James Nesbitt heeft zo’n gezicht dat ik om één of andere reden vertrouwen bij me oproept. Daarmee bedoel ik dat ik er meestal vanuit ga dat ik iets ga kijken dat op zijn minst aardig is. Door de jaren heen dook hij in diverse films en series op waar ik goede herinneringen aan heb. Of het nou gaat om Cold Feet, Bloody Sunday of Lucky Break. Mijn vriendin en ik houden wel een detective op zijn tijd, en dus begonnen we vol goede moed aan deze Netflix-productie.
“I’m not Cassie anymore, that life is over.”
Megan (Cush Jumbo) heeft op het oog het perfecte leventje. De dagelijkse gang van zaken lijkt van kodak momenten aan elkaar te hangen. Leuke kinderen, een naderend huwelijk met haar leuke vent Dave (Daniel Francis) en natuurlijk een mooi familiehuis in een fijne buurt. Maar als ze ‘s avonds terugkeert van haar vrijgezellenleven staat er een fles champagne op haar te wachten… en een kaartje zonder afzender. Direct krijgt Megan een paranoïde gevoel: ze blijkt namelijk ook een groot geheim te verbergen. Een geheim dat al haar geluk kapot zou kunnen maken als het uitkomt. Terwijl ze op zoek gaat naar de afzender van het kaartje blijkt er een serie gebeurtenissen in gang gezet die diverse losse eindjes uit het verleden lijken te verbinden. Megan blijkt namelijk betrokken te zijn bij de verdwijning van een hardhandige en overspelige huisvader. Detective Michael (James Nesbitt) die destijds die verdwijning onderzocht ziet een verband met een nieuwe zaak.
Stay Close is gebaseerd op een boek van Harlan Coben, en Netflix blijkt redelijk gek op deze schrijver. Na Safe (2018), The Stranger, The Woods (2020), The Innocent, en Gone for Good (2021) is dit alweer de zesde productie rond werk van de goede man. Netflix glorieert natuurlijk sowieso in “getormenteerde detective” verhalen met een noir tintje. Eigenlijk had ik ook weer iets dergelijks verwacht. Maar vanaf het eerste moment is Stay Close anders van toon. De manier van filmen, de dialogen, de timing, de karakters, de kleuren en de achtergrond van de karakters: het lijkt hier alsof we in een soort Nicholas Sparks romcom zijn verdwaald. De timing en oppervlakkige dialogen lijken soms op een comedy te wijzen, maar het gaat hier toch echt om een misdaadfilm met dramatische aspiraties.
Na twee afleveringen hebben we als kijkers al tientallen plottwisten, onverwachte ontdekkingen, karakters met eigen beweegredenen en WTF momenten achter de rug. Ineens worden we vanuit het niets geconfronteerd met een tweetal psychopaten die zonder duidelijke connectie door het verhaal heen wandelen en karakters ruw onder handen nemen. Deze twee karakters verschillen zo in toon met de rest van het geheel dat het lijkt alsof ze ontsnapt zijn uit een David Lynch film. Daarbij doet de serie zo hard zijn best om ons continue op het verkeerde been te zetten of te verrassen dat het je als kijker snel begint te duizelen. Één of twee geslaagde verrassingen en twists die je niet zag aankomen zijn tof: elke keer twee nieuwe begint me te irriteren. Wat me als kijker op de been houdt is dat je ergens nog wil weten hoe het nou precies zit.
De karaktermotivaties, acties en gevolgen tarten soms alle logica. Te vaak zat ik me tijdens een scene af te vragen waarom een karakter precies deed wat hij of zij deed. Het antwoord is dat het script dat simpelweg nodig had. James Nesbitt is aardig in zijn rol als inspecteur, maar de verbintenissen die hij meent te zien tussen deze zaak en een oude zaak van jaren terug zijn wel heel erg vergezocht. Als één van de karakters hem daarop wijst komt er ook niet echt een bevredigende verklaring, we moeten als kijker veel dingen maar accepteren met wagonladingen korreltjes zout.
Conclusie:
Het is niet allemaal kommer en kwel met Stay Close: de serie ziet er gelikt uit, en het geheim van Megan is intrigerend genoeg om een tijdje te blijven kijken. Alleen slaan zoveel elementen in de serie werkelijk waar helemaal nergens op. Diverse karakters lijken niet in de zelfde productie te acteren: het geheel doet aan als een potpourri van stijlen, genres en onuitgewerkte soapy ideeën. Wil je gewoon met verstand op nul naar iets kijken zonder al te hoge eisen of whodunit verwachtingen, dan is het misschien nog de moeite waard. Maar mocht er nog een vervolg komen, dan laat ik dat graag aan mij voorbij gaan.
Be the first to comment