waarvan The Island of Dr. Moreau (1996) de meest bekende is.
Rare streken
Behalve om zijn uitzonderlijke acteertalent en –stijl stond Brando bekend om zijn al genoemde arrogantie en rare streken. Zo weigerde hij de Oscar voor zijn rol als Don Corleone in ontvangst te nemen uit protest tegen de slechte behandeling van Indianen in Amerika. Met zijn collega’s en journalisten maakte hij voortdurend ruzie. Naast zijn extreem hoge gages stelde hij belachelijke eisen, was hij te lui om teksten te leren (als excuus gebruikte hij dat improviseren de meest pure stijl van acteren was) en het gerucht gaat dat hij in de jaren 80 en 90 regelmatig zonder broek op de set verscheen om zo te voorkomen dat zijn omvangrijke middel in beeld zou komen. Tijdens de productie van The Score weigerde hij zelfs om tegelijkertijd op de set te zijn als regisseur Frank Oz. Uiteindelijk zou hij postuum nog 1 keer op het grote doek te bewonderen zijn in Superman Returns.
Verafgood en verguisd
Dit doet echter niets af aan het feit dat Marlon Brando een groot acteur was en dat hij een onuitwisbare stempel op de filmgeschiedenis heeft gedrukt. Zijn Method-acting heeft de basis gelegd voor de manier van acteren die door bijna alle grote acteurs wordt gehanteerd (Pacino, De Niro en Nicholson zijn zijn meest bekende volgelingen). Hij heeft acht Oscarnominaties op zijn naam staan (vier jaar achterelkaar!), waar hij er twee van verzilverde. En onlangs nog werd de door hem vertolkte Don Corleone door een jury van internationale filmkenners (terecht) uitgeroepen tot meest gedenkwaardig filmpersonage aller tijden. Marlon Brando, verafgood en verguisd, maar altijd opzienbarend.
Be the first to comment