Kerstfilms lijken een makkelijk genre. Maak een winterse film, pomp er wat ouderwetse normen en waarden over het belang van familie in, een kerstboom hier en wijze les daar, hup klaar… toch? Toch is het niet elke kerstfilm gegeven om jaar op jaar vaste prik te zijn voor een hele generatie. It’s a Wonderful Life, Love Actually en The Holiday doen het elk jaar weer goed op TV. Maar voor een hele generatie 80s en 90s kids is kerst pas echt begonnen als Home Alone op tv geweest is.
“Ma’am, I’m eight years old. You think I would be here alone? I don’t think so.”
Soms kan een kind net even een tikkie te ver gaan. De McCallister familie staat aan de vooravond van een kerstvakantie naar Frankrijk. Met een huis vol broers, zussen, neven en nichten is iedereen een beetje gestrest en jongste zoon Kevin (Macaulay Culkin) verpest in een poging tot aandacht het eten. Het was niet helemaal zijn schuld, maar niemand wil naar hem luisteren. Moeder Kate (Catherine O’Hara) stuurt Kevin voor straf naar zolder. In zijn boosheid wenst Kevin dat zijn familie gewoon verdwijnt. De volgende dag blijkt dat door een stroomstoring de alarmklokken niet zijn afgegaan en schiet iedereen weer in de stress. In hun haast om het vliegveld te halen vergeet de familie één belangrijk ding: Kevin zit nog steeds op zolder. Ondertussen hebben twee dieven hun oog laten vallen op het mooie huis van de McCallister’s.
Een simpel gegeven prima werkt in een tijd dat smartphones en internet nog iets van de toekomst waren. Het is voor jongeren van nu niet voor te stellen wat voor gedoe het voor een familie moet zijn om vanuit Frankrijk iemand te pakken te krijgen en de situatie uit te leggen. Daardoor alleen al is Home Alone een soort tijdcapsule van onschuldiger tijden. Ook doet de film iets slims. Aanvankelijk lijkt alleen thuis zijn de natte droom van ieder jong kind. Ongegeneerd ijs eten, slechte films kijken, rommelen tussen de privéspullen van je oudere broer… Kevin gaat helemaal los. Maar al snel slaat de eenzaamheid toe, en is Kevin bang dat hij zijn familie nooit meer gaat zien. En dan volgt de wijze les die in een kerstfilm hoort te zitten. Kevin overwint zijn kinderangsten, gaat boodschappen doen, opruimen… en groeit een beetje op.
Scenarist John Hughes maakte niet simpelweg een doldwaze komedie, hij zorgt ervoor dat we als kijker begrijpen wat Kevin doormaakt. Zonder de karakterontwikkeling die Kevin doormaakt zou hij gewoon een irritant kind zijn dat een paar domme schelmen te slim af is. Een terugkerende fout van latere pogingen om een nieuwe Home Alone film te maken. Maar Kevin bokst op tegen oudere broers en zussen, voelt zich niet gezien en is vooral nog een jong kind. Tijdens het verhaal overwint Kevin typische kinderangsten zoals alleen in een enge kelder zijn. Kevin is ook doodsbenauwd voor zijn buurman Marley (Roberts Blossom), maar zijn angst slaat in een prachtige scene om in nieuwsgierigheid en uiteindelijk zelfs het begin van een vriendschap. John Hughes slaagt er in om heel veel in het script te stoppen zonder dat de film te vol wordt.
De regie is in handen van Chris Columbus, en de muziek komt van de wereldberoemde John Williams. Deze twee zouden later ook samenwerken bij de eerste twee Harry Potter films. Komt het omdat beide films over twee jonge ventjes gaan die boven zichzelf uitstijgen? In elk geval zijn de overeenkomsten legio. Er is zelfs een moment dat ik in de kerst-achtige score van Williams een vleugje van Hedwig’s Theme lijk te ontdekken. Chris Columbus heeft een stijl dat voor dit soort films gemaakt lijkt: hij creëert een mooie omgeving waar je als kijker graag twee uur lang deel van bent.
De schurken waartegen Kevin zijn huis moeten verdedigen worden neergezet door Joe Pesci en Daniel Stern. Uiteraard zijn het geen genieën. Maar het idee dat deze heren het huis van Kevin gaan beroven was destijds, voor mij als jongere kijker, al spannend genoeg. Als duo werken de twee prima: Pesci als het driftige brein en Daniel Stern als de domme en onhandige sidekick. Het moment dat ze definitief tot actie over gaan en bloot worden gesteld aan Kevin’s ingenieuze verdedigingssysteem is niets minder dan één van de leukste momenten in 90’s filmgeschiedenis. Welk kind dat deze film destijds in de bios zag is daarna niet zelf gaan fantaseren over wat hij met de boeven zou uithalen?
Ondertussen zien we ook nog de wanhopige strijd van Kevin’s moeder om weer thuis te komen. Terwijl haar familie in Parijs wacht op de volgende officiële vlucht terug probeert ze met veel improvisatie er eerder te zijn. Uiteindelijk weet ze weer in Amerika te komen, maar lijkt te stranden in Scranton, Pennsylvania. Daar geeft ze letterlijk aan haar ziel aan de duivel te willen verkopen als iemand haar kan helpen. Op dat moment stelt ene Gus Polinski (John Candy) zich voor en biedt haar aan met zijn Polkaband in een busje mee naar Chicago te rijden. Er zijn inmiddels heel wat fantheorieën dat Gus daadwerkelijk de duivel was, en mensen gaan ver om dit te onderbouwen. Dat Kevin tot tweemaal zijn toevlucht zoekt in een kerk maakt de religieuze link helemaal af.
Conclusie:
Home Alone is gewoon een heerlijke kerstfilm voor het hele gezin. Het idee van allen thuis zijn en de hilarische slapstick momenten zal de jongste kijkers zeker aanspreken. Maar ook volwassenen halen meer dan genoeg lol uit deze film, zeker als je weet hoe lastig communicatie in het internetloze tijdperk soms was. Hughes, Columbus en Williams hebben bovendien het geluk dat ze met hoofdrolspeler Macaulay Culkin een schot in de roos hadden. De ondeugd straalt van zijn gezicht af, maar hij is ook gewoon een kwetsbaar klein kind. Een element dat latere pogingen om deze film opnieuw te maken vergaten neer te zetten. Home Alone mag van mij nog jarenlang de ideale kerstfilm blijven.
Be the first to comment