Aan alles komt een eind, ook aan Daniel Craig’s dienstverband als James Bond. En zoals het met zijn voorgangers ook ging zijn er twee kampen: mensen die het hoogste tijd vinden dat er wat nieuw bloed in de serie komt, en fans die het enorm jammer vinden dat het allemaal moet eindigen. Door Corona werd de film vele malen uitgesteld, maar nu kunnen we eindelijk genieten van dit laatste avontuur.
“We both eradicate people to make the world a better place. I just want it to be… tidier.”
Bond (Craig) geniet van zijn pensioen met de mooie Madeleine Swann (Léa Seydoux) aan zijn zijde. In Italië stimuleert zij hem om het graf van zijn oude geliefde Vesper Lynd te bezoeken en het verleden achter zich te laten. Tijdens dit bezoek ontsnapt hij ternauwernood aan een aanslag op zijn leven. Het lijkt er op dat Spectre achter deze aanslag zat. Bond vertrouwt niemand meer en breekt met Madeleine. Madeleine claimt onschuldig te zijn, maar ook zij heeft zo haar geheimen. Ondertussen ontvoert Spectre een onderzoeker uit de handen van de Britse geheime dienst, en gaat met een afschrikwekkend wapen aan de haal: een virus dat zich richt op specifiek DNA.
Ik ben een enorme fan van de manier waarop Craig gestalte geeft aan James Bond. Ogenschijnlijk koud en berekenend, maar ook een vat vol emoties achter een stevig opgetrokken muur. In deze laatste film trekt hij deze muur voor een laatste keer op, maar echt stevig is het allemaal niet meer. Zelden zagen we Bond zo emotioneel. Het is weer een bewijs van hoe goed de casting van Craig destijds was: hij is de perfecte Bond voor deze films gebleken. Zelfs in de mindere films (Quantum of Solace en Spectre) was hij nagenoeg perfect.
De Craig films zijn te verdelen in twee categorieën: uitmuntend en ietwat middelmatig. Casino Royale en Skyfall zijn hoogtepunten in de gehele filmreeks en zorgen ervoor dat Craig voor velen de James Bond is. En hoewel No Time To Die niet helemaal van dat niveau is schurkt hij er wel degelijk tegenaan. Met een speelduur van 163 minuten is het één van de langste films uit de serie, maar de film voelt nooit als te lang. Dat laatste is een enorm compliment voor regisseur Cary Joji Fukunaga die de vaart er goed in weet te houden. Het spel van Craig, de actie, de locaties en de manier waarop de vorige Craig films allemaal met een klein knipoogje naar voren worden gehaald zorgt ervoor dat de fans zeker aan hun trekken komen.
Een enorme verbetering ten opzichte van de film Spectre is de relatie tussen Bond en Madeleine Swann. In Spectre werd zij ineens zijn grote liefde, en dat voelde geforceerd aan. In No Time To Die krijgt ze iets meer ruimte om ons iets te laten voelen voor haar karakter. Sterker nog: de hele openingsscène (een vast onderdeel van de Bond-films) is bedoeld om haar karakter meer achtergrond te geven. We zien hoe de jonge Madeleine zichzelf probeert te verdedigen tegen een indringer die het op haar en haar moeder gemunt heeft. De scene wijkt qua toon af van wat we van Bond-films verwachten: het is bijna alsof je naar een horrorfilm zit te kijken.
No Time To Die kijkt vooral als een liefdesverklaring aan het Daniel Craig tijdperk. Nog één keer krijgt hij ruim baan om te etaleren wat zijn Bond interessant maakte. Innerlijke conflicten, koude momenten, de interactie met zijn collega’s en Bond-Girls die niet langer alleen als seksuele veroveringen dienen. Lashana Lynch en Ana de Armas zijn als geheim agenten zijn gelijke, met name Ana de Armas karakter Paloma is een frisse wind in de film. Je zou bijna vergeten dat Oscarwinnaars Rami Malek en Christoph Waltz ook een rol in deze film hebben. De schurkenrollen zijn deze keer vooral decor: deze film gaat vooral over Bond. Dat is ook tegelijk mijn enige kritische noot aan de film: Malek’s karakter voelt (ondanks zijn sinistere introductie) nooit als een echte bedreiging voor Bond, en het Virus dient vooral als handig plotelement.
Conclusie
No Time To Die gunt zichzelf twee verhaalelementen die we nooit eerder zagen in een bondfilm. Ik kan deze elementen niet noemen zonder de film gronding te spoilen. Het getuigt van lef dat ze dit hebben durven doen, lef dat ik ook ietsje meer had willen zien in het verzinnen van een originelere schurk met een wat spannender plan dat een gemeen virus. Desondanks is No Time To Die een waardige afsluiter van Daniel Craig als James Bond, ik ben benieuwd wat men in de toekomst met de reeks gaat doen.
Be the first to comment