Met sommige Hollywood grootheden kun je een haat-liefde verhouding hebben. Nee, ik heb het nu niet over Jim Carrey, maar over Joel Schumacher. Vorig jaar overleed deze filmmaker wiens films zowel op mijn favorieten als floplijstjes hoge ogen scoorden. The Lost Boys, Tigerland en Falling Down zijn geweldige films die vaak heb gezien. Maar naast enkele juweeltjes heeft de beste man ook bagger op zijn naam staan; Batman & Robin om maar wat te noemen.
“People only pray because they think God will help them if they do.”
Als Walter van zijn vrouw een vaag boekje cadeau krijgt gaat alles goed mis. Het boek gaat over een man die geobsedeerd is geraakt door het nummer 23. Alles in het leven lijkt te terug te koppelen naar dit getal. Trouwdata, grote rampen, kleine voorvallen, met alles is een constructie naar het getal 23 te vinden. De hoofdpersoon in het verhaal wordt verteerd door deze obsessie. Omdat Walter zich in bepaalde elementen van het verhaal kan herkennen begint hij ook dingen in zijn eigen leven waar te nemen die met 23 te maken hebben. Al snel lijken feit en fictie door elkaar te lopen en raakt Walter net zo geobsedeerd als de man in het boek. Hij ziet maar één uitweg voor het echt misgaat; de schrijver van het boek vinden.
Na het geweldige ‘Eternal Sunshine of the Spotless mind‘ kwam Carrey met nog een film die moest aantonen dat hij meer is dan grappig alleen. Stilistisch gezien scheppen Carrey en Schumacher aanvankelijk een prachtige wisselwerking tussen realiteit (het leven van Walter) en film noir fictie (het boek). Dit zorgde ervoor dat ik me in eerste instantie lekker liet meeslepen door het absurde verhaal, en dat ik erg benieuwd was wat er achter het geheimzinnige plot stak. Want, wat is er nou eigenlijk zo erg aan het feit dat alles naar 23 te construeren valt?
Waar Schumacher in Falling Down perfect de vinger op de zere plek kon leggen, slaat hij hier als verteller echter op belangrijke momenten de plank mis. Naar mate het plot vordert, blijft die ene zeurende vraag van zojuist hangen. Wat maakt het allemaal uit? So what? En naar mate de film voortduurt, merk je dat de kans op een bevredigend antwoord niet echt gaat komen. Men heeft geprobeerd met een Sixth Sense-achtige plottwist aan het einde te komen, maar het is allemaal zo vergezocht… Dat is jammer, want verder zit de film qua beeldvoering en acteren meer dan fraai in elkaar.
Conclusie
In de Waarom nou rubriek bespreken we niet alleen films die gewoon slecht zijn, maar ook films die op onberijpelijke wijze iets totaal verkeerd aanpakken. The Number 23 leek me aanvankelijk erg interessant, maar het is me een beetje tegengevallen. Ik miste namelijk de noodzaak van de obsessie: wat is er nou zo erg aan dat nummer? Aangezien de hele film op deze vraag hangt, en men vergeet dit te beantwoorden in een bevredigende manier voelde de hele ervaring toch een beetje leeg en zinloos aan. Dat is jammer, want Carrey is in vorm, en ook de rest van de cast levert een puike prestatie. The Number 23 kan al zijn ambities door legio plotgaten en gebrek aan logica helaas niet waarmaken.
Be the first to comment