Spider-Man: No Way Home

Wat maakt Marvel films zo verslavend voor de miljoenen fans wereldwijd? Apart genomen zijn de films vaak ietwat middelmatig, met enkele uitschieters in beide richtingen, dus wat verklaart de enorme populariteit? Ongetwijfeld heeft het te maken met de manier waarop de films samen een verhaal vormen wat veel groter is dan de onafhankelijke delen. De continuïteit wordt goed bewaakt, en bovendien heeft Marvel een heel bijzonder kunstje geleerd: soms liggen de setup en payoff jaren uit elkaar, maar die payoff komt er uiteindelijk altijd.

“The problem is you trying to live two different lives. The longer you do it, the more dangerous it becomes!”

Dit trucje was nooit tevoren zo duidelijk als in “Infinity War” en “Endgame”, waar Marvel 21 films op heel bijzondere wijze kon verweven in een betekenisvolle finale. Toen ik destijds de bioscoop verliet, dacht ik: “Dit doen ze zichzelf binnenkort ook niet meer na.” Ik heb Marvel weer eens onderschat, want de allereerste Spider-Man film is bijna twintig jaar oud (en dus bijna twee keer zo oud als het Marvel Cinematic Universe), en No Way Home herhaalt Marvel’s kunstje op spectaculaire wijze. Voor één van de beroemdste superhelden op aarde trekken de filmmakers alles uit de kast, en de grootste overwinning voor hen en voor ons is dat het werkt.

Een korte geschiedenis van Spider-Man’s turbulente filmreis: de eerste drie films van Sam Raimi dateren uit 2002, 2004 en 2007, met Tobey Maguire als de superheld. Het slecht ontvangen derde deel en de creatieve meningsverschillen met Sony resulteerden in een reboot van de franchise, met Marc Webb achter de camera en Andrew Garfield als de spinnen-man in twee films: The Amazing Spider-Man (2012) en een matig vervolg (2014).

Een nieuwe deal tussen Sony en Marvel zorgde in 2016 voor de entree van de derde, en tot zo ver laatste, Spider-Man in de vorm van Tom Holland en de integratie in het MCU, met tot dusver vijf films en dus nu een zesde. Bent u ook al vermoeid van deze twee paragrafen en alle verwarring? Dan zal u verrast zijn dat “No Way Home” al deze kromme lijnen en alternatieve universums bijzonder recht strijkt.

Geen spoilers in deze recensie behalve wat we uit de trailer kunnen opmaken: aan het einde van Spider-Man: Far From Home komt de wereld te weten over Peter Parker’s geheime identiteit. Omdat niet alleen hij maar ook zijn vrienden hier de pineut van zijn, klopt Peter vervolgens aan bij Doctor Strange (Benedict Cumberbatch) om deze ontwikkeling ongedaan te maken. De spreuk mislukt, en in plaats hiervan stromen de schurken de wereld binnen, niet alleen binnen het MCU maar ook daarbuiten.

Wat een stukje fan-service zou kunnen zijn verandert vervolgens in een veel interessanter verhaal over, jawel, verantwoordelijkheid en het geven van tweede kansen – niet alleen aan deze schurken, maar ook aan de voorafgaande films. Tom Holland en Zendaya waren nog nooit zo goed; oude veteranen als Willem Defoe en Alfred Molina laten zien dat ze het nog steeds niet verleerd zijn, en acteurs als Jamie Foxx krijgen de kans om hun rol op verbeterde wijze neer te zetten.

Conclusie:
Spider-Man: No Way Home werkt gewoon. Waar eerdere films door een overdaad aan slechteriken ten onder gingen aan hun eigen scripts (Spider-Man 3, The Amazing Spider-Man 2), heeft No Way Home een sterke thematische link die dit soort zwakheden overbrugt. Emotioneel, grappig, maar bovenal: een mooi einde.