Met je kinderen naar de bios is niet alleen voor hen, maar ook voor ouders een ervaring. Ruim 15 jaar ben ik trotse Pathe Unlimited bezitter, maar nog nooit was ik met mijn kinderen geweest. Deze zomer eerst een keer proefdraaien bij Fien en Teun. Dat was voor de kinderen op zo’n groot doek een hele ervaring. Maar het was zo kinderlijk en simpel dat mijn hersencelletjes langzaam uitgingen. Tijdens die voorstelling zagen we ook een trailer voor Paw Patrol. Gelijk keken twee paar ogen mij verwachtingsvol aan. Die gingen we dus ook kijken, en vanochtend was het zo ver.
“Kom op Pups! Avonturenstad is in gevaar!”
In Avonturenbaai heeft de Paw Patrol de situatie onder controle. Alle mogelijke ongelukken zijn in een handomdraai opgelost. Burgemeester Humdinger baalt als een stekker, hij wil ook zo’n moment om te shinen. Hij wijkt uit naar Avonturenstad en zorgt er via een slinkse truc voor dat hij de verkiezingen daar wint. Al snel neemt hij de ene slechte beslissing na de andere. Stadshondje Liberty roept de hulp in van de Paw Patrol. Ryder neemt de zes pups direct mee naar de stad. Alleen Chase staat niet te springen. Ooit is hij als jonge puppy in de grote enge stad gedumpt en aan zijn lot overgelaten. Terugkeren naar de stad is voor hem geen pretje.
Een goede kinderfilm in de bioscoop moet voor mij aan drie dingen voldoen. Ten eerste moeten kinderen het leuk genoeg vinden om de hele film (Paw Patrol duurt 88 minuten) uit te kijken. Ten tweede is het leuk als kinderen ook nog iets van een moraal of een levensles oppikken. En tenslotte is het fijn als volwassenen nog een beetje kunnen meegenieten van de film. Bij Fien en Teun slaagde men vooral op punt één. Punt twee was gewoon te simpel voor woorden en punt drie… ik verveelde me echt dood. Bij Paw Patrol viel me dat echter 100% mee.
Mijn kinderen waren die ideale hulpjes voor deze recensie. Al snel zitten ze er helemaal in en zingen ze uit volle borst het bekende Paw Patrol liedje mee. Vervolgens verlaat de tekenfilm de bekende omgeving van Avonturenbaai, voor een filmversie moet het natuurlijk allemaal net even wat meer, grootser en vetter. De Pups krijgen in de stad dan ook opgepimpte voertuigen, een nieuwe basis en nieuwe pakjes. Het is dan ook duidelijk dat de makers naast een film ook wat speelgoed willen verpatsen. Daar zijn ze weinig subtiel in, er wordt via een klein grapje zelfs naar verwezen. Mijn oudste zoon van vijf vindt het allemaal wel wat enger en spannender dan de Tv-serie en komt toch maar even op schoot zitten. De jongste geniet echter met volle teugen. Punt één is geslaagd.
In een subplotje moet Chase zijn angsten overwinnen. Hij schaamt zich omdat hij vindt dat hij als held en leider tekort schiet. Liberty legt hem uit dat het niet erg is om bang te zijn. Bang zijn en toch het goede doen maakt iemand heldhaftig. Een voorbeeld van de levenslesjes die je in Paw Patrol aantreft. Heel hoogstaand is het niet, maar punt twee is toch afgevinkt. En punt drie? Ik moet bekennen dat ik de film mede door het enthousiasme van mijn kinderen behoorlijk genietbaar vond. Het is misschien geen Pixar of Disney, maar Paw Patrol: de Film is voor volwassenen ook goed te doen. Anders dan de Tv-serie zijn er aan de film namelijk een paar knipoogjes toegevoegd die het ook voor ons leuk maken.
Conclusie:
Mijn kinderen waren behoorlijk enthousiast. De jongste stond te juichen toen Chase zijn angsten overwon en zijn baasje Ryder ging helpen. De oudste had wel een kleine slag om de arm; het was wel ietsje anders dan de tekenfilm op tv. Grappig dat kinderen prima aanvoelen als de toon ietsje is aangepast om er een familiefilm van te maken. Zoek je een anderhalf uurtje onbekommerd kijkplezier met kinderen dat ook voor jou nog te doen is? Dan is Paw Patrol wellicht jouw ding. Nadeel is wel dan mijn jongste nu alweer een Paw Patrol speelgoedautootje wil.
Be the first to comment