Na jaren heeft Will Smith eindelijk zijn felbegeerde Oscar binnen. Maar weinig mensen hadden het achteraf over zijn prijs, en meer over zijn acties tijdens de ceremonie. Jammer, want zijn rol in King Richard was zeker een Oscar waard. De problemen die Smith heeft met de Oscars zijn echter niet beperkt tot 2022. Eerder liep hij de ultieme waardering voor zijn acteren al een paar keer mis, tot zijn grote frustratie. The Pursuit of Happyness (2006) is daar een voorbeeld van.
“Hey. Don’t ever let somebody tell you… You can’t do something. Not even me. All right? “
Waar ter wereld gelooft men heilig in het doen uitkomen van je dromen? The American Dream is voor die mensen weggelegd die risico durven te nemen en hun doel nastreven. Zij zullen met niks beginnen en succesvol eindigen. Zij weten nog wat de pioniersgeest inhield die Amerika zo groot heeft gemaakt. Dat men in deze droom blijft geloven komt omdat er zo nu en dan iemand op staat, die dit ook echt weet waar te maken. Regisseur Gabriele Muccino brengt ons het levensverhaal van Chris Gardner, die nog steeds The American Dream leeft.
Chris Gardner (Will Smith) doet zijn best om zijn gezin te onderhouden. Hij probeert röntgenscanners bij dokters aan de man te brengen maar is hier niet echt succesvol in. Hij kan dan ook niet voorkomen dat hij hopeloos achterloopt met het betalen van de rekeningen en zijn vrouw Linda (Newton) overuren moet draaien om tenminste nog een beetje geld in het laatje te brengen. Het leven wordt er niet beter op, zijn vrouw verlaat hem en Chris blijft alleen achter met zijn zoontje Christopher (Jaden Smith). Daarmee is alle ellende nog lang niet voorbij, want ze komen op straat te staan en Chris moet elke avond weer onderdak voor hem en zijn zoon zien te regelen. Zijn enige hoop op een beter leven is een stage bij aandelenkantoor Dean Witter. Het is letterlijk een laatste strohalm, want de stage is onbetaald en slechts 1 van de 20 stagiaires krijgt een baan bij het kantoor.
Voor veel vrouwen zal The Pursuit of Happyness een echte tranentrekker worden. En waarom? Die twijfelachtige eer komt op naam van Jaden Smith, de zoon van Will Smith zelf, te staan. Tegenwoordig is Jaden door zijn matige acteerprestaties en vreemde tweets een mikpunt van spot. Maar destijds was hij werkelijk het allerschattigste jochie dat in tijden in films meegespeeld had. Je zou hem bij wijze van spreken zo van het scherm willen plukken om hem eens een flink bord eten voor te schotelen. Will Smith zelf kan ook niet ontevreden zijn, want hij werd volkomen terecht genomineerd voor een Oscar voor deze rol. Ondanks zijn ontroerende spel wist hij echter niet te winnen. Eindelijk zien we eens een vader die spijt heeft van zijn fouten en zijn zoon op de eerste plaats zet. Chris zet alles op alles om weer een beter leven te krijgen. Zeer overtuigend en geloofwaardig gebracht. Misschien dat de toen kleine Jaden Smith voor grote Smith destijds een bron van inspiratie is geweest.
Conclusie
Is de film The Pursuit of Happyness kwalitatief een goede film? Het verhaal is weinig verrassend en ietwat langdradig verteld. De film moet het dan ook vooral hebben van het sterke samenspel tussen Smith & Smith. En die samenwerking geeft de film net dat beetje extra waardoor deze film in tegenstelling tot vele anderen een snaar weet te raken. Voor wie wil weten hoe de echte Chris Gardner eruit ziet en toendertijd zijn optreden in de Oprah Winfrey-show heeft gemist, aan het einde van de film even goed opletten. De man in het nette pak die de straat schuin oversteekt wanneer we Smith & Smith het beeld uit zien lopen is namelijk Chris Gardner in eigen persoon. The Pursuit of Happyness is nog steeds een onderhoudende film , het aanzien zeker waard.
Be the first to comment