Love Hard

De kerst komt er weer aan, en diverse streamingservices brengen enkele kerstfilms uit. Sommige spreken aan doordat er grote namen in de film zitten en de beschikking hebben over een flashy trailer, maar anderen moeten het doen met minder bekende acteurs en mond tot mond reclame. Over Love Hard las ik wisselende berichten. Het leek een onschuldige doorsnee kerst romcom waar onverwacht toch veel discussie over kwam. Geïntrigeerd ging ik kijken.

“You might not always get the ending you want, but you’ll get the ending you need.”

Natalie Bauer (Nina Dobrev) heeft een column voor een treurige website waarin ze haar mislukte dateleven bespreekt met haar lezers. Een collega zet haar ertoe aan om afstand van mogelijke dates op haar dating app groter te maken. Dat levert al snel een leuk contact op: Josh (Jimmy O. Yang) is een knappe en hippe vent met als favoriete kerstfilm Love Actually. Natalie heeft meer met Die Hard, en er ontstaat een grappig gesprek. De chat wordt steeds intiemer, en al snel verzucht Josh hoe fijn hij het zou vinden als hij deze kerst met Natalie kon doorbrengen. Probleem 1, Josh woont aan de andere kant van het land. Geen issue, Natalie springt in het vliegtuig om hem te verrassen. Probleem 2: Josh blijkt foto’s van iemand anders op zijn profiel te hebben staan. Josh blijkt een onzekere Aziatische jongen die de foto’s van zijn oude vriend Tag (Darren Barnet) heeft gebruikt. Josh heeft echter een voorstel: als Natalie zich deze kerst naar zijn familie voordoet als zijn vriendin, dan zal Josh Natalie helpen om Tag te veroveren.

Een goede kerstfilm heeft natuurlijk een aantal voorspelbare elementen. Familie, liefde, kerstliedjes, misverstanden, sneeuw en een happy end. Jou als lezer van deze recensie vertellen dat al deze elementen aanwezig zullen zijn is geen spoiler, wat had je anders verwacht? Het gaat vooral over de weg naar dat Happy End. Is het geloofwaardig? Verdienen de twee die volgens de schrijvers van de film bij elkaar moeten komen dat Happy End? En daar wringt hem bij deze film de schoen. Want het begin van de romance komt voort uit een best wel problematische actie, en men gaat hier net iets te makkelijk aan voorbij. Ik geef nu al jaren les aan jongeren over Social Media, en ook over dat mensen zich soms anders kunnen voordoen dan ze werkelijk zijn. Love Hard pakt het gegeven van een discutabele Catfish actie en maakt er iets te makkelijk een romance van.

 

Catfish is een succesvol programma van MTV waarbij de presentator internetdaters die zich als iemand anders voordoen ontmaskerd. Het mooie van het programma is dat de presentator beide kanten van het verhaal een kans geeft. Natuurlijk is er aandacht voor het slachtoffer die soms jarenlang dacht met iemand anders te chatten. Maar ook de dader en zijn beweegredenen krijgen hun moment. Soms levert dat bijzondere uitkomsten op, acceptatie en wellicht een mogelijkheid tot vriendschap. Het programma is onder veel jongeren een begrip, en nog vaak tijdens mijn Social Media lessen brengen ze het programma naar voren. Bijzonder dat de film Love Hard bijna 10 jaar na het ontstaan van deze serie (en de gelijknamige documentaire) alsnog een Catfish actie als uitgangspunt voor een romance gebruikt.

Dat de film daar bijna mee weg komt is voor een groot deel te danken aan Jimmy O. Yang die een kwetsbare maar ook interessante Josh neerzet. Josh is een aardige gozer die een flinke last met zich meedraagt. Het knappe is dat Josh het ene moment volwassener overkomt dan hij er uitziet en het andere moment een onzeker balletje ellende lijkt te worden. Ergens gun je hem wel dat hij Natalie voor zich weet te winnen. Maar hoe mooi was het geweest als men de ballen had gehad om niet de gebruikelijke romcom clichés te volgen en voor iets anders te kiezen? Bijvoorbeeld de mogelijkheid van een mooie vriendschap waarbij Josh en Natalie het beste in elkaar bovenhalen en elkaar helpen? Waarom moest het per se een liefdesverhaal worden? Omdat het genre daarom vraagt.

De film bespreekt verder een hoop internetzaken alsof ze helemaal nieuw zijn voor de kijker. Het grapje dat Natalie Die Hard de leukste kerstfilm vindt was twintig jaar geleden een stuk frisser dan nu. Het inhoudelijk bespreken van dubieuze songteksten van kerstliedjes is ook niet nieuw. Toch probeert de film te doen alsof al deze zaken voor de personages (en de kijker) nieuw zijn. Als men het echt up to date had willen maken, dan was één van de personages behoorlijk woke geweest en de ander meer traditioneel. Maar laten we het vooral gezellig houden hebben de schrijvers waarschijnlijk gedacht.

Conclusie:
Het is knap dat de film bijna wegkomt met een nare actie als Catfishing te verzachten en om te turnen in een romance. Dat komt voor een groot deel door de acteurs die sympathiek en zoet genoeg overkomen om de kijker iets warms en kerstachtigs mee te geven. Verder lijkt men in deze film aan te willen tonen dat iedereen wel eens vast komt te zitten in een leugentje om bestwil, maar daarmee blijft staan dat de basis voor dit verhaal toch wat problematisch is. Iets beter dan ik had verwacht, maar ik kan de film in alle redelijkheid niet aanraden.

Be the first to comment

Leave a Reply

Your email address will not be published.


*