Sisters on Track

Een tijdje geleden zond de NPO de fantastische serie America to Me uit. Hierin zagen we hoe een highschool, waar diverse achtergronden samenkwamen, worstelde met racisme, ongelijkheid en het geven van eerlijke kansen aan zijn leerlingen. Daar moest ik aan denken toen mijn vriendin de documentaire Sisters on Track voorstelde, een documentaire over drie getalenteerde hardlopende zusjes die opgroeien in de armoede van een daklozenopvang.

“You gotta work for your dreams. They don’t come because you say: oh, please come.”

De zussen Rainn, Tai en Brooke Sheppard groeiden op in armoede. Hun moeder Tonia worstelde om de eindjes aan elkaar te kunnen knopen: het bleek voor haar bijna onmogelijk om met minimum loon rond te komen. Zoals vele andere gezinnen in Amerika was het gezin aangewezen op daklozenopvang en hulp van anderen. Door het enorme hardlooptalent van de drie zussen krijgt het gezin positieve aandacht: ze verschijnen in talkshows en de drie zussen sieren covers van sportbladen. Acteur Tyler Perry werd geraakt door hun verhaal en komt het gezin te hulp. Het gezin krijgt de sleutels van een ingericht appartement waarvan de huur voor twee jaar is betaald.

Deze fly on the wall documentaire begint eigenlijk op een enorm onlogisch punt: zodra de ergste ellende achter de rug lijkt en het gezin de daklozenopvang achter zich kan laten. Vervolgens zien we de zussen door hun dagelijkse beslommeringen heen gaan: school, trainen, het optuigen van een kerstboom, praten over toekomstdromen. Naast hardlopen hebben de zussen ook andere ambities: het genezen van ziektes en gelukkig zijn bijvoorbeeld. Moeder worstelt ondertussen met het idee dat ze ook mag zorgen voor eigen geluk: ze durft geen relaties meer aan te gaan uit angst de focus op haar kinderen te verliezen.

Bij een goede fly on the wall documentaire is het wel belangrijk dat we als kijker een idee hebben van waar het naar toe moet. Dat lijkt voor deze documentaire niet heel moeilijk: krijgen moeder en dochters hun leven in twee jaar voldoende op de rails zodat ze daarna zelfstandig verder kunnen gaan? Lukt het de zussen hun academische en sportieve ambities waar te maken? En welke rol kan de begeesterde coach Jean Bell daarin spelen? Bell is een juriste die in haar vrije tijd ziel en zaligheid steekt in het begeleiden van getalenteerde donkere hardloopsters, zowel binnen als buiten de baan. Ze drukt haar pupillen op het hart: hardlopen is geweldig, maar school is belangrijker. Jammer genoeg kwam ik na veertig minuten kijken tot de conclusie dat de film kabbelt. Er zijn te veel intieme inkijkjes in het gezin die soms ontroeren en het gewone dagelijkse bestaan weergeven, ze houden het narratief op.

Conclusie:
Sisters on Track is uiteindelijk te kabbelend om echt te boeien. Ster van het verhaal is eigenlijk Jean Bell. Ik had wellicht liever een documentaire over haar werk met de Jeuness Track Club gezien. Haar begeleiding en de lessen die ze haar pupillen meegeeft maken wellicht het verschil voor de vele levens die ze weet te raken. Het verhaal van de drie zussen staat natuurlijk symbool voor vele kansarme jongeren in Amerika. Helaas verliest deze documentaire over een snelle sport te veel vaart om echt te blijven boeien.