Mattson Tomlin werd in sommige artikelen een rijzende ster genoemd, vooral omdat hij als scenarist betrokken is bij The Batman, de aankomende Terminator animatieserie en een mogelijke Mega Man film. Zijn CV op IMDB bestaat verder uit veel shorts en een Netflix film waar ik niet bijster enthousiast over was: Project Power. Deze film probeerde vooral een dark en edgy actiefilm te zijn met een frisse blik op superkrachten. Het resultaat leverde een doorsnee Netflix film op, iets dat we vroeger “straight to video” zouden hebben genoemd.
“how do I get the baby out of me, does it just fall out?”
We zijn een klein eindje in de toekomst. De mensheid heeft Androïden uitgevonden om ons als een soort butlers te helpen. De jonge Georgia (Chloë Grace Moretz) komt erachter dat ze zwanger is. Problematisch, want ze is nog niet zeker van haar prille relatie met Sam (Algee Smith). Op een kerstfeest lopen de spanningen tussen de twee al snel op. Maar dan gebeurt er iets onverwachts: een storing veranderd alle androïden van huissloofjes in moorddadige wezens. Maanden later zijn Sam en een hoogzwangere Gerogia op de vlucht en proberen ze Boston te bereiken. In deze belegerde stad zouden schepen hun naar een veilig overzees gebied kunnen brengen.
Wat verstaan we onder straight to video: filmproducties met een eenvoudige premisse die door mindere goden in de filmwereld werden geproduceerd, en zonder bioscooprelease direct op video (later DVD) op de markt werden gegooid. Meestal kleefde aan dit soort producties een negatief label. Kennelijk was er te weinig vertrouwen of kwaliteit om te pushen voor een bioscooprelease. Desondanks werden sommige van deze producties nog best succesvol, of ontwikkelden ze een cult status. Door streaming is de filmwereld veranderd. Veel films worden tegenwoordig op streamingservices losgelaten zonder bioscooprelease. En hoewel dat niet altijd iets zegt over de kwaliteit constateer ik wel vaak een gebrek aan urgentie, passie en originaliteit bij veel van deze projecten. Kijk de Netflix actiefilms van de laatste tijd er maar eens op na om te zien wat ik bedoel. Helaas is Mother/Android geen uitzondering.
Dat Georgia en Sam niet de meest handige overlevers zijn wil ik ze nog wel vergeven. Tenslotte gaat het hier om normale mensen in uitzonderlijke omstandigheden. Maar hoe die twee zo lang in deze gevaarlijke wereld hebben kunnen overleven is mij een raadsel. Na het feestje maken we direct een sprong in de tijd en treffen we de twee aan in een tentje in het bos. En hoewel de twee duidelijk op hun hoede moeten zijn voor de androïden hebben ze gewoon hun tentlamp aan. Zodra ze een geluid horen doen ze niet direct het licht uit (als dat al niet te laat is), maar gaat Sam ook nog eens met een zaklamp heen en weer schijnen. Het is één van de vele voorbeelden waardoor het ongeloofwaardig is dat deze twee niet allang dood zijn.
De film heeft veel leentjebuur gespeeld bij Terminator en 28 days later. Wellicht is het voor schrijver en regisseur Tomlin ook een soort vingeroefening geweest voor de Terminator tekenfilmserie waar hij aan meewerkt. Desondanks heeft hij weinig originele of inventieve ideeën. Zelfs de zwangerschap van Georgia weet hij niet als interessant plotpunt te gebruiken. Het had zo voor de hand gelegen. Aanvankelijk weet Georgia niet of ze het kind wel wil. Maar in haar strijd om te overleven groeit ook de wil om haar kind te laten leven. Met een goede balans tussen actie en drama had dit een indrukwekkende film op kunnen leveren. Helaas is de actie vrij saai, voorspelbaar en goedkoop. En qua drama zijn de karakters te eendimensionaal om echt om ze te gaan geven. Daarom voelt de kijker niks bij het dramatische einde, de emoties die men daar uit de kijker wil trekken moeten namelijk wel verdient worden.
De film oogt ook alsof het gemaakt is door goedbedoelende filmliefhebbers die een klein budget hadden voor wat special effects. De toekomst ziet er uit als… onze eigen tijd maar dan met Androïden. Vergelijk dat eens met “Her” waar de kleding en interieur van huizen erg op die van ons lijken, maar ook iets moderner zijn. Waarschijnlijk was daar hier geen geld voor. De stunts en actiescènes zijn gemaakt met het budget in gedachten. Snel, rommelig en korte actie. De sets zijn vooral kale huizen, lege bossen en rommelige kamers. Kost niets. Het moment dat we soldaten in beeld krijgen heb je zelfs het idee dat de lokale legerdump snel wat spullen heeft verkocht aan de makers. Het excuus is natuurlijk dat we hier met een post apocalyptische wereld te maken hebben. De bijrollen worden ingevuld door gezichtsloze karakters die net zo goed in een tv-reclame hadden kunnen zitten.
Conclusie:
Met een betere schrijver, een inventievere regisseur en iets meer budget had dit best een aardige film kunnen worden. Helaas ontbreekt het aan alle drie. Waarom Tomlin de kans krijgt om zijn tanden in The Batman te zetten is mij een raadsel: deze film en zijn eerdere Project Power laten weinig inventiefs zien. Veel mensen klaagden over het hallmark einde. Dat het te veel een poging deed om op het laatste moment er nog een tearjerker van te maken. Wat ik had willen zien was een film die zo goed in elkaar zat dat de laatste scene werkt. Mother/Android is niet de slechtste film van dit jaar, het is vooral inwisselbaar met al die andere doorsnee actiefilms op Netflix.
Be the first to comment