In 2016 bracht DC de film Suicide Squad uit. De hoop was dat de film zou kunnen doen wat Deadpool deed voor Marvel: broodnodige lucht en comedy in het genre pompen en daarnaast aanslaan door harde actie. Of het nou aan studiobemoeienis lag of te hooggespannen verwachtingen, maar het eindresultaat viel de journalisten en fans een beetje tegen. De film scoorde middelmatige recensies en bewees maar weer dat DCEU nog steeds geen succes was. Desondanks vond ik de film wel vermakelijk, en had dan ook wel zin in nog een deel.
“I cherish peace with all of my heart. I don’t care how many men, women and children I kill to get it. “
Amanda Waller (Viola Davis) gaat vaak letterlijk over lijken om haar doel te bereiken. Een revolutie zorgt ervoor dat een Midden-Amerikaans land een machtswisseling doormaakt. De Amerikanen hielden daar een geheim laboratorium in de gaten dat zich bezighield met een project genaamd Starfish. Om te voorkomen dat dit project in handen van de revolutionairen valt stuurt Waller niet één maar twee teams om de boel te vernietigen. Het eerste team wordt aangevoerd door Rick Flag (Joel Kinnaman) en Harley Quinn (Margot Robbie) en loopt door verraad in de val. Dit geeft een tweede team de kans om ongezien tot de hoofdstad door te dringen. Het tweede team staat onder leiding van Bloodsport (Idris Alba). Hij wordt bijgestaan door een groep kleurrijke figuren: Peacemaker (John Cena), King Shark (Sylvester Stallone), Ratcatcher II (Daniella Melchior) en Polka Dot Man (David Dastmalchian). Onderweg naar hun doel komen ze er achter dat Rick Flag en Harley nog in leven zijn.
De regie is deze keer in handen van James Gunn, en die liet met Guardians of the Galaxy al zien dat een film over een zooitje ongeregeld bij hem in juiste handen is. Doordat Gunn destijds door Marvel was ontslagen (en later weer aangenomen) ontstond de mogelijkheid voor DC om met hem te kunnen werken. Gunn kreeg veel vrijheden, hij schreef het script en mocht zich heerlijk visueel uitleven. Het resultaat is een kleurige film die keiharde actie, zwarte humor, onverwachte momenten en popcultuur tot één geheel probeert te verenigen. Probeert, want soms voelt de film niet zo. Dat ligt deels aan de non lineaire manier waarop het verhaal vertelt wordt; maar ook aan het feit dat veel scenes vooral op zichzelf lijken te staan als grappig actiemoment.
De film grossiert in DC karakters die je niet direct zal kennen als je kennis van Comics vooral op films gebaseerd is. Gunn gaat niet bepaald zachtzinnig met de karakters om: de helft zal het einde van de film niet halen. Een publieksfavoriet bleek al snel de door Stallone ingesproken King Shark: een vreemde mens/haai hybride die iets schattigs heeft, maar met zijn klauwen en kaken ook mensen letterlijk in stukken scheurt. En hoewel het zijn mensenetende instincten maar nauwelijks onderdrukt zal het lastig zijn om een kijker te vinden die het wezen niet uiterst knuffelbaar zal vinden. Dit is ook gelijk de kracht van deze film: lol hebben met het superheldengenre door nou eens niet de gladde superhelden met grootse krachten op de voorgrond te zetten.
Conclusie:
Als film met een verhaal van A tot Z is The Suicide Squad net zo morsig als zijn karakters. Maar de visuele pracht en praal straalt van het project af. Gunn moet zich als een kind in een snoepwinkel gevoeld hebben en trekt alles uit de kast om de meest ridicule momenten, karakters en grappen op het scherm te krijgen. Dat levert een film op die ondanks alle rommeligheid geen moment zal vervelen. Hou je een beetje van chaos en zwartgallige humor? Kon je de bodycount van Deadpool wel waarderen? Dan is dit ook wel een geslaagde film voor jou. Een prima tussendoortje voor de comicliefhebbers.
Be the first to comment