10 discutabele Oscars

Geen kalf zo wit, of er zit wel een vlekje aan. Als jij of jouw film genomineerd is voor een film, dan moet er toch wel enige kwaliteit aanwezig zijn. Dus als je wint, zelfs als mensen het niet hadden verwacht, dan zal je toch met goed werk te maken hebben? Toch is er altijd wel wat te zeuren en discussiëren na afloop. Hier tien Oscars waar men het na afloop niet altijd mee eens was. De jaartallen achter de

How Green Was My Valley (1941)
Deze film over een een hardwerkende mijnbouwfamilie uit Wales is absoluut niet slecht. De film won 5 van de 10 nominaties, waaronder beste film. Waarom staat hij dan in de lijst? Vooral vanwege een andere film die ook genomineerd was en NIET won. Orson Welles’s Citizen Kane en The Maltese Falcon waren dat jaar namelijk ook genomineerd. En hoewel How Green was My Valley ook vandaag de dag een aanrader is zal er geen twijfel over bestaan welke film een grotere status heeft.

Grace Kelly (1955)
Laten we één ding duidelijk stellen: Grace Kelly is een iconische actrice. In dit betreffende Oscarjaar acteerde ze in meerdere films, waaronder klassiekers als Dial M For Murder en Rear Window. Voor deze films kreeg ze echter volkomen onterecht GEEN nominatie. Ze won dat jaar de Oscar voor haar rol in de film The Country Girl, een film die niemand zich meer zal herinneren. Dat ze hiermee Judy Garland de kans op het felbegeerde beeldje ontnam maakt het extra pijnlijk.

Bob Fosse (1973)
Cabaret is voor velen geen onbekende film, en het feit dat haar regisseur een Oscar won klinkt dan ook niet zo verrassend. Fosse zou daarna nog meerdere prima musicals afleveren. Waarom ontstond er dan na afloop gedoe over zijn winst? Omdat hij de regisseur van één van de beste films uit de filmgeschiedenis wist af te troeven. Francis Ford Coppola is een gigant, en het feit dat hij voor zijn iconische The Godfather niet won is nog steeds verbijsterend.

Art Carney (1975)
Art Carney is een man die in 1975 kon terugkijken op een mooie carrière. Zijn nominatie voor een aardige rol in Harry and Tonto was niet onverdiend, maar gezien de andere kandidaten gaf niemand Art een echte kans. Albert Finney, Dustin Hoffman, Jack Nicholson, en Al Pacino zijn niet alleen grote sterren, ze hadden allemaal dat jaar een Oscarwaardige rol afgeleverd. Het verhaal gaat dan ook dat Carney meer een soort Oscar kreeg voor zijn hele carrière, dan voor zijn rol.

Beatrice Straight (1977)
Om een Oscar te winnen moet je soms het uiterste uit je schermtijd halen. Anthony Hopkins won destijds voor zijn rol in Silence of the Lambs, en dat terwijl hij maar in een handvol scenes was te zien. Ook de Oscar van Mahershala Ali was verrassend omdat hij letterlijk maar een kwartiertje schermtijd leek te hebben. Maar het kan nog korter. Straight won voor haar rol in Network ondanks een schermtijd van… vijf minuten. Het was zeker een prima rol, maar vijf minuten is wel heel erg kort.

Driving Miss Daisy (1990)
Dat de Oscars soms worden aangegrepen om maatschappelijke issues aan te kaarten komt niet zozeer door de uiteindelijke winnaars, maar vaak door acteurs of films die het beeldje mis lijken te lopen. De Academy dacht dan ook een knieval te maken voor alle mensen die kritiek hadden op het feit dat donkere acteurs, actrices en regisseurs opvallend weinig winnen. En hoewel belangrijke thema’s als ras, klasse en de veranderende tijd zeker een rol hadden was DMD vooral een uiterst familievriendelijke en veilige film. Veel mensen hadden later ook kritiek op de rol van Morgan Freeman.

Forrest Gump (1995)
Ik weet dat er mensen zijn die nu gaan steigeren. Forrest Gump is een film met veel liefhebbers, en ik ben er één van. Steven Spielberg leverde een klassieker af die zeker erkenning verdiende. Waarom staat de film dan toch in het lijstje? Omdat Pulp Fiction hierdoor gruwelijk werd overgeslagen. Forrest Gump is een prima film, interessante speciale effecten, maar het is ook een veilige film. Pulp Fiction en regisseur Quentin Tarantino brachten duidelijk iets fris en nieuws naar de cinema, en dat zou het filmlandschap de jaren daarop blijvend beïnvloeden.

The English Patient (1996)
Ik heb deze film pas jaren na het winnen van al die beeldjes gezien. Ik hoorde altijd dat het zo’n goede film moest zijn. Volgens mij slaat het woord Patient vooral op “geduldig zijn”. Mijn god, wat is deze film traag en lang. Elaine uit Seinfeld wond zich er in een aflevering van de serie enorm over op. PLEASE DIE ALREADY schreeuwde ze uit naar het scherm. Pretentieus tot in het oneindige doorgevoerd.

Roberto Benigni (1999)
De eerste keer dat ik me zelf druk maakte over een uitgereikte Oscar. La Vita e Bella is een film die je een keer gezien moet hebben, en Roberto Benigni leverde één van zijn beste rollen af. Maar Edward Norton was dat jaar niet minder dan indrukwekkend te noemen als Neo Nazi in American History X. De glorieuze triomftocht van Benigni is een klassiek Oscarmoment, maar als je ook nog bedenkt dat Tom Hanks en Ian McKellen hadden kunnen winnen, dan krab je je toch even achter de oren.

Crash (2006)
Dit had het jaar van Brokeback Mountain moeten worden. Dit romantische drama over twee verliefde Cowboys hield de gemoederen dat jaar goed bezig. In plaats daarvan won de film Crash, een film over institutioneel racisme dat vooral een geforceerde boodschap aan de man probeerde te brengen op vaak discutabele wijze. Zelfs regisseur Paul Haggis was stomverbaasd over het winnen van het beeldje en erkende meermaals dat zijn film het absoluut niet het beste was wat 2006 te bieden had.