Het eerste seizoen van Young Wallander was een beetje een mixed bag. Aan de ene kant was het een onderhoudende detectiveserie met een nieuwe invalshoek voor een voor velen bekend karakter. Aan de andere kant waren een paar eigenaardigheden. Een serie die speelt in Zweden, met een Zweedse touch, maar toch Engelstalig… waarom niet gewoon in het Zweeds? Hoofdrolspeler Adam Pålsson was niet slecht, maar zijn lijzige stem is wel even iets waar je aan moet wennen. Desondanks had ik wel zin in weer een seizoen 2.
“There will be no place for secrets or loose cannons.”
Wallander (Adam Pålsson) stapte aan het eind van seizoen één gedesillusioneerd op bij de politie. Hij woont samen met zijn vriendin Mona (Ellise Chappell). Maar het bloed kruipt waar het niet gaan kan, en als oud-collega Rask (Leanne Best) hem vertelt dat zij zijn ontslagbrief nooit heeft doorgegeven is Wallander al snel weer terug op zijn oude post. Zijn eerste zaak lijkt aanvankelijk niet veel meer dan doorrijden na een aanrijding. Maar als Wallander en Rask erachter komen wie het slachtoffer is neemt de zaak al snel een wending. Ondertussen krijgen ze te maken met een nieuw afdelingshoofd. Samuel Osei (Tomiwa Edun) wil dat zijn mensen voortaan meer volgens het boekje gaan werken en is geen fan van Wallander’s meer impulsieve acties. Wallanders beste vriend Reza (Yasen Atour) krijgt een nieuwe kans op zijn felbegeerde promotie tot detective.
Seizoen één eindigde een beetje als een anticlimax. We weten wie de daders zijn, maar hun privileges zorgden ervoor dat ze niet gepakt konden worden. De groeiende kloof tussen arm en rijk, autochtoon en allochtoon, privilege en je kansen in het leven spelen ook in seizoen twee weer als thema op de achtergrond. Wallander en Reza botsen enkele keren omdat Reza voor zijn gevoel keihard moet knokken voor de kansen die Wallander ogenschijnlijk in zijn schoot geworpen krijgt. Hoewel men deze thema’s niet al te ver uitdiept is het toch interessant dat ze op zijn minst aangestipt worden.
Ook nu blijft het wennen aan hoofdrolspeler Pålsson. Die stem klinkt steeds alsof hij extreem bezorgd over iets is en hij ons kijkers niet wil laten schrikken. Desondanks weet hij de serie toch knap te dragen. Jammer genoeg zijn de meeste plotlijntjes ietwat oppervlakkig. Zijn relatie met Mona verloopt stroef omdat ze beiden door conflicterende belangen niet geheel open naar elkaar kunnen zijn. Er zijn een paar scenes waarin dit even speelt, maar echt diepgaand is het allemaal niet. Ook de chemie tussen Osei en Rask wordt netjes aan ons uitgelegd, maar verder doet men er niet veel mee. Er wordt te weinig aan interpretatie overgelaten, waardoor het allemaal ietwat saai wordt. Er zijn gelukkig ook een flink aantal spannende scenes in dit seizoen waar mijn vriendin soms even niet durfde te kijken.
Conclusie:
Liefhebbers van het eerste seizoen zullen ook nu weer prima aan hun trekken komen. Seizoen 2 is onderhoudend, bij vlagen spannend en is doordat het maar zes afleveringen telt prima te bingen in een dag of twee. Het einde is niet helemaal waterdicht. Ik kan dat niet goed uitleggen zonder zaken te spoilen, maar er kloppen een aantal motivaties van de personages niet helemaal, de logica achter enkele beweegredenen komt ietwat uit de lucht vallen. Maar fans van dit genre zullen zich prima vermaken.
Be the first to comment