In 1997 was de film All Stars van Jean van der Velde een zodanige hit dat het een plekje in ons Nederlandse popculturele hart veroverde. De film en het hitje Toen ik je Zag van Antonie Kamerling roepen bij velen herinneringen aan de jaren ’90 op. Het succes leverde een Tv-serie op waar veel van de originele acteurs ook kwamen opdraven. Na een paar jaar waren de meeste vaste acteurs vervangen door anderen. In 2011 besloot men een tweede film uit te willen brengen met de originele cast. Alleen was hoofdrolspeler Antonie Kamerling inmiddels overleden, iets wat een grote stempel op de film drukte.
“Ik wist helemaal niet dat homo’s mochten trouwen in Spanje.”
Bram (Danny de Munck), de aanvoerder van Swift Boys 8, gaat trouwen. Hij woont tegenwoordig in Spanje, maar wil zijn jeugdvrienden er graag bij hebben. Het elftal komt nog maar één keer per jaar voor een potje voetbal samen, en de vriendschappen zijn inmiddels wat verwaterd. De groep twijfelt of ze de hele trip gaan maken, maar als Bram met kaartjes voor Barcelona – Real Madrid op de proppen komt gaan ze wel. Door omstandigheden kunnen ze niet mee met het vliegtuig en is de groep gedwongen met het Busje van keeper Harry (Thomas Acda) dwars door Europa de tuffen. Ondertussen evalueren de vrienden elkaars levens; wat is er van de vroegere dromen terecht gekomen, en zijn ze eigenlijk al bezig aan de tweede helft?
De eerste film scoorde op herkenbaarheid. Veel mensen die ik ken spelen al jaren in een vriendenploeg op troosteloze achteraf veldjes tegen teams als Poldervogels 5. Veel twintigers wisten hoe het voelde om je jeugd echt los te laten en de eerste stappen naar volwassenheid te zetten. Problemen met ouders, loslaten van je jeugdvrienden, werk, liefde, het waren allemaal elementen die op humoristische wijze naar voren kwamen. Ook het elke keer maar weer kijken of je 11 spelers kon optrommelen was hilarisch herkenbaar. Verder tackelde de serie zaken als homoseksualiteit, dood en vergankelijkheid. En dat alles in balans met analyses over de mislukte spitsen van Feyenoord en de cup size van bekende schaatsdames. De balans tussen humor en ernst was perfect in orde zonder ergens goedkoop of flauw te worden.
Diezelfde balans was helemaal zoek toen de Tv-serie, een comedyserie speelt toch meer in op de snelle lach. De onderbroekenlol nam de overhand, en het realisme van de film verdween steeds meer op de achtergrond. In de serie ging keeper Harry dood, maar die leeft in deze tweede film ineens weer. Je zou kunnen zeggen dat de tweede film de gebeurtenissen uit de serie dus negeert, maar niet in zijn geheel. In de eerste film had Antonie Kamerling als Hero een grote rol. Hij verdween uit de serie, en toen kwam men met broertje Nemo (Cas Jansen) op de proppen. Die keert ook in deze film weer terug. Dus de serie wordt ook deels weer niet genegeerd, en dat werkt ietwat verwarrend.
Problematischer is echter de algehele toon van de film. Onderbroekenlol tot en met en veel te lang uitgesponnen grappen. Veel grappen zijn enorm flauw en heb je na een seconde of tien wel gehad. Maar in plaats van dat we dan doorgaan met het verhaal kiest de regie ervoor om de grap nog langer uit te melken. Veel scenes staan niet in het teken van de film en het verhaal, maar dienen een veel te lang aangehouden grap. Voetballen op een naaktcamping tegen duisters bijvoorbeeld. Gebeurd dit één of twee keer, dan kan ik het als kijker nog wel aan, maar in deze film is het meer uitzondering dan regel. Dit komt omdat er verder ook weinig verhaal te vertellen valt. Karakters passen zich aan naar wat de scene van ze vraagt. Stoner Nemo is in eens moslim geworden, Bram ondergaat ook een enorme persoonlijkheidsverandering. Die zaken worden niet of slap uitgelegd, maar moeten we maar gewoon aannemen.
Helemaal boos werd ik door de emotionele lading die men aan het eind nog even in de film probeert te proppen. Tegen het einde gebeuren er enkele dramatische zaken die de film ineens emotioneel 180 graden doet draaien. Zoiets moet je als filmmaker verdienen. Als de karakters voor je gaan leven en het verhaal je te pakken heeft, dan lukt je dat. Maar nu hebben we anderhalf uur naar flauwe bordkartonnen karakters zitten kijken die alleen maar voorspelbare, grappige bedoelde onzin meemaken. De sympathie die ik voor ze voel komt vooral voort uit de eerste film. Niets in deze film zorgt ervoor dat de dramatische twist me echt raakt, het voelt beledigend goedkoop, terwijl het ook als hommage aan Antonie Kamerling bedoeld was. Ik twijfel niet aan de goede bedoelingen van de makers, maar ze hebben niet de juiste bodem kunnen leggen voor het gewenste einde.
Conclusie:
Script en regie falen eigenlijk op alle fronten. Er zijn geen duidelijke keuzes gemaakt over het al dan niet erkennen van de Tv Serie. Er zijn veel te veel flauwe grappen die te lang doorgaan. Het herkenbare en realistische van de karakters is overboord gegooid ter faveure van cartooneske strapatsen. En tegen het einde draait men qua toon 180 graden om nog even een emotioneel einde er doorheen te stampen. Deze film is op zichzelf al niet best, maar als opvolger van één van mijn favoriete Nederlandstalige 90’s films slaat hij de plank enorm mis. Absoluut dieptepunt in de carrière van alle betrokkenen.
Be the first to comment