Liefde zonder grenzen

De Nederlandse filmwereld hangt ogenschijnlijk van goedkoop jatwerk en middelmatige romcoms aan elkaar. In dat genre is Johan Nijenhuis al jaren de ongekroonde koning qua lopende band productie van steeds weer dezelfde film. Maar geheel onder de radar is een nieuwe naam opgedoken: die van schrijver en regisseur Appie Boudellah. Met Fuck de Liefde en Just Say Yes produceerde hij sinds 2019 knappe voorbeelden van slechte romcoms die de naam van de Nederlandse film vervuilen. Daar kan nu weer een nieuw “meesterwerkje” bij.

“Al ze het woord kanker horen gaan ze je halve begrafenis plannen”

Ferry (Hajo Bruins) is een cynische en weinig gezellige weduwnaar met drie kinderen, en allemaal worstelen ze op hun manier met de liefde. De film doet zijn best om ons duidelijk te maken dat we hier niet te maken hebben met een “normaal” gezin. Eva (Yolanthe Cabau) heeft een relatie met de Surinamer Mike (Edwin Jonker) en houdt geheim dat ze baarmoederhalskanker heeft. Broer Maarten (Jim Bakkum) heeft een heterorelatie maar valt voor een man. Zus Lieke (Abbey Hoes) komt thuis met een Marokkaanse jongen.

Dochters die met een buitenlandse man thuiskomen en mannen die erachter komen dat ze iets voelen voor iemand van de andere sekse. Ooit las ik hierover in de strip Familie Doorzon, in de jaren ’80 wel te verstaan. De film lepelt deze zaken op alsof de kijker anno nu nooit had gedacht dat dit soort dingen gebeuren, en vervolgens moeten we 95 minuten lang uitzitten voor het weinig verrassende einde. Kanker, culturele misverstanden en wat platte grappen over Homo’s en Marokkanen moeten de illusie geven dat we hier naar iets anders dan een cliché romcom kijken.

Appie Boudellah stond qua originaliteit er niet al te hoog op. Maar hier gaat hij weer een stapje verder qua jatwerk. Eva ontmoet een lotgenoot met wie ze ervaringen kan delen. Dus moet er natuurlijk een Bucket List worden afgewerkt. Het feit dat de film The Bucket list uit 2007 elk jaar een keer of 5 op TV is geeft al aan hoe uitgemolken dit concept is. De matige Nederlandse romcom Bella Donna’s (2017) jatte dit idee al eens. Dat Boudellah dit nou ook doet geeft wel aan hoe hoog de ideeënarmoede is. Het zorgt ook zelden voor echt hilarische momenten.

Conclusie:
Het is grappig dat sommige recensenten (hallo Metro) meegaan in het idee dat het allemaal “net een tikkeltje anders” is. Laten we eerlijk zijn: alles wat in deze film zit heb je al eens eerder gezien, en vaak beter ook. Dat de film zelden of nooit weet te verrassen zal dan ook niemand… verrassen. Zelfs de doelgroep niet. Met een leuke en enthousiaste cast had dit wellicht nog iets kunnen worden. Maar Yolanthe laat na Just Say Yes weer zien geen Leading Lady te zijn. Abbey Hoes stelt na Verliefd op Cuba weer teleur. En Jim Bakkum kan dan wel voor het eerst een man gaan beminnen in een film, hij blijft altijd Jim Bakkum. Zelfs de opzet van de poster bleek gejat: kijk maar eens naar de poster van A Simple Favor. Toeval?