Met Avengers: Endgame eindigde een groot cinematografisch superheldenepos. En daarmee namen enkele grote namen afscheid van het MCU. Vervolgens begon Marvel met veel bombarie aan een doorstart. Nieuwe projecten, nieuw bloed, grootsere verhalen en nieuwe films moesten een nieuwe saga creëren. Die doorstart haperde echter doordat Corona de releaseschema’s en het produceren van nieuwe films aanzienlijk bemoeilijkte. De nieuwe Spider-Man en Black Widow films waren grotendeels nog een soort afscheid van de oude verhalen en een lichte springplank naar de toekomst. Gaat die met Shang-Chi dan eindelijk beginnen?
“I gave you ten years to live your life. And where did that get you? You walked in my shadow. I trained you so the most dangerous people in the world couldn’t kill you.”
Shaun (Simu Liu) heeft een onbeduidend baantje in Amerika en doodt de tijd met zijn bestie Katy (Awkwafina). Maar op een dag worden ze tijdens de busrit naar hun werk aangevallen door een groep krachtpatsers en ontpopt Shaun zich tot een ware vechtkunstenaar. Shaun vertelt Katy vervolgens dat hij eigenlijk Shang-Chi heet en op de vlucht is voor zijn verleden. Shaun heeft namelijk een geheim: zijn vader Xu Wenwu (Tony Chiu-Wai Leung) is een eeuwenoude warlord die ooit wereldheerschappij nastreefde. Samen met een mythisch wapen, de tien ringen, leek hij onstopbaar en had hij het eeuwige leven. Maar op een dag kruiste zijn oorlogszuchtige pad dat van Li (Fala Chen), en zij versloeg hem niet alleen, maar veroverde ook zijn hart. Xu beterde zijn leven en ze kregen twee kinderen, Shang-Chi en Xialing. Maar als Li sterft vervalt een door verdriet en woede gebroken Xu weer in zijn oude patronen. Hij probeert zijn zoon Shang-Chi op te leiden tot martial arts-killer. Shang-Chi ontvlucht jaren later dit leven maar komt erachter dat hij het niet kan blijven ontlopen. Xu denkt ondertussen een manier gevonden te hebben om te worden herenigd met Li.
Ik ben sinds het begin van de jaren ’90 een behoorlijke comic-fan, maar de verhalen van Shang-Chi zijn grotendeels langs me heengegaan. Op een cross-over met de X-Men na heb ik weinig over hem vernomen in Nederland. Dat is gelijk ook de uitdaging voor deze nieuwe MCU-fase. Bekende gezichten als Iron-Man, Captain America en Black Widow zijn verdwenen of worden vervangen door nieuwe personages. En het is nu de beurt aan wellicht iets minder bekende comics om naar voren te treden. Dat levert wisselende resultaten op. Guardians of the Galaxy bleek een schot in de roos. Maar het drama rond de Inhumans toont aan dat het lastig blijft om met minder bekende helden te werken. En ook The Eternals zijn in Nederland bij het grote publiek minder bekend. Marvel heeft dus een flinke taak voor de boeg.
Een ander probleem is dat alle Marvel films steeds een overtreffende trap leken. Je moet dus wel van goede huize komen om nog te imponeren. Shang-Chi and the Legend of the Ten Rings is grotendeels ook een origin-story. Het zoveelste verhaal over een held die aan zichzelf twijfelt en eerst met een aantal zaken in het reine moet zien te komen. 10 jaar geleden was ik waarschijnlijk helemaal lyrisch over deze film geweest, maar nu voel ik toch een kleine “meh“. De nieuwe karakters maken de gebruikelijke transitie van “gewone mensen” naar superhelden door. Er zijn de nodige MCU-achtige comic-relief momenten. Er is een moment dat de wereld in gevaar is en de helden boven zichzelf uit moeten stijgen. En natuurlijk zijn er de nodige persoonlijke issues die eerst een plekje moeten krijgen. Seen it, done it, got the DVD’s. In dat opzicht heeft deze film weinig nieuws te brengen.
Interessanter is het verhaal rond de opkomst en tragedie van vader Xu. Een man die aanvankelijk alleen maar op macht uit is, maar alles opzij zet als hij de liefde heeft gevonden. Als die liefde hem ontnomen wordt trekt hij een schild op en vervreemd hij zich van het product van deze liefde: zijn kinderen. Tony Leung, een groots acteur met een behoorlijke staat van dienst, maakt van Xu een gelaagd personage dat mij meer intrigeerde dan de typische MCU karakterontwikkeling van Shang-Chi. Xu is een feilbare man met een laakbaar verleden van wie je als kijker aanvoelt dat ergens diep van binnen nog iets goeds zit. Wellicht was het een interessanter zet geweest als Marvel het ontstaan van Shang-Chi uit de doeken had gedaan in een film waarin de het verhaal van Xu Wenwu en Li centraal had gestaan.
Conclusie:
Shang-Chi is een aardige MCU film die verder weinig nieuws te bieden heeft. Black Panther omarmde destijds zijn Afrikaanse roots volledig, maar bij deze film staat af en toe de rem er op. Men speelt te veel op veilig om dat ene onsje meer te zijn. Wat de film net even interessanter maakt is de levenswandel van Xu en de relatie met zijn zoon. Als Marvel ons nog 10 jaar wil laten genieten van het MCU, dan moet het vooral niet dezelfde verhaaltjes opnieuw vertellen en zich verliezen in dezelfde special effect shows. Hopelijk laat men met The Eternals iets meer inventiviteit zien. Shang-Chi is een vermakelijk tussendoortje waar meer in had gezeten.
Be the first to comment