Ken je dat? Je krijgt uit diverse hoeken een film aangeraden. Nieuwsgierig kijk je eens op IMDB, en jet ziet dat 90% van de recensenten superpositief is over deze film. De Volkskrant juicht, Trouw jubelt, en de VPRO vertelt je dat je deze film absoluut moet gaan zien. Vol goede moet ga je er eens lekker voor zitten… en dan valt de film ietwat tegen. Dat gebeurde mij en mijn vriendin toen we naar First Cow gingen.
“History isn’t here yet. It’s coming, but we got here early this time. Maybe this time, we can be ready for it. We can take it on our own terms.”
In onze tijd stuit een vrouw tijdens het uitlaten van haar hond op een schedel. Ze begint te graven en vindt vervolgens twee skeletten die broederlijk tegen elkaar aan liggen. Wat is hun verhaal? Vervolgens gaan we terug in de tijd, zo rond 1800, en krijgen we de achterliggende geschiedenis. Cookie (John Magaro) helpt King Lu (Orion Lee) uit een lastige situatie, en tussen de twee ontstaat een vriendschap. Beide heren proberen te overleven in een primitieve pioniersgemeenschap. De lokale magistraat laat een koe overbrengen naar deze uithoek, de eerste koe in dit werelddeel. Het brengt Cookie op een idee; stiekem melkt hij ‘s nachts de koe en maakt van de melk beslag voor een soort oliebolletjes. In een wereld waarin mensen met weinig moeten zien te overleven hebben Cookie en Lu nu een mooi product in handen. En voorzichtig beginnen ze te dromen over een betere toekomst.
Het eerste uur dacht ik te maken te hebben met het kleren van de keizer syndroom. De film was onduidelijk en donker, er gebeurde weinig en het modderde letterlijk en figuurlijk een beetje voort. Aangezien alle recensenten dit een briljante film leken te vinden moest het toch aan mij liggen? Mijn vriendin fluisterde dat we ‘m in elk geval gingen uitkijken, en dus ploeterden we voort. Zodra de koe arriveert ontstaat er eindelijk wat meer richting in het verhaal. Filmmaakster Kelly Reichardt gebruikt de actie van Cookie en Lu om iets te vertellen over hoe de kleinste voordelen (zoals toegang hebben tot melk) een groot verschil kon maken in het leven van mensen, iets waar we in het moderne kapitalistische leven weinig meer bij stilstaan.
Natuurlijk hebben acties ook consequenties, en Cookie’s bakkunsten ontgaan ook de magistraat niet. Nu lijkt het de heren toch wat heet onder de voeten te worden. Maar om genoeg geld bijeen te sprokkelen voor een verre reis blijven ze nog even doorgaan. Dat blijft natuurlijk niet zonder gevolgen. Waar veel films in deze periode vaak hard en rauw zijn (denk maar eens aan Leonardo DiCaprio’s the Revenant) is deze film verbazend rustig en zachtaardig. Het laat zien dat het destijds niet alleen een leven van actie was, maar ook gewoon van dagelijkse beslommeringen zoals eten vinden, zorgen voor een baby of je verwonderen over een nieuwe delicatesse. Het moment dat er een schot gelost wordt ben je bijna verrast.
Conclusie:
Sommige films krijgen het predicaat “je vindt het geweldig, of je vindt het helemaal niks”. Geweldig vond ik de film niet, daarvoor modderde het eerste stuk te veel aan, zag ik soms in het donker amper wat er gebeurde en verveelde ik me zelfs. Het tweede stuk zorgt ervoor dat ik niet kan zeggen dat ik het helemaal niks vond. De vriendschap tussen Lu en Cookie komt mooi naar voren, en anders dan the Revenant zien we hier twee vrienden in moeilijke omstandigheden die ook nog normaal menselijke emoties lijken te hebben. Ik vond het uiteindelijk een aardige film, maar ook ééntje die ik absoluut geen tweede keer hoef te zien.
Be the first to comment