De Wayans broertjes, daar zijn er vier van en ze zitten allemaal in de filmindustrie. Op Damon na hebben ze ook allemaal meegewerkt aan White Chicks. Marlon en Shawn Wayans nemen de hoofdrol voor hun rekening en Keenen Ivory heeft de film geregisseerd. Ze beweren het ook nog eens met zijn drieën te hebben geschreven (er liep een rechtszaak over wie het verhaal nu echt geschreven had, volgens een zekere James Coppola hadden ze zijn verhaal gestolen). Al met al kan White Chicks een echte familieproductie worden genoemd.
“Look, King Kong. Why don’t you take you and your “1980 pick-up lines,” climb all the way up to the top of the Empire State Building, beat on your big old monkey chest, and then jump off? Excuse me.”
Kevin en Marcus Copeland (de Wayans broertjes) zijn twee kneuzen van FBI-agenten die denken zonder hulp van collega’s een flinke drugsdealer op te pakken en zo promotie te maken. Wonder boven wonder gaat dit volledig mis in een scène waarvan je niet helemaal zeker weet of deze nou zo grappig is. De baas van de Copelands is natuurlijk niet zo blij met de heren en ze besluiten daarom een rotopdracht aan te nemen om weer bij hem in een goed boekje te komen. De FBI vermoedt namelijk dat een oud-partner van de stinkend rijke meneer Vandergeld (ja zo heet hij echt) een poging wil doen de Wilson-zusjes te ontvoeren. Deze zusjes zijn een weinig subtiele persiflage op de Hilton-zusjes, twee domme blondjes die er alles voor over hebben om op de cover van één of ander blad te komen. Hiervoor willen ze zo goed mogelijk overkomen tijdens een lang weekend tussen andere blonde, kouwe kakmeisjes in de Hamptons
Het is aan Marcus en Kevin om de dames naar de Hamptons te begeleiden en ervoor te zorgen dat ze niet worden ontvoerd. De twee sukkels krijgen echter op een nogal gênante manier een auto-ongeluk en de Wilson zusjes hebben allebei een schrammetje. Die kunnen zich natuurlijk niet meer vertonen in de Hamptons, stel je voor. Kevin en Marcus, doodsbang om weer een zaak in het honderd te laten lopen, besluiten zich als de Wilson-zusjes te vermommen en zich als hen voor te doen om zo de ontvoerder te pakken en hun baas een tevreden man te maken. Uiteraard zijn hun collega’s van de FBI er ook, die hebben echter geen idee dat zij Marcus en Kevin in de gaten houden in plaats van de echte zusjes. Het feest kan beginnen.
“Ziet niemand dan dat het hier om twee lange donkere mannen gaat en niet om twee knappe kleine blanke meisjes?” hoor ik je vragen. Nou, de kijker ziet het verschil wel, de Wilson-zusjes mogen er namelijk best wezen en de verklede Copeland-broertjes zijn nog te lelijk om in de Efteling rond te lopen. Hier zit echter al een deel van de grap, niemand in de film ziet het verschil, met name als een echte Wilson en een vermomde Wilson naast elkaar staan en de mensen in de film denken dat ze dubbel zien heeft dat toch echt wel een komisch effect. Ook als de broers als blanke meisjes hun zware stem opzetten en een paar typisch zwart Amerikaanse opmerkingen maken is dat best leuk. Alleen zo’n grap kan je maar een paar keer maken en dan is de lol eraf. Dat is toch wel een groot probleem met deze film, want naast het feit dat de Wayans-broertjes beroerd acteren, zijn ze meestal ook helemaal niet grappig. Ook de piepstemmetjes die de ‘dames’ opzetten gaat op een gegeven moment echt wel irriteren.
Gelukkig is er op komisch vlak toch nog een positief punt. De naam van dit positieve punt is Lattrel Spencer (Terry Crews). Deze pro basketballer die volledig verliefd wordt op de vermomde Marcus is echt heel erg grappig. Iemand die de openingszin ‘Once you go black, you’re gonna need a wheelchair‘ gebruikt bij een blank meisje verdient van mij een flinke lach. Gelukkig heeft de beste man een aardig grote rol gekregen in de film, want hij is echt de enige die behoorlijke grappen maakt. Is de film dan voor de rest echt niet leuk? Eigenlijk niet. De film is toch wel erg slecht, daar kan ook Lattrel Spencer niet veel meer aan doen, hoe grappig dit karakter ook is. Natuurlijk moet hier gezegd worden dat humor van dit flauwe niveau wel heel persoonlijk is; kan je drie Scary Movie-films achter elkaar kijken en lig je dan nog steeds in een stuip, dan zal je je met White Chicks ook wel vermaken.
Conclusie:
White Chicks zal door de meeste mensen als een hele slechte film worden ervaren, en dat is terecht. Het acteerwerk is namelijk dramatisch, het plot is om te huilen en de grappen zijn echt van een héél erg simpel niveau. Eerlijk is eerlijk, er zijn mensen die houden van dat simpele niveau, maar dat maakt van White Chicks nog geen goede film. Tot slot wil ik nog even de aandacht vestigen op het gênante jatwerk in White Chicks. De collega’s van de Copelands lijken bijvoorbeeld een kopie van de collega’s van Rosewood en Taggart uit Beverly Hills Cop. Er zit een ontmaskeringsscène in die rechtstreeks is gekopieerd van Ace Ventura: Pet Detective. Eén van de gemaakte grappen is volgens IMDB ook letterlijk overgenomen uit een comedy show. Het is toch jammer dat de schrijvers niet met iets originelers konden komen.
Be the first to comment