Ooit woonde mijn toenmalige vriendin een half jaar aan de andere kant van het land, en ging ik haar met de trein opzoeken. Ze vroeg me wat spulletjes mee te nemen. In de trein verveelde ik me, en begon ik te lezen in één van de zaken die ik voor haar moest meenemen, het eerste boek uit de Harry Potter serie. Sindsdien ben ik (en ik schaam me niet dat toe te geven) een fan, en herlees ik de boeken zo om de twee/drie jaar. Toen alle zeven boeken verfilmd waren voelde het allemaal af. Helaas dacht men daar Warner anders over, en besloot men een nieuwe tovenaarsserie uit de grond te stampen.
“Grindelwald has the ability to see the future. So if we hope to defeat him, then our best hope… is to confuse him. “
Nadat in Fantastic Beasts: The Crimes of Grindelwald (2018) Queenie Goldstein (Alison Sudol) is overgelopen naar de kwaadaardige Grindelwald (Mads Mikkelsen) zit bakker Jacob (Dan Fogler) diep in de put. Geheel tegen zijn zin in wordt hij door Albus Dumbledore (Jude Law) en diens loyale tovenaars betrokken in een plot om te voorkomen dat Grindelwald een gooi doet naar het voorzitterschap van de International Confederation of Wizards. Het probleem is dat Grindelwald, door de gaven van zijn trawanten goed te gebruiken, een soort blik in de toekomst kan werpen. Dumbledore probeert hem te slim af te zijn door diverse plannetjes tegelijk op te starten in de hoop Grindelwald te verwarren.
De Harry Potter films waren een leuk en kleurrijk escapisme, maar vanaf film vijf kwam daar verandering in. Regisseur David Yates kreeg de touwtjes in handen en was duidelijk fan van de meer donkere kant die regisseur Alfonso Cuarón bij de derde Harry Potter film had gebruikt. Hij probeerde dit ook te doen en maakte de tovenaarswereld elke keer een beetje grauwer, fletser en kaler. Ook voelde hij zich duidelijk gevangen in de strakke format van de wereldberoemde boeken, en probeerde hij hier en daar wat scenes toe te voegen aan het verhaal. Deze eigen probeersels (zoals een aanval op het huis van de Weasley’s) stonden dus niet in de boeken, misten logica en waren de mindere momenten in de films. In de Fantastic Beasts serie kon hij eindelijk dit format afwerpen en losgaan. Dit leverde nog wel een aardige eerste film op, maar de tweede film was een teleurstelling. Met deze derde film moet hij de serie zien te redden, maar helaas heeft de film hetzelfde probleem als die paar losse scenetjes in Harry Potter die hij toevoegde: het is allemaal onnodig, onlogisch en slaat nergens op.
Geen idee of het een poging is om de serie wat op te schudden, maar er zijn wat veranderingen ten opzichte van de eerste twee Fantastic Beasts films. Was magizoologist Newt Scamander (Eddie Redmayne) in de eerste twee films nog het middelpunt, nu neemt Dumbledore een wat nadrukkelijker plek in. Verder is Tina Goldstein (Katherine Watson) grotendeels uit het verhaal gebleven. Er zijn wat nieuwe karakters toegevoegd zoals Bunty (Victoria Yeates) de persoonlijke assistent van Scamander en Lally Hicks (Jessica Williams), een charms-docente loyaal aan Dumbledore. De film gooit een deze en nog enkele andere karakters in de mix zonder dat we ze echt leren kennen, iets voor ze gaan voelen, en daardoor raken de gevaren en dilemma’s ook minder.
Interessanter is de band tussen Dumbledore en Grindelwald, en de film begint ook met een conversatie tussen deze twee onder het genot van een kopje thee. De hele film door blijkt dat scriptschrijvers J. K. Rowling en Steve Kloves de tragische band tussen deze twee tovenaars wil gebruiken voor een dramatische confrontatie. Had daar de film dan op gericht. Nu krijgen we steeds een paar losse momenten die ons op deze vermeende emotionele lading moeten attenderen, maar als kijker voelen we het niet echt. Omdat Johnny Depp door zijn vrij publieke scheiding en de daarbij komende beschuldigingen afstand moest doen van de rol heeft Grindelwald een nieuw gezicht: Mads Mikkelsen. Grindelwald ziet er daardoor ook wat minder radicaal uit, wat de gevoelens van Dumbledore voor hem wel wat geloofwaardiger maken. Depp’s versie schreeuwde “psychopaat”. Mikkelsen’s versie is calculerender en gevaarlijker.
Op de achtergrond beweegt zich ook nog het karakter van Credence Barebone (Ezra Miller). De vorige film eindigde met de claim van Grindelwald dat Credence een in de steek gelaten broer van Dumbledore was. Dit riep in de fanbase op zijn zachtst gezegd wisselende reacties op. Ondertussen raakte acteur Ezra Miller in allerlei schandalen verzeild. Of deze twee zaken daar fiat aan waren weet ik niet, maar zijn verhaallijn lijkt toch minder belangrijk te worden. We komen wel één en ander te weten over zijn afkomst, en hij heeft zijn rol in het geheel, maar het niet wat we aanvankelijk dachten. Deze film is eigenlijk een kakofonie van karakters, ideeën en mooie beelden, maar een lijn valt niet te ontdekken. Ironisch genoeg matcht dat met de belangrijkste tactiek van Dumbledore. Grindelwald mag geen moment weten waar men op uit is, en de kijker kennelijk ook niet. Rowling leverde met de Harry Potter een duidelijke verhaallijn af, deze ontbreekt totaal in de Fantastic Beasts serie.
Wat werkt zijn de momenten als de karakters echte interactie lijken te hebben. De openingsscène tussen Grindelwald en Dumbledore is interessant. De momenten dat Dumbledore met Jacob praat zijn een prettige comic-relief. Het leuk om te zien hoe een geamuseerde Dumbledore de niet magische Jacob voorziet van een toverstaf, en hoe Jacob daar vervolgens enthousiast over is. Net als in de Harry Potter films hebben terloops uitgesproken zinnetjes van Dumbledore later een veel grotere impact dan je vooraf zou denken. Wat dat betreft zie je af en toe de oude J.K. Rowling momentjes even oplichten. Ook zien enkele van de magische creaturen (waar de titel van de film toch vandaan komt) er erg mooi uit.
Conclusie:
Veel criticasters van de Star Wars Sequels hekelden het feit dat er geen duidelijk vooropgezet plan leek voor de drie films. Het eindresultaat leek vooral een poging van de studio’s om de kritiek van fans te verwerken in elke volgende film. Dat is hier ook een beetje het geval. Rowling staat meestal bekend om haar duidelijke structuur en planning van verhalen, maar dat ontbreekt hier volledig. Het is aan een aantal mooi gefilmde scenes en acteurs Law en Fogler te danken dat de film niet helemaal ten ondergaat aan een overkill van onuitgewerkte ideeën. Deze serie begon ooit al trilogie, zou toen ineens vijf films gaan duren, maar ik denk dat de makers er wijs aan doen om het geheel na de vierde film (als die er al komt) af te sluiten. Mijn advies aan de schrijvers: ga de eerste drie films nog eens achter elkaar kijken, bedenk wat je nog wil vertellen en maak het geheel af.
Be the first to comment